United States or Bhutan ? Vote for the TOP Country of the Week !
κι έδειχνε ανάερο φάντασμα στο φάρο εκεί πλευρά του μύλου τα λευκά πανιά ασάλευτα απλωμένα. Όλα λευκά κι ασάλευτα· και μόνο τα φτερά των γλάρων στο νερό κοντά σάλευαν ξυπνημένα. Και μόνο δυο ναυτόπουλα στην αμμουδιά είχαν βγει απ τα καΐκια που άραζαν ριγμένα στο ακρογιάλι, και τα γυμνά τους τα κορμιά ξάπλωσαν στην αυγή και το καράβι κοίταζαν που είχε μακριά προβάλει
Ζώντα δεν βλέπω· ουδ' άφησε Καν ένα η σκληρά τύχη Επάνω εις τέτοιον θέατρον, Τ' έθνους να κλαίη την άωρον Τρισάθλιον μοίραν. Μεγάλη, τρομερή, Με τα πτερά απλωμένα, Καθώς αετός ακίνητος, Κρέμεται 'ς τον αέρα 'Ψηλά η Διχόνοια. «Εγώ, » φωνάξει «εγώ «Από τον κόσμον έσβυσα «Ένα λαόν· και ταύτην «Την γην εξολοθρεύσασα «Τώρα εωρτάζω.»
Εδρασκέλαεν από πρύμη σε πλώρη το κατάστρωμα, σαν το λεοντάρι μέσα στο κλουβί· πότε εμίλαε μόνος του δυνατά· πότε εχειρονομούσε χωρίς αιτία· πότε ετραβούσε τα μαλλιά κ' εχτυπούσε το κεφάλι του στα ξύλα και όλο εβλαστημούσε την τύχη του και την τέχνη του. Στη γολέτα ήσαν απλωμένα όλα τα πανιά.
Κι εκείνος έβλεπε το σπίτι του ντον Πρέντου, με τις ροδιές γεμάτες φρούτα, τους φοίνικες, στα ψαθιά απλωμένα τσαμπιά σταφύλια και χρυσές κολοκύθες. «Η Νοέμι θα περάσει καλά… εκεί… θα τρώει καλά, θα παχύνει, θα δώσει λεφτά στην ντόνα Έστερ για να διορθώσει εδώ το μπαλκόνι. Θα περάσει καλά… Θα είναι σαν τη Βασίλισσα του Σαβά.
Βλέπω πώς γύρω οι ράχες, τα σπαρτά, τα δέντρα, ο κάμπος ήσυχα απλωμένα, στου δειλινού το αεράκι δροσισμένα την όμορφη ώρα χαίρονται τερπνά. Πώς το ποτάμι σιγαλά κυλώντας με τις ακτίνες παίζει τις στερνές, πώς τα πουλιά πετούν, οι θεριστές το χλωρό χόρτο κόβουν τραγουδώντας.
— Είμαι ογδώντα τριών χρόνων, είπε, και ψέμμα ακόμα ως τώρα δεν εβγήκεν από τα χείλη μου. Σας λέγω ότι αυτά είνε τα ρούχα. — Και πώς τα ξεύρεις ότι είνε αυτά; ηρώτησεν ο ξένος — Τα είδα απλωμένα. — Και το πανέρι πού ευρέθη; Είνε και αυτό της κυράς; — Δεν ξεύρω διά το πανέρι, ειμπορεί να είχεν αυτή, η Γυφτοπούλα, πανέρι με ρούχα δικά της.
Όποιος την δάφνην θέλει Αθάνατον της δόξης, Όποιος δάκρυα διά τ' έθνος του Έχει, διά δε την μάχην Νουν και καρδίαν· Ας έκβη αυτός. — Να, βλέπω Ταχείαι, ως τ' απλωμένα Πτερά των γερανών, Έρχονται δύο κατάμαυροι Τρομεροί πρώραι. Παύει ως τόσον ο κρότος Των μουσικών οργάνων· Τ' αγαρηνά τραγούδια Παύουν και τα υπερήφανα Βλάσφημα μέτρα.
Βόσκουν αυτά με την δροσιά και με το κρύο της νύχτας Σε γούπατον, σε λαγκαδιά και 'ς όχτους απλωμένα. Γλυκός γλυκός αντίλαλος χύνεται απ' τα κουδούνια, Κάποτε ο νυχτοκόρακας, κάποτε αγρίμι σκούζει, Κάποτε σκύλου βάβυσμα βαθιά βαθιά γροικιέται Μέσ' 'ς τη μαυρίλα την πυκνή.
Έπειτα εδώ με πιά άλογα κι' αμάξι θες να σύρω; Έ στου Λυκα τ' αρχοντικό ως έντεκά 'ναι αμάξα γερά καινούργια διαλεχτά, μ' ολόγυρα απλωμένα σεντόνια, και στου καθενός το πλάι από 'να στέκει 195 ζεβγάρι, βίκο τρώγοντας κι' ασπρόγλυκο κριθάρι.
— Εκείνα πούχαν μια φορά, Βριόνη, οι γέροντές σου. Ένα δικέφαλο αητό με τα φτερ' απλωμένα Κ' επανωθέ του το Σταυρό... — Θανάση... ναι ή όχι; — Όχι... δε δίνω σ' άπιστον ούτε μια φούχτα χώμα Από τη γη μου τη γλυκειά, ούτ' από τα νερά μου Δε δίνω μια σταλαματιά. — Το κρίμα στο λαιμό σου... Οσμάν!... πώς ήρθες;... τι θα πης;
Λέξη Της Ημέρας