United States or Saint Lucia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Draai 'm over zijn kop!", schreeuwde Poddy weer. "Hoe ken men zien wad-de kop en wad-de togus is?" , gijnde Suikerpeer. Met viel de la uit de tafel, wat zoo'n smak gaf dat Essie en Mijntje en de kindren op 't portaaltje te hoop drongen. "Nah! Nou zeg 'k niks meer! Hij heit z'n zin!", gromde Poddy. "Hoe ken men zoo verstopt, zoo stom zijn", begon Essie te verwijten.
Zaterdagavond was 't lijkje gewasschen, gekist. Ze hadden het vlassig haar gekamd, de nageltjes uitgehaald, 'n schoon hemdje om het klein zuur-stinkend lichaam gewikkeld. Op twee stoelen zag Eleazar het kistje, toen hij dien Zondagmorgen bij Suikerpeer kwam. Essie lag te bed, koortsig, met krampen.
"Ik ken nog wel pietseriger piemeltjes snijje", bleef Mijntje drenzen: "as je goed kijk binne 't matzes"... 'r Dreigde 'n kleine twist, Suikerpeer lachte, Essie keek giftig, vroeg of-ie gesjikkerd had, dad-ie zoo mesjogge dee? Jaantje, die de broodkruimels van 't tafelzeil pikte, kreeg 'n tik op 'r hand. Gelukkig knepperden de traptreden onder haastig-trappende voeten.
"... Bin jij daar Eli?", vroeg Essie, opzittend in 't bed: "ach, god ik bin zoo ziek... 'k Loop gemoedereerd leeg.. Al drie dage bin 'k an 't afgaan net water w
Suikerpeer, Essie, tante Reggie namen z'n partij, sprekend gelijk, elkander met spuugrig lawaai in de rede vallend, zich opwindend, druk van gebaar. Rond de tafel smoezelden ze, Reggie over 't raam, bij Essie en Suikerpeer. Om den hoek Rebecca, de dochter van den Poolschen jood, luister-zwijgend als Mijntje, de oudste van Suikerpeer.
"Berlijn?", informeerde Eleazar rustig: "is-die van de fabriek van Laboen?" en zich 't geheugen scherpend, zich den naam herinnerend, zei-ie met zekerheid: "Ja, dat-'s die van Laboen. Voor die werk 'k niet. Dank je. En 'k werk nou voor niémand. De staking komt 'r door." Dat gaf gejoel, zig-zag en kolking van stemmen, angstig besust door Essie, bang voor de slapende kindren. "De schtaking?
"...O, wat hei-'k 'n pijn, wat hei-'k 'n pijn!", klaagde Essie weer, in de bedstee: "Tuig! Zijne dat kindere? Dat zijne geen kindere! Dat zijne beeste! Dat zijne tuig! O! O! Addenoj, wad-'n stekings! Wad-'n stekings!"... Mijntje most 'r den pot in 't bed anreiken en de bedstee-deuren werden gesloten. Terwijl kwam Suikerpeer boven.
Ja, zij had kenne koke in 'r tijd Essie die kon 't ook maar zìj had 'r 'n bijzondere slag van gehad. An een sjabbes, toen 'r man en 'r kindere in leven ware, en femilie over was, had ze voor zestien persone soep van één ossepoot getrokke van één ossepoot met twee cente prij, een cent cellerij en wat witte boonen. En geen slappe soep, maar 'n soepìe waarop de kracht dreef.
"As uwe van beneje effen wat borde wil hale?" , vroeg Essie aan Eleazar: "we komme d'r nie. Nee, we komme dr nie, Mijntje. Wij zijne met z'n achte en u en Reggie en Saartje zijne d'r ellef enne Bekkie en Joozep dad-zijne d'r dertien"... "Dertien", zei tante Reggie, angstig: "dertien dertien mag nie. Heit-u Dovid wel meegeteld?" "Enne Dovid is veertien", knikte Essie gerustgesteld.
Lachend nam Eleazar den keulschen pot met het zout, liet met 'n eierlepeltje zout in 't spongat zakken. Hij had 't zoo is eens zien doen. "Verschwarzte nar! Wat mors je nou!" , riep Essie: "hoe ken men zoo klatsche met kostbaar zout!" "Wat doet-ie dan?" , vroeg weer de blinde. "Wat-ie doet!", gierde Mijntje: "hij zit de waterleiding lepeltjes zout te voere! Hou nou op, gammer!"
Woord Van De Dag