United States or Ethiopia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Binnen most-ie uitleg van z'n geklop geven, jokten hij en Reggie dat de mezoesos los had gezeten. Of-die nou inzag dat zout niks gaf dat-ie 'n gammer was? "'t Mòt helpe", zei-ie hardnekkig: "en anders is de hoofdbuis bevroren." "Hij neemp zich gelijk! Kunststuk!", kibbelde Essie. "Je mot 't met mòsterd probeere, Eli!" , lacherde Mijntje.
'r Oogen, 'r trouwe blinde oogen stegen van uit hun bedenkende staring de oogen waarvan-ie elke bedoeling wist, de ouwe troebele oogen van wit en glazig pupillen-getast, zochten z'n gelaat. Zwak deinde 'r hoofd, als in aarzling of ze 'm góéd zag of hìj 't wel was of ze zich niet vergiste. Dan bleef ze zonder 'n ademtrilling 'm star in de oogen zien, met 'n aanhoudendheid en 'n schrikachtig verwijt, dat-ie in dwaze reflex steunend de hand op tafel lei. Ongeduldig, Druif van achterklap en ophitsing verdenkend 't was niet moeilijk 'n blinde vrouw in je macht te krijgen en in radsnelle ingeving meenend dat-ie 'r wel mals en giftigs verteld zou hebben van de bijeenkomst tóen in 't Park, van z'n heftige woorden om de stakers warm te houen glimlachte-ie valsch tegen den jood in de dikke jas. As 't mòst zou-ie 'm slaan. Hij kéék. Hij liet zich geen loer draaien. Druif verwrikte niet. Ontstemd en norsch keek-ie naar de punt van z'n laars, waaruit pettig 'n lipje boorde. 'n Stilte van felle vijandigheid groeide van hoofd tot hoofd. Boven stompte 't gescharrel van de kindren van Suikerpeer, die knikkers schenen te rollen. Toen gebeurde 'n eenvoudig ding, dat Eleazar deed verbleeken, dat zoo vinnig in z'n hersens snee, toch zoo simpel was, dat 't 'm in elk bewegen, in elke spanning, in elke geluiding bij bleef. De blinde, smakte 'r dorre handen op de leuning van den stoel, duwde zich op, stiet 'r stoof weg en schuw-plechtig van tast, den arm in wijzing vooruit, 't hoofd met de zilvergruisjes onder den bandeau geheel in de lichtbleeking van 't venster, de lippen in trillende proeving, ging ze op de deur toe. 'r Hand, plotsling in beving gegrepen, klapperde even tegen den kruk, alsof 'r iemand achter stond die aarzelde binnen te treden. Toetastend dan, wijd-opende ze de deur. De binnenplaats-kou, de kelderkilheid der muren, zoog om de voeten. En sidderend de hand heffend, klimmend langs 't verveloos grauw van den deurpost met 'r oude spinnepoot-vingers, bleef ze 'm schrikoogig aankijken, tot ze de plek waar de mezoesos gehecht was geweest, had bereikt. Nog voor 'r hand de spijker-groefjes belei, vóor ze dreigend inzwartte tegen 't grijs cement van den overzij-muur, begréép-ie. In 'n snijdende geheugen-flitsing, zag-ie zichzelf in den avondschemer staan, dien eersten nacht thuis uit Amerika, met Saartje op den arm hoe z'n vingers dezelfde plek beplukten hoe 't wetsrollen-hulsje gekringeld had in 't water bij 't kreng van den hond. Geen oogenblik had-ie 'r meer aan gedacht. In 'n verhit gevoels-opwellinkje was 't gebeurd. Nou, door 'r angstigen ernst, door 'r tragisch hande-gezoek, alsof ze iets dierbaars miste, hem van 'n grove schennis beschuldigde, hóórde-ie Saartje's geheimzinnig gepraat, met 't angstig "O, oomè!" , z
"Kobus," hakkelde ze, na elk woord kaarswalm-asperges happend: "Kobus je mot jij mot de bure wekke...." "Stil suscht!" zei hij, her-trappend. Als 'n moordenaar sluipend, kroop-ie de laatste treden op naar de kamer van Chris, naast den zolder. Zachjes opende-die de deur. As ze 'r wat van zouen zeggen, kon-ie makkelijk antwoorden, dat-ie onraad gehoord had.
"Nee, nee, jònge. 'k Blijf op Dovid wachte 'k Begrijp nie waar Dovid zit, waar Dovid uithangt. Nou zie-je, nou zie je dad-ie rècht had, toen-die wèrke wou"... Dan merkend an de stilte dat-ie 'r nòg geen gelijk gaf, viel ze snel in: "'k maak 'r jou geen verwijt van, nie tot over 't end van me jore jij heb 'n goed hart en jij bin geen kind, maar 'k zeg enkel maar: nou zie je nou ziè je w
Het ging van mond naar mond, 't appel-vleesch met het spoeg van Saartje. Jan, die nou wist dat-ie niks meer kreeg, bukte opnieuw over het open, stinkende gat, morrlend met schop in de modder die blazende bellen boerde. "Sou-die diep sijn?" vroeg Meijer. "Noú!.... Je sou d'r smerig in versuipe òf-ie!", schreeuwde Jan, modder opleeplend en prettig neerklukkend.
Eleazar haalde de schouders op. Je kon ze net zoo goed de boeken Mozes ondersteboven te lezen geven. In keigrond zaaide je niet als je bij zinnen was. Dovid vloekte, schold, Nathan verweet, raasde hij sprak niet meer, leunde achteruit. Terwijl de stemmen vinnig keften en schorden, voelde hij wee-knagende steken. Z'n borst was nog niet in orde. Iedermaal dat-ie slikte, hapte-die angstig.
Na Rebecca's folterende woorden op 't portaaltje, na z'n doffe wanhoop in 't Park, was alles in één koorts geschied, had-ie moeite de schakels te hervinden, 't Sterkst was 'm het benauwend geworstel met tante Reggie 's slap-geknakt lichaam bijgebleven, 't lichaam dat-ie uit de alkoof door de brandende kamer had gesleept.
Ze wist dat hij er nu was, dat-ie over haar zat, dat de kleine kamer gevuld was van een niet uit te spreken iets, dat zij 't zoo altijd zou willen houen de kamerrust, het witte tafelkleed met de stille ruitjes, het koffieservies, het gasvlammetje en hem in zijn stoel, zoo dicht bij haar, zoo vertrouwelijk dichtbij, met zijn knie tegen haar aan en z'n voorhoofd boven de krant. "Jannie"...
Over een paar jaar is-ie controleur of azzistent, over twintig komt-ie met 'n rijkeluispensioen terug. Wou je liever je heele leven borduren? Kijk maar is naar de kringen onder je oogen!" "Ik had d'r heelemaal geen idee in dat-ie me vragen zou" ... "Hij zal toch wel wat tegen je gezeid hebben, toen-ie nog hier was?" "Nee... Hij keek me nooit an... Hij sprak altijd met Riek."
'k Wil niks weten... smijt dien hoed uit de kamer!" "Marie, Marie!" "'k Wil niks van die vrouw zien." "Laat 'm liggen, kind... Denk an Jan die"... "Mijn arme jongen, mijn eenige jongen!.. Dat-ie zoo vroeg sterven most!... Waarom is d'r 'n God op de wereld... als jonge menschen zoo weggehaald worden!"
Woord Van De Dag