United States or Morocco ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Sekreet! Sekreet!", schreeuwde Essie, verwoed, bleek onder 'r zwarten bandeau: "'n Sekreet da's je mòer, da's je mòer! Og wat 'n vuilik, wat 'n k
De bandeau, weggezakt, dekte warm nog het zilver-krulhaar, dat slapen en voorhoofd schichtig beploos. Bruine diepsels onder-kringden de mat-grijze oogen. Er was zorgen-gevreet in 't gelaat van neus naar mondhoeken, door 't beenige voorhoofd, onder de wiggende jukken. Witte matinee, bij den hals vastgehouden door rood-platte broche, omkreukte het gebogene lijf tot op den zwarten rok.
In scherp-opkleurend herinneringsbeeld, zag-ie 'r vreemd zilverwit hoofd, 't hoofd zonder den bandeau, 't onherkenbaar beenig hoofd met de bleek-bewegende haren in den purpergloed der vlammen. In de alkoof was-ie gestruikeld, had-ie getrapt op een van 'r afhangende handen getrapt getr
De slappe, magere borst hing als een futlooze zak tusschen het zweeterig plooien van 't hemd en 't bruingaren lijf. Langs 't hoofd van het kind en de tiet slierde een lint van de muts, die scheef lag op den bandeau. Zij zoogde met bevend gebaar, krimpend bij Maupie's schrokkig trekken, zelf hongrig en wee van de daaglijksche aarpels met vet. Nathan hield nu den zak met de dopjes.
'r Oogen, 'r trouwe blinde oogen stegen van uit hun bedenkende staring de oogen waarvan-ie elke bedoeling wist, de ouwe troebele oogen van wit en glazig pupillen-getast, zochten z'n gelaat. Zwak deinde 'r hoofd, als in aarzling of ze 'm góéd zag of hìj 't wel was of ze zich niet vergiste. Dan bleef ze zonder 'n ademtrilling 'm star in de oogen zien, met 'n aanhoudendheid en 'n schrikachtig verwijt, dat-ie in dwaze reflex steunend de hand op tafel lei. Ongeduldig, Druif van achterklap en ophitsing verdenkend 't was niet moeilijk 'n blinde vrouw in je macht te krijgen en in radsnelle ingeving meenend dat-ie 'r wel mals en giftigs verteld zou hebben van de bijeenkomst tóen in 't Park, van z'n heftige woorden om de stakers warm te houen glimlachte-ie valsch tegen den jood in de dikke jas. As 't mòst zou-ie 'm slaan. Hij kéék. Hij liet zich geen loer draaien. Druif verwrikte niet. Ontstemd en norsch keek-ie naar de punt van z'n laars, waaruit pettig 'n lipje boorde. 'n Stilte van felle vijandigheid groeide van hoofd tot hoofd. Boven stompte 't gescharrel van de kindren van Suikerpeer, die knikkers schenen te rollen. Toen gebeurde 'n eenvoudig ding, dat Eleazar deed verbleeken, dat zoo vinnig in z'n hersens snee, toch zoo simpel was, dat 't 'm in elk bewegen, in elke spanning, in elke geluiding bij bleef. De blinde, smakte 'r dorre handen op de leuning van den stoel, duwde zich op, stiet 'r stoof weg en schuw-plechtig van tast, den arm in wijzing vooruit, 't hoofd met de zilvergruisjes onder den bandeau geheel in de lichtbleeking van 't venster, de lippen in trillende proeving, ging ze op de deur toe. 'r Hand, plotsling in beving gegrepen, klapperde even tegen den kruk, alsof 'r iemand achter stond die aarzelde binnen te treden. Toetastend dan, wijd-opende ze de deur. De binnenplaats-kou, de kelderkilheid der muren, zoog om de voeten. En sidderend de hand heffend, klimmend langs 't verveloos grauw van den deurpost met 'r oude spinnepoot-vingers, bleef ze 'm schrikoogig aankijken, tot ze de plek waar de mezoesos gehecht was geweest, had bereikt. Nog voor 'r hand de spijker-groefjes belei, vóor ze dreigend inzwartte tegen 't grijs cement van den overzij-muur, begréép-ie. In 'n snijdende geheugen-flitsing, zag-ie zichzelf in den avondschemer staan, dien eersten nacht thuis uit Amerika, met Saartje op den arm hoe z'n vingers dezelfde plek beplukten hoe 't wetsrollen-hulsje gekringeld had in 't water bij 't kreng van den hond. Geen oogenblik had-ie 'r meer aan gedacht. In 'n verhit gevoels-opwellinkje was 't gebeurd. Nou, door 'r angstigen ernst, door 'r tragisch hande-gezoek, alsof ze iets dierbaars miste, hem van 'n grove schennis beschuldigde, hóórde-ie Saartje's geheimzinnig gepraat, met 't angstig "O, oomè!" , z
"Jij ben 'n engel", zei Eleazar, 'r ineens zoenend, wat 'r bandeau dee verschuiven dat 't zilverhaar pluisde in 't lamplicht en de kindren druk van lol begonnen te gieren. Zij 'r bandeau lacherig terugduwend, zei nog eens: "God zal ze zegene huillie en juillie"... Essie zette de pan met de visch op tafel Rebecca nam de rijst met de erwten van 't vuur Suikerpeer brak de harde bokkings in drieën.
'n Lucifer afstrijkend in 't raamlooze hok, waar-ie dien eersten avond had rondgekeken, het hok met den water-zweetenden muur, de schoorsteenhuif met 't geblaker van schimmlende kluiten, zag-ie 'r liggen met Saartje en Moosje. Zonder bandeau was ze haast niet te herkennen. 't Karige zilverhaar pluisde den vleeschbeenigen schedel om, wit als zwanedons.
Een jek van lichtblauw met witte streepjes en inzetstukken aan de elbogen, hing los, gaapte weg op den zwangeren buik, onderdrild door 't kwallend beweeg der borsten. Zij droeg 'n bandeau, en 'n muts van tulle en neepjes bedekte den haarwrong. Hes schreeuwde het luidst en de anderen zeiden hun glossen, lachend, de een overroepend den ander.
Eene zij van 't gelaat was in het voorwerpen-donker der kamer, andere in den kil-doffen schijn van het binnenplaats-licht, dat den deurkier doorzeefde. Het sneed haar oud hoofd in tweeën, een bleek profiel, een schaduwglooi met den donkeren mondwreef in 't midden. Van onder den zwarten bandeau, die slap in de haarpinnen hing, stuifde 't haar wit en zilvrig. Zacht klukte de strot.
Woord Van De Dag