United States or Norfolk Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Γιατί όσους ο Ρωμαϊκός ο στόλος δεν τους πρόφταξε, τους θέρισε η λοιμική που πλάκωσε το χρόνο εκείνο. Μα και κείνοι που χωθήκανε μέσα στη Μακεδονία καλλίτερη τύχη δε βρήκαν. Επειδή στη Νίσα ο Κλαύδιος αλύπητα τους πελέκησε, κι όσοι γλύτωσαν, παραδοθήκανε στους Ρωμαίους και μοιράστηκαν εδώ και κει με τα γυναικόπαιδά τους.
Αλλ' ουδέ τα γυναικόπαιδα παρά την γνώμην και τας προτροπάς του Κορωναίου, ηθέλησαν ν' απέλθωσιν εκ της μονής και καταφύγωσιν εις ασφαλέστερα μέρη. — Ό,τι θα γίνουν οι άνδρες θα γίνωμε κ' εμείς, ήτο η απάντησίς των. Αν αποθάνουν αυτοί, ας αποθάνωμεν κ' εμείς.
— Ταύτα, απήντησα γελών, είνε δεκτικά συζητήσεως. Αλλά τελειώσατε, παρακαλώ, την ιστορίαν σας. Έλεγα λοιπόν ότι ο καιρός ήτο ωραίος. Τα εργαστήρια είχον κλεισθή και όλοι οι Πανορμίται, άνδρες και γυναικόπαιδα, είχον σωρευθή εις τον δρόμον, τα παράθυρα, τους εξώστας και τας στέγας των χαμηλών οικιών, περιμένοντες την διάβασιν του καταδίκου.
Μα άχρηστοι οι όρκοι έτσι δεν παν και των αρνιών το αίμα, κι' οι άδολες δεξές σταλιές που παίρναμε όλοι θάρρος. Γιατί κι' αν δεν παιδέψει εφτύς ο Δίας, μα παιδέβει 160 ύστερα αργά, και με βαριές ζημιές ξεπαγαδιάζουν, με τις δικές τους κεφαλές, τα γυναικόπαιδά τους.
Ο Χασάν Πασάς από την Ανατολική την πλευρά το είχε αρχινημένο το πανηγύρι του με τις δυο χιλιάδες νέους, γέρους και γυναικόπαιδα, που λες και με τη μυρουδιά τους ξετρύπωσαν τα σκυλιά του στου Μελάτου το σπήλιο.
Εκείνοι όμως, ας είναι καλά τα δώρα τω Γότθων, όχι μονάχα αρματωμένους τους άφησαν και περάσανε, μα μήτε κατόπι δε νοιαστήκανε να τους ξαρματώσουνε. Λογαριάζουν πως ως ένα μιλλιούνι γοτθικός λαός και γυναικόπαιδα πέρασαν τότες, εξόν από διακόσες χιλιάδες αρματωμένοι. Μόλις κατεβήκανε στη Μοισία, και τους πλακώνει μεγάλη πείνα.
― Από την Χίον, απεκρίθη ο πατήρ μου, μετά κόπου ορθώσας την κεφαλήν. ― Και τι κάθησθε εδώ έξω; Πώς δεν έρχεσθε εις την πόλιν μας. ― Πηγαίνομεν εις το Άργος. ― Εις το Άργος! Δεν είναι τόπος διά γυναικόπαιδα το Άργος. Εδώ να μείνετε. Είπεν ο πατήρ μου ότι πηγαίνομεν εκεί προς εύρεσιν πόρου ζωής.
Διαγούμιζαν, κούρσευαν, έσφαζαν τους άντρες, έπαιρναν τα γυναικόπαιδα σκλάβους. Το μόνο καλό, που τις δυο πρωτεύουσες, Αθήνα και Θήβα, δεν τις πείραξαν.
Έπρεπε να είναι η ξεφυλλισμένη η Κόρινθο του καιρού εκείνου για να τα χωνεύη. Το χερώτερο, που χρειάστηκε και χρηματικό, και τότες πια είναι που άρχισε ναλησμονάη τα ταξίματά του, και να θανατώνη δεξιά κι αριστερά άντρες και γυναικόπαιδα, για να τρώη τις περιουσίες τους. Μια και ξέσπασε η θεριωσύνη του, προχωρούσε η ρήμαξη και πήγαινε.
Και κάτω από την τράπεζαν άδειο σκαμνί σικόνει, 'που, ότ' έτρωγεν εστήριζε τα λαμπρά πόδια κείνος. 410 κ' οι επίλοιπ' όλοι του 'διδαν, και απ' άρτον και από κρέας γέμισαν το δισάκκι του• και, ως έμελλε να γύρη προς το κατώφλι, να γευθή των Αχαιών τα δώρα, εις τον Αντίνοον έμεινε και του 'πε• «Δόσε ω φίλε• των Αχαιών ο ύστερος δεν είσ', εξ εναντίας 415 η όψις σου η βασιλική μου δείχνει ότ' είσαι ο πρώτος. όθεν εσύ καλήτερα παρ' άλλος θε να δώσης ψωμί, κ' εγώ 'ς τα πέρατα της γης θα σε δοξάζω. ότι κ' εγώ πανευτυχής 'ς τον κόσμον ήμουν κ' είχα πάμπλουτο σπίτι και συχνά του πλανωμένου ανθρώπου, 420 όποιος και αν ήταν, έδιδα, και όποιαν και αν είχε ανάγκη. και δούλους είχ' αμέτρητους και άφθον' αυτά 'που κάμνουν να καλοζούν οι άνθρωποι και υπέρπλουτοι λογιούνται. αλλ' όλα μου τ' αφάνισεν η θέλησι του Δία. με πολυπλάνητους λησταίς μ' εκίνησε να υπάγω 425 'ς την Αίγυπτο, δρόμον μακρύν, όπως εκεί με χάση. τα ισόπλευρα καράβια μου 'ς του Αιγύπτου το ποτάμι έστησα• και τότ' έλεγα των ποθητών συντρόφων σιμά 'ς τα πλοία να σταθούν και αυτού να τα φυλάγουν, και πρόσκοποι ν' αποσταλούν 'ς ταις κορυφαίς τριγύρω. 430 κείνοι απ' αυθάδεια την ορμήν ακούσαν της ψυχής των, και τους ωραίους έβλαπταν αγρούς των Αιγυπτίων, παίρναν τα γυναικόπαιδα κ' εφόνευαν τους άνδραις. κ' ευθύς επήγε τ' άκουσμα 'ς την πόλι τους, κ' εκείνοι, άμα την βοήν άκουσαν, το χάραμμ' εφανήκαν• 435 και από πεζούς, απ' άλογα, και απ' του χαλκού την λάμψι όλ' η πεδιάδ' εγέμισε' και ο χαιρεβρόντης Δίας δείλιασε τους συντρόφους μου, και να σταθή κανένας δεν τόλμησ’, ότι αφανισμός μάς είχε ολούθε ζώσει. τότε πολλούς μου φόνευσαν μ' ακονισμένη λόγχη, 440 άλλους μου παίρναν ζωντανούς, ως δούλους να τους έχουν, κ' εμέ 'ς την Κύπρον έδωκαν, ως έτυχε, του ξένου του Ιακίδη Δμήτορα, της Κύπρου βασιλέα• κ' εκείθεν ήλθα τώρα εδώ πολύ βασανισμένος».
Λέξη Της Ημέρας