United States or Guadeloupe ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Niet geheel, ik wou je nog iets zeggen, en dan zal alles uit zijn," antwoordde de oude heer met ongewone zachtheid. "Je hebt nu zeker geen lust om hier te blijven?" "Ik ben niet van plan voor een meisje weg te loopen. Jo kan mij niet verhinderen haar te zien, en ik zal blijven en dat doen, zoolang ik verkies," antwoordde Laurie op hoogen toon.
Och, och, wat repten de jongens hun beenen. 't Was precies, of Jo nu veel harder kon loopen dan z'n vriend. Hij raakte voor, al meer en meer. Maar hij had geen tijd om eventjes om te zien. Daardoor merkte hij niet, dat Klaas stil bleef staan, en toen lekkertjes in het gras ging liggen. 't Leek grappig, zooals Jo vluchtte. Klaas moest er hartelijk om lachen. Kijk eens aan, hij liep maar door.
Jo liep al hard weg; Nel volgde hem. »Pa, wat voor boomen staan er in den tuin? Ze zijn heelemaal wit van bloesems.« »Vruchtboomen«, zei pa. »Ja, dat weten wij ook wel. Maar welke?« Pa liep even mee naar buiten. »Kijk, dat is een appelboom, en dat ook, en dat zijn een paar pereboomen. En daar staat een uitgebloeide kerseboom.« »Heerlijk; wat zullen we smullen«, riep Nel.
"Wat ter wereld beginnen de meisjes nou?" dacht Laurie, zijn slaperige oogen wijd opensperrend om eens goed te kijken, want er was iets vreemds aan zijn buurmeisjes. Ze hadden elk een grooten, overhangenden hoed op, een bruin linnen zak over den schouder en een langen stok in de hand. Meta droeg een kussen, Jo een boek, Bets een mandje en Amy een portefeuille.
En welk een heerlijk grasveld was er! Daar kon je naar hartelust in om en om-rollen; vuil werd je niet. »Zeg Jo, kom eens hier!« riep Nel. »Waar ben je?« »Hier, bij de heg.« Jo ging naast z'n zusje staan. »Wat is er?« vroeg hij. »Kijk daar eens; wat een paar leuke huisjes.« »Wat klein zijn ze; zulke zie je in Amsterdam niet.« »Wie zouden er wonen?« »Hoe zou ik dat nou weten!« Dat was waar.
Het was over tweeën, toen Jo, die aan het venster stond en er over dacht, hoe treurig de aarde onder haar doodskleed van sneeuw er uitzag, een beweging bij het bed hoorde, en haastig omkijkende zag, hoe Meta voor Moeders leuningstoel neerknielde, het gezicht in de handen verborgen.
Zoodra deed Tante March niet haar dutje of kreeg ze bezoek, of weg vloog Jo naar dat rustige plekje, nestelde zich in den grooten stoel, en verslond dichtwerken, romans, geschiedboeken, reisbeschrijvingen en plaatwerken, als een echte boekworm.
Hij bracht bepaald leven in de vergaderingen, en "pit" in het weekblad; zijn redevoeringen deden zijn toehoorders uitbarsten in lachen, en zijn bijdragen waren uitstekend, afwisselend, vaderlandslievend, klassiek, grappig, of treurig, maar nooit sentimenteel. Jo vond ze een Bacon, Milton of Shakespeare waardig en verbeterde er haar eigen opstellen met goed gevolg naar.
Na een poosje werd er haastig aan de bel getrokken en een flinke stem vroeg naar "mijnheer Laurie", waarop een verbaasde dienstbode naar boven liep om een jonge dame aan te dienen. "In orde, laat haar maar boven komen, 't is juffrouw Jo," zei Laurie en ging Jo tot aan de deur van zijn kleine zitkamer te gemoet.
Zeg Dorus, dan neem ik mijn verrekijker mede.» »Ja, doe dat!» In een wip waren we de beide trappen opgeklommen, want het huis van mijnheer de Wild had twee verdiepingen, en nu kwamen we gewapend met den verrekijker op den zolder. »Zeg jò, nog niet kijken!» zei Bob. »Eerst den kijker goed uit elkaar halen.»
Woord Van De Dag