Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
»Wel, ga dan met je heele huishouding. Huur een woning in Overijsel of in Friesland. Dan kun jij daar voor onze zaak werken, terwijl ik hier in Amsterdam blijf.« »Dat zou kunnen«, zei meneer Veenhof. »Daaraan had ik niet gedacht. Ik ga vandaag gauw een paar advertentie's schrijven, waarin ik een woning te huur vraag.«
Naar de bosschen om frissche lucht te happen.« Dat zei hij ook tegen meneer Veenhof. En weet je, wat die deed? Hij sprak er met z'n broer over. Meneer Veenhof en z'n broer waren kooplieden. Samen dreven ze handel en op hun winkelramen stond: »Gebroeders Veenhof.« »Als de dokter het zegt, moet het gebeuren«, zei de broer. »Maar m'n vrouw kan toch niet alleen gaan!«
De dagen waren al kort. En ze leken nog korter, doordat de lucht meestal met donkere wolken was bedekt. Mevrouw Veenhof zat in de slaapkamer op een stoel, waarop ze even neergevallen was. Ze had hard gewerkt, want Dina, de meid, was er niet. Die bracht een bezoek aan haar jarige moeder, een paar uren buiten de stad. Nu had mevrouw het werk alleen moeten doen en daardoor gevoelde ze zich moe.
En nu waren ze stil en hielden elk een vermagerde hand vast. Toch vonden ze 't niets vreemd. Toch waren ze erg, èrg blij! Een verrassing. Mevrouw Veenhof kon in de stad maar niet herstellen. 't Werd Februari; 't werd Maart; doch ze bleef maar zwak. »U moet naar buiten, mevrouw«, zei dokter Thijssen. »Als de mooie dagen komen, moet u naar den zandgrond.
En z'n gezicht stond heel ernstig. De ziekte van mevrouw Veenhof verergerde snel. Na een paar dagen was de arme vrouw erg zwak geworden. Ze leed aan hevige koortsen en ijlde dikwijls. Vol zorg keek haar man dan naar de zieke. En Jo? En Nel? Jo had nergens plezier in. Zijn beste vrienden konden hem niet mee krijgen. Als de school uitgegaan was, liep hij op een draf naar huis.
»Ik had het nooit weggegeven«, zei Nel tegen Klaas. »Och....«, zei Klaas. Toen keek hij naar de dikke, bloedroode hand van Jo. En hij voelde geen spijt, dat hij z'n liefste konijntje aan z'n vriendje gegeven had. Hij hield nog vier bonte over, en Jo had zich zoo bezeerd.... Vogelgeluk. Meneer Veenhof had een nestje gevonden.
Ze waren er stil van geworden. Maar nu waren ze daaraan al gewend en Klaas was even luidruchtig als Jo; en Kee babbelde niet minder hard dan Nel. »De ooren tuiten me d'r van«, zei meneer Veenhof soms. »Levenmakers«, riep hij, »wil je eens wat stil wezen!« Dan stond hij op en liep op een draf achter de kinderen aan, de kamer uit, de gang door, den tuin in.
De grasjes ontspruiten; De bloemkens ontsluiten De blaadjes: daar buiten, Daar buiten, Daar buiten, Wat is er te doen? Jo en Nel ontdekken buurtjes. De Mei was gekomen en had bloemen en bladeren gebracht. En ze had de familie Veenhof doen verhuizen. Vader en moeder woonden nu met hun kindertjes en Dina, de meid, in Breedega. 't Was een heele reis geweest van Amsterdam naar het kleine dorpje.
Want terwijl ze Dina stond uit te lachen, holde er eensklaps een muisje over den vloer. En dat was nu geen houten, maar een van vleesch en bloed. »Help, help, een muis....« schreeuwden de twee heldinnen buiten de deur. Maar mevrouw Veenhof en Kee bleven rustig staan en lachten en riepen: »Sliep uit, sliep uit!« Arm Moedertje! »Zeg, Jo, ga je mee?« riep Klaas over de heg heen. »Waarheen?«
De deur van de huiskamer piepte eventjes. »Moe!« riep een meisjesstem. Mevrouw Veenhof lachte en hield zich stil. »Moe!« riep de stem nog eens. En toen nog eens en nog eens: »Moe! Moe!« »Waar zou ze zijn, Nel?« vroeg een jongensstem. »Ik weet het niet, Jo! Toe, roep jij eens!« Toen schreeuwde een luide, hooge stem: »Moe, waar is u?« »Ik zal ze maar niet laten zoeken«, dacht mevrouw.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek