Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
»Hoe durfde je er door?« vroeg meneer Veenhof. »Och, de kinderen«, zei z'n vrouw. »'t Is immers geen weer om te loopen. We nemen een rijtuig, hoor!« »Heerlijk«, riepen Jo en Nel. »Dat winnen we d'r bij.« Eenige minuten later reden ze gezellig door den stormwind. Gezellig, want ze zaten zoo welbeschut, nu buiten het rijtuig de wind gierde. Spoedig waren ze thuis.
In mijn armen en vast tegen mijn borst gedrukt, lag Capi te slapen. De wind gierde steeds over ons heen en bedekte ons met stroo. Op straat was niemand; een doodelijke stilte omringde ons. Deze stilte maakte mij bang; waarvoor was ik bang? Ik kon me daarvan geen rekenschap geven, maar een onbestemde vrees en een onbeschrijflijk treurig gevoel deed mij de tranen in de oogen komen.
Zij waren nu aan het hek van de pastorie, en de wind gierde met zulk een geweld door de pijnboomen, dat zij haar lippen dicht aan zijn oor moest houden om haar woorden verstaanbaar te maken. "Wacht een oogenblik," zeide zij, "misschien hebt ge mij niet goed begrepen.
De wind die zoo straks door den schoorsteen gierde, was van lieverleê bedaard. Het hout knetterde in het vuur, niemand sprak in de kamer; het was een zonderlinge stilte en Tamal, van den een naar de ander kijkende, kreeg plots een ingeving, dat zijn ouders, onverschillig en ongenegen, vreemdelingen waren voor hem en eeuwig zouden blijven.
Hoe verloochende zij die zelfzucht geheel door de verzuchting, eindelijk aan haren boezem ontglipt: "Heere, neem mijn leven in plaats van het zijne!" Op eenen schoonen herfstmiddag het heugt mij nog of ik 't straks had gezien was het gordijntje ter zijde geschoven de kleine lijder zat in zijn' stoel vóór het raam. Daar kwamen de graauwtjes hoe hij gierde en sprong, of hij hen te gemoet wou!
Toen zij dan ook hoorden, dat de lantaarn den post niet zelf te begeven had, zeiden zij, dat dit hun genoegen deed; want zij was al veel te oud en te afgeleefd, om een goede keuze te kunnen doen. Op hetzelfde oogenblik kwam de wind van den hoek der straat aanbruisen en gierde door de luchtgaten der oude lantaarn. «Wat hoor ik daar?» zei hij tegen haar. «Gaat ge morgen heen?
Mò je eirst slokkies kaupe ... doar ... wees Pietje met haar klein armpje langs Stijn heen, naar een hoek bij de tafel. Die heb nog nie aupe ... verdedigde zich Siempie, rillend van kilte in zijn onderbroekje. Kaup se den bei maan ... slokkies?... hoefeul?... gierde Pietje, doende alsof ze inschonk.
Twee-en-twintig jaar, voegde deze er nog als toelichting bij, meteen zijn boekje dichtflappend en het weer in zijn binnenzak verstoppend. De maaltijd die even onder het gesprek was opgeschorst, ging verder door. Het was een wilde, stormachtige najaarsavond. Daarbuiten gierde de wind in de schommelende kruinen der boomen, die van regen afdropen. Binnen, in de ruime eetkamer was het gezellig.
Al nauwer en nauwer trok hij zijne noodlottige kringen om het onwillig wijkende, nog altijd kampende schip; al dichter en dichter schoven de ijsmassa's opeen; met onverpoosd geweld gierde de bulderende storm, de schotsen voor zich uit drijvende en de grauwe lucht met verblindende wolken van sneeuw vervullende; de hoog opgekruide schotsen en ijsbergen kraakten en spleten met donderend geloei van elkander; het schip dreigde ieder oogenblik te splijten en in den afgrond te zinken...
Dus zegt men een gierbrug, en de Chinees door Sander bij zijnen langen staart gegrepen en geslingerd, gierde tegen zijne zolen aan, dat is tegen zijne, den Chinees trappende, voeten. Van gyrus, kring, hebben de middeleeuwen gevormd girare, eenen steen met eene bocht uit eenen slinger werpen. Oud Fransch girer, thans virer. Van daar Giro, lacinia.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek