Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 6 Ιουνίου 2025
Μετά την εξομολόγηση δεν ξαναμίλησε, δεν ξαναπαραπονέθηκε. Έμενε με σκεπασμένο το κεφάλι, αλλά η ντόνα Έστερ κάθε φορά που ανασήκωνε το χράμι έβλεπε το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο όλο και πιο μικρό, μελανό, ζαρωμένο σαν ξερό δαμάσκηνο.
Σύγκαιρα το Δημητράκη τον κυρίεψε παράδοξη ανησυχία. Τα νεύρα του έτρεμαν, σαν το βελόνι που το πλησιάζει ο μαγνήτης. Ένα κεφάλι κόρης εφάνηκε στην αντικρυνή μάντρα, μισοκρυμμένο στα φύλλα μιας καστανιάς. Μαύρα μαλλιά πέφτανε ζερβόδεξα κυματιστά και λαμπερά. Το σταράτο πρόσωπο, στολισμένο με μαύρα φρύδια σμιχτά και ισκιερά ματόκλαδα καθρέφτιζε γαληνεμένη θάλασσα.
Η ντόνα Έστερ όμως τον άρπαξε από το χέρι και η Νοέμι, που πήγαινε από πίσω του, έπεσε βαριά επάνω στον πάγκο, όπως η ντόνα Ρουθ, με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο μελανό. Εκείνος πήγε έξω, κάθισε στο σκαλοπάτι και έμεινε όλη τη νύχτα ακίνητος με το κεφάλι μέσα στα χέρια. Πριν την αυγή έφυγε για να πάει να βρει τον Τζατσίντο.
ΑΜΛΕΤΟΣ Περίφημα, 'ς την ζωήν μου· με την τροφήν του χαμαι- λέοντος· αέρα τρώγω, φουσκωμένος ελπίδαις· όμοια δεν ημπορείς να τρέφης τα καπώνια σου. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Δεν έχω τι να κάμω με αυτήν την απάντησιν, Αμλέτε· αυτά τα λόγια δεν μου ανήκουν. ΠΟΛΩΝΙΟΣ Μάλιστα, Κύριέ μου, κ' ευδοκίμησα ως ηθοποιός. ΑΜΛΕΤΟΣ Και ποίο πρόσωπο έπαιξες;
Ο Αγαθούλης τα μαζεύει, τρέχει στον παιδαγωγό και του τα παρουσιάζει ταπεινά, δίνοντάς του να καταλάβη με σημεία, ότι οι βασιλικές τους υψηλότητες είχανε λησμονήσει το χρυσάφι τους και τα πολύτιμα πετράδια τους. Ο δάσκαλος του χωριού χαμογελώντας τα πέταξε χάμω, παρατήρησε μια στιγμή το πρόσωπο του Αγαθούλη με πολλήν απορία κ' εξακολούθησε το δρόμο του.
Ό Άγιος Δημήτριος με το πρόσωπο φωτισμένο από τη χαρά της Νίκης, σηκώνει το δεξί του χέρι με τα τρία δάχτυλα ενωμένα και κάνει στον αέρα, προς το μέρος όπου εβγήκε ο φίλος του, ένα πελώριο σχήμα σταυρού. Έπειτα γυρίζει στη γωνιά του, στεκόμενος κάποτε ν' αφιγκραστη, γιατί φοβάται μη ο φίλος του δειλιάση και γυρίση. Άγιος Δημήτριος — Ερμογένης
Θυμούμαι τις γιορτές με τις γιρλάντες τάνθη, τους στίχους, τις φράουλες και το κρασί, τους μακρινούς ήσυχους περίπατους στο δάσος των ελατιών, που ανοιγότανε σ' ένα ηλιοφωτισμένο φιόρδ και θυμούμαι το βαρκάρη, που μας συνόδευε στις θαλασσινές εκδρομές και το πρόσωπό του με τα ψαρά γένια γελούσε μ' όλους μας. Τι σύντομο που είταν αυτό το καλοκαίρι και πόσο γλήγορα ήρθε ο χειμώνας!
Ήτανε σιγανός αυτός που εμιλούσε πριν περισσότερο κι από τα τζιτζίκια· αργός αυτός που εκινιόταν περισσότερο κι από τα γίδια· παραμελήθηκε και το κοπάδι· επετάχτηκε και το σουραύλι· το πρόσωπό του γινότανε κιτρινότερο κι από το χορτάρι του καλοκαιριού. Μονάχα στη Χλόη μιλούσε. Κι αν καμιά φορά εβρισκότανε χώρια της, τέτοια έλεγε μόνος του.
Εκείνη όμως έστρεψε το πλατύ, μελαχρινό πρόσωπό της, που το περιέβαλε η άσπρη μαντήλα, και του έκανε νόημα να έχει υπομονή. «Πήγαινε να μου φέρεις λίγο νερό, ώσπου να κατέβει η Νοέμι.»
ΑΜΛΕΤΟΣ Όποιος παίζει τα πρόσωπο του βασιλέως θα ήναι καλό- δεκτος· θα προσφέρω τα σεβάσματά μου εις την μεγαλειό- τητά του· ο φιλοκίνδυνος ιππότης θα μεταχειρισθή το ξί- φος και την ασπίδα του· ο ερωτευμένος δεν θ' αναστενάζη χάρισμα· ο ιδιότροπος θέλει τελειώση το μέρος του απεί- ρακτα· ο γελαστής θα καλοκαρδίση εκείνους οπού έχουν τα πλευρά γαργαλιστά, και η νέα θα εξηγήση το αίσθημά της ελεύθερα, ειδεμή ο στίχος θα σκοντάψη . Τίνες είναι τούτ' οι ηθοποιοί;
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν