Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juli 2025
En niets, God niet, is gewichtiger voor iemand dan zijn eigen ik voor hem is, En wie ook een honderd meter vèr gaat zonder sympathie, loopt in een doodskleed in zijn eigen begrafenisstoet, En ik en gij, zonder een cent op zak, wij mogen het beste der aarde koopen, En die zijne oogen op U richt, of een boon in haar schel laat zien maakt het onderwijs van alle tijden beschaamd, En daar is noch handel noch ambt of de jongeling die er zich in begeeft kan er een held in worden, En daar is geen ding zoo klein of 't is een naaf voor de wielen des Heelals, En ik zeg tot iederen man of vrouw; richt uw ziel onverschillig en rustig op tegenover een millioen Heelallen.
De weg was vòl van zulke verhevenheden; de onverschilligsten, de onverschrokkensten werden er door geroerd; met de oogen er van afgekeerd, gingen zij er voorbij. Maar vóór hen, achter hen, overal was de sneeuw; hun gezicht verloor zich in die onoverzienbare en treurige gelijkvormigheid; het was als een onmetelijk doodskleed, waarmee de natuur het leger omhangen had.
Slechts één bleef achter, om getuige te zijn, niet van het drinken van nog een kop thee, maar van den dood van Rikiu. De groote meester trok zijn bovenkleeren uit, en toen kwam het reine witte Doodskleed voor den dag. Nog altijd even kalm en waardig, keek hij naar zijn dolk, en zeide hij met onbewogen stem het volgende vers op: "Een welkom zij u gewijd, O zwaard der eeuwigheid!
In lijnwaad gewikkeld, onderscheidt de arm zich bijna niet van het gesteente; toch krijgen we wel de gewaarwording, dat onder al de plooien van de stof dat lichaamsdeel zich beweegt, zich opheft en voortschuift. Zoo ook, dat onder het doodskleed het lijf zich opricht, zich kromt. In de richting van de voeten is alles nog rust; daar smelten, om zoo te zeggen, stof en stof nog in een.
"Die met zoo weinig houts op zooveel waters drijven, Voor wie de stormen, die hun razen over 't hoofd, In 't schuimend golfgewoel geduchte teeknen schrijven, Wier zin gevaar en dood belooft. Het graf gaapt onder hen en dreigt hen allerwegen, Hun doodskleed ligt geplooid en ruischt hun in 't gemoet; Hun lijkzang klinkt hun oor in iedre windvlaag tegen O Heere, zij vergaan! tenzij gij hen behoedt!"
Strooi, o strooi Nu lokkentooi, Geen taxisloof; en tranendooi Bevloei', geen dauw, Het doodskleed grauw; En spreidt verwelkte bloemen tot rouw Uit het ontbloot Prieel van den Dood Op het lijk van den Urenkoning groot! Gauw, o gauw!
In dat zelfde kerkje, waar Rozeke eenmaal, met tranen van zalige ontroering, haar schitterende huwelijksplechtigheid zag, woonde zij nu haar plechtige begrafenis bij. Daar lag ze, als van marmer, onbewegelijk in haar kist, wit als het doodskleed dat haar bedekte, de oogen toe en de handen gevouwen, met haar schoone donkere haren in twee zware vlechten op haar schouders.
De trotsche koning van Ierland beet zich op de lippen van woede en schaamte, maar hij zond geen nieuwe boodschappers naar Cornwallis. De koningin echter en hare dochter, de schoone Isolde, stortten bittere tranen over het ontzielde lichaam; zij wieschen en balsemden het en hulden het in een kostbaar doodskleed. Zoo ontdekten zij ook de stalen zwaardpunt, die in de wonde was blijven steken.
Over 't algemeen is omtrent de turksche vrouw weinig bekend. Niemand weet iets af van het inwendig leven dier wezens, die in den harem als 't ware levend begraven zijn, en die men somtijds in de straten ontmoet, in een zwarten sluier gewikkeld, die haar als een somber doodskleed omhult.
Het was over tweeën, toen Jo, die aan het venster stond en er over dacht, hoe treurig de aarde onder haar doodskleed van sneeuw er uitzag, een beweging bij het bed hoorde, en haastig omkijkende zag, hoe Meta voor Moeders leuningstoel neerknielde, het gezicht in de handen verborgen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek