United States or Saudi Arabia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Kom hier!", fluisterde-die: "dan kijke we door jouw raam wat ze uitvoere!" "En de juffrouw die op mijn kamer slaapt"..., hijgde Chris, 'm nastrompelend. De rest van 'r gedachte-gesputter verspoot in 't Oneindige, want de kaars, òn-bestand tegen zooveel angstzuchten, floepte uit, kniezig nog naglimmerend als 'n lauw-walmend vonkje.
"Meid," zei-ie pootig: "jij ben niet goed in orde!" "As je me niet gelooft!" , snikte Chris 'r plots gierend op los zooveel electriciteit móést nat geven! : "ga je dan overtuige! De bedde binne leeg enkel de rokke hange d'r hìj heit 'r weet van hij wil me vermoorde as 'k 'r van vertel...."
Dat was Woensdagavond. Donderdagmiddag begon óok Kobus te twijfelen. Hakkelend je kon zoo merken dat ze met 'r woorden geen raad wist zei mevrouw aan Chris, dat juffrouw Amélie ineens zoo'n idee had gekregen, om wat hóóger in huis te slapen. Of Chris 'r wat tegen had voor 'n dag of acht de logeerkamer in 't benedenhuis te betrekken? Kobus sliep toch ook in 't sousterrein b
Chris, heelemaal gerust door zóóveel mannen met bijlen in de omgeving, alleen bang voor 'n geweldigen uitbrander, ging naar boven, klopte. Geen geluid. Geen van de slaapkamers gaf antwoord en Kobus' bed was ònbeslapen. Doodelijk-bleek strompelde Chris de trappen terug, doodelijk-bleek werd de burgemeester, bij 't angstig vermoeden dat de familie boven door den rook was gestikt.
Dan loopen ze maar wat harder en worden toch niet kouder dan ze al waren. Ja, een arme gaat gemakkelijk in het koninkrijk der hemelen. Rooie Chris had er wel zoo in kunnen stappen. Hij was eerlijk, trouw, ijverig, vriendelijk, en hij hield van ons allemaal. Hij kon zoo hartelijk lachen, en zoo aardig »Juffrouw Christientje" zeggen met die bij hèm welluidend, slepende s.
Meneer Zwaluw, op z'n kousen loopend, op z'n kóúsen 't was om 't te besterven! stond in de deuropening, zonder dat ze 'n geritsel gehoord had. "Chris," zeide meneer, die als altijd op dit uur van den avond één rooie wang had, purperen bultplek van de antemakasser, waartegen-ie afterdinner-tukte: "Chris, meid, heb je geen trek in 'n loopie?"
Kan men een angstig alarm, gruwelijker symboliseeren dan met!! en met??... Zoo is het leven, wreed, rauw, vraag en roep. "Wat gil je, krankzinnig mensch!", vloekte meneer. "Mevrouw loopt in 'n bróek!", klaag-huilde Chris.
De huishouding was normaal verloopen. 't Ontbijt wachtte, de thee pruttelde 't bleef stil. "Wat slape ze," zei Chris. "Ik zal nog is gaan wekke," zei Kobus. Hard beklopte-die de slaapkamer toen, angstig, opende-die de deur. Weerlichs! Nòg niet thuis! As ze maar geen ongeluk gekrege hadde. Vlug klauterde-die op 't dak, keek het hemelruim af. Geen vogel. Geen stip.
Ik kom afscheid van hem nemen, want rooie Chris is ziek en hij gaat sterven. Ik voelde op dat oogenblik, dat ik erg veel van hem hield, met dankbare en vereerende liefde voor al wat hij gedaan had jegens mijn ouders. Hij is gestorven. Maar mijn liefde is gebleven. En die leeft nog. En waarom vertel ik dat u? Wat hebt gij te maken met rooien Chris, die bovendien al meer dan veertig jaar dood is?
Toen in een langere stilte, klonk 'n gesprek zoo bizar, zoo over het krankzinnige heen, dat Chris van angsten en spanning 't heete kaarsvet op de voeten van Kobus liet druipen. "Pa" , zeide Amélie's stem, hard van klank tegen de steenen muren der zoldering: "pa laat u òns nou ook in de goot...." "Nee, 't is hier te donker!" , riep meneer's stem van buiten.
Woord Van De Dag