United States or Pakistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
En ik vond jou soms zoo.... ja ik weet niet hoe. Maar ik begrijp wel dat ik je verkeerd beoordeelde. Wij zullen elkaar alles zeggen, vindt je niet? Je weet: het hoogste geluk tusschen man en vrouw kan alleen bestaan bij volkomen wederzijdsch vertrouwen."
Wij, schoolmeesters, hebben daar ook zoo'n handje van. Dan zeggen we zelfs: »Toe jongens, lach die domkop eens uit, die kent nog niet eens de tafel van zes!" En dan geven we het domme kind prijs aan de harde bespotting zijner medescholieren. »Die domkop!" Wie is de domste van de twee, hij, die de tafel van zes niet kent, of wij, die het kinderhart niet kennen?
"Erotice!" hernam de Raadsheer: "wat rammel je? ik heb er niets verliefds in gezien: kort en goed: dit kan ik je zeggen: overmorgen wordt je sententie gelezen: voor je leven naar Loevestein, zoo ik iets in te brengen heb: daar zal je mores leeren: onze haan kraait koning! wij zijn 't vet, wij drijven boven." "Dan zijt gijlieden 't schuim," viel de gevangene in, "dat drijft boven 't vet."
Voor Brunhilde was Siegfried de geliefde, hij was het geweest nog vóór zij hem kende, want hij was de held, aan wien zij zich verbond, toen Wodan haar in slaap stak, hij was het ook geworden door zijn eigen daad, toen hij haar wekte, en haar dien noodlottigen ring aan den vinger gaf. Zij kon dus zeggen, dat hij haar geliefde was, en Goenther bedroog.
Ja, Kartenglimp was te ver gegaan; hij heeft vergeten dat hij, wèl naast een praatgrage misschien wat zeer ijdele vijftigjarige vrouw zat, maar niet onder zijn kornuiten. Nu hij echter a heeft gezegd moet hij ook b zeggen. 't Zou onverstandig zijn indien hij dit verzuimde.
Wat zou je-n-er van zeggen als je dat nu eens opschreef? Ik zal 't wel onthouden, moeder. Schryf 't liever op. Waartoe dient anders je boek? Ik heb 't je dáárvoor gegeven, jongen!
Toen men haar had medegedeeld, dat het niemand anders was dan de groote Raiko, die vóór haar stond, en dat hij en de andere ridders gekomen waren om het afschuwelijke bergmonster te dooden, was zij onuitsprekelijk verheugd, en voerde ten slotte den kleinen troep naar een groot paleis van zwart ijzer, terwijl zij de schildwachten om den tuin leidde door hen te zeggen, dat haar volgelingen arme priesters van den berg waren, die een tijdelijke schuilplaats zochten.
"Neen, ik moet het haar niet zeggen," dacht hij, toen zij heenging om in het salon terug te keeren. "Het is een geheim, dat slechts mij zelf van nabij betreft, en mijn woorden zouden het haar niet kunnen doen begrijpen.
De gewonde hield zich werkelijk stil; alleen herhaalde hij van tijd tot tijd: O! dat is mijn dood! O! mijn broeders! En toen hij op de kar was gelegd, hield hij zelfs op met kermen en ik hoorde hem op zwakken toon, maar zeer duidelijk, met zijn kameraden praten. Hij scheen hen vaarwel te zeggen.
»Hebt gij mij misschien iets te vragen?" zeide Rhodopis. De oude vrouw weifelde nog. »Spreek vrij uit, spreek; maar maak het kort!" »Ik zag u weenen," begon de trouwe slavin ten laatste; »het schijnt mij toe, dat gij onder kommer gebukt gaat, of krank zijt. Mag ik niet bij u waken; wilt gij mij niet zeggen, wat u deert?
Woord Van De Dag