Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
't Ongeluk zette niet dadelijk in althans mevrouw sliep, 't hoofd op den ballastzak van 'r verhavende machine. Met 't pessimisme der on-uitgeslapenheid, keek-ie 't plateau af, dat er inderdaad onsmakelijk uit zag. De planken, groenig beslagen, in de voegen verweerd, hadden bergen en dalen van wat 'r vróéger, gister nog gehuisd had.
Z'n voorspelling kwam uit. Telkens als-ie 'r over las, keek-ie z'n vrouw en z'n dochter aan, knipte met de oogen en sprak: "Jawel! Nou zie je hoe anderen met mìjn veeren strijken! Over vijftig jaar is de heele vaart onder water, heb je geen schipbreuken meer, kan 't stormen zoo hard as 't wil, wordt niemand meer zeeziek...." "'k Wou dat wij zoo'n boot hadden, pa," droomde Amélie verlekkerd.
Soms sloot-ie de oogen, soms keek-ie door 't raamvierkant naar het geklomp van de daken. 's Morgens in bed, uitgerust, kláar voor den dag, zette je
Bij 't raam keek-ie, draaide den melkwitten bal, zocht. Nee, 't was goed-afgeloopen. Z'n vette vingers afvegend, wou-ie de kamer verder opruimen. Maar zij, gewend dat te doen, bang dat-ie de dingen op verkeerde plaatsen zou zetten, dat ze zou moeten zoeken, as ze wat noodig had, levendigde uit 'r stoel, nam 't brood, de koffie, betastte den gulden.
Hoe dikwijls Eleazar 't had gezien, keek-ie met verwondring naar de verkoolde vingertoppen die het vloeibaar metaal aandrukten, gladden, zoo gedaan hadden van af de dagen toen 't vleesch nog gevoel had, toen zich bultige blaren vormden die open gingen, etterden, bloedden en weer opnieuw gepijnigd werden door 't schuimend, kokend soldeer.
't Was soms zoo warrem, dat moeder in 'r jekkie, met d'r bloote hals, voor 't raam zat. En 's avonds, 's avonds was 't zóó raar luister-je nie? Vroeger keek-ie 's avonds nie na buiten d'r was geen buiten d'r ware enkel panne enne dan bleef 't gordijn neer nie voor de inkijk de inkijk van de panne, da's om te lache, waas? voor de gezelligheid as de lamp brandde.
Op de knieën gehurkt, keek-ie naar 't machtloos gedobber van 'n groote bliek, die telkens op 'r buik dreef, dan weer 'n trillend vinslagje deed. Versteven van kou, klappertandend, zat-ie te lóéren, met de drift van 'n wanhopig-uitgehongerd beest. "'k Wou da'k 'n hengel had", zei Jan, z'n armen stevig klappend als 'n kouwe schipper: "zeg gane jullie dat nou heusch thuis vrete?"
Ineens draaide de zieke zich giftig om. "Waar bemoei jij je mee? Wie vraagt je wat?" Even aarzelde Eleazar. "'k Hei 't recht me met je te bemoeien, Poddy omdat omdat 'k van Rebecca hou".... Poddy's drift zakte. Strak keek-ie z'n dochter en den jongen man aan. 't Scheen moeilijk in 'm door te dringen. Langzaam glee-ie in rust, z'n handen ontspanden, z'n oogen knipten toe.
De handen om de knie geslagen, keek-ie 'r aan, snel de kamer doorstarend, als 'r oogleden open kwijnden. 't Kacheltje brandde. Op de plaat stond 'n steenen kan met schokjes-schuddende koffie. Bij den kolenbak lei 'n poes als 'n wolprop gekrinkeld. "Ken 'k je met wat diene?" , vroeg-ie, meenend dat ze 't benauwd kreeg.
Buigend over de tafel, keek-ie door 't raampje naar wat achter 't huis werd gebouwd. Stevig uit den grond plompten de dikke pakhuismuren, met zware, egale, witte balken. De stelling, die hij buiten gezien had, toen-ie moest wachten, stond op 'n paar meter afstand. Op de bovenste plankenlaag, zoo dichtbij dat je 'r op kon stappen, leien baksteenen en kalkbakken, sommige met troffels er in.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek