Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juni 2025
Met een rooden bandelier om de borst, beklom hij de logeerkamer en nou-ie 'r ambtshalve was, ambtshalve róók, ambtshalve uit z'n bed was gehaald na een vermoeienden dag van trouwplechtigheden en raadsvergadering over-rioleerings-klachten, nou most-ie ook ambtshalve proces-verbaal opmaken en beval den eigenaar te wekken.
"Nee, vadertje dat zalle we niet", zei Eleazar goedig. Kalm wond-die de paplappen los, die de knie over waren gegleden, en ingehouden neus-ademend om minder den zuren stank te ruiken, trachtte-die een der wonden te reinigen. Licht-trillend bewogen z'n vingers. Het was 'n voor hem ongewoon, afzichtelijk werk. De pap van oudbakken roggebrood, klam-warm nog, zwart en weekplakkrig, bevuilde z'n handen, kleefde onder 't koperen ringetje dat-ie als kind van Esther had gekregen. Langs z'n duim en wijsvinger, die voorzichtig-vies 'n tipje zwachtel langs 't rottend gat wreven, glibberde etter dien hij niet dùrfde bekijken. Koud kleumde 't zweet op z'n voorhoofd. Als-ie gekèken had was-ie flauw gevallen. Nou most-ie an niks denken, niks zien, zachjes wrijven tot 't zoet braakrig gevoel ophield, tot-ie den papstank niet meer próéfde. Het mager, kromgetrokken been, de heup, de bil, de wonden, schenen te vervagen, blauw-wittig te neevlen. Een oogenblik hingen z'n vingers futloos, diep-doopend in etter en bloed dan wreef-ie weer, starrend, doodsbleek, met pijn in het achterhoofd, de oogen omwald. Eerst na 'n poos werd-ie stérk, dorst 't been te bezien, nam uit den ketel lauw water, bette met 'n helder lapje dat Rebecca anreikte. 't Kon niet helpen. 'r Waren te veel wonden, vervuild en door-etterd. Zoo mòcht je 'n wond niet behandlen. Ze zeien dat water koud-vuur gaf. In godsnaam je most 't wagen erger as 't ingevreten, slijmend vuil zou 't niet zijn. Rustig, geduldig-sussend, sponsde hij 't linnen in 't soepbord dat 't meisje bij 't bed hield en z'n afkeer overwinnend, bette hij met schuchtere duwtjes tot de etterlaag was verweekt en 't lijk-rossig vleesch om de wreede gaten bobbelde. Maar de wond boven de bil w
Nou wist ze niks meer, lag ze met d'r dichte oogen onder het laken God, God, God, as je d'r over dacht, wer-je krankzinnig da-je elkaar zoo gesproken had, dat 't zoo uit was... "Slaap-ie Willem?" Hij hield zich maar stil. Wat most-ie nou nog verder praten? Zoo zachies mogelijk snoot-ie z'n neus, om niet te laten merken dat-ie nog wakker lag. Maandag was de begrafenis.
Binnen most-ie uitleg van z'n geklop geven, jokten hij en Reggie dat de mezoesos los had gezeten. Of-die nou inzag dat zout niks gaf dat-ie 'n gammer was? "'t Mòt helpe", zei-ie hardnekkig: "en anders is de hoofdbuis bevroren." "Hij neemp zich gelijk! Kunststuk!", kibbelde Essie. "Je mot 't met mòsterd probeere, Eli!" , lacherde Mijntje.
Opstaand, dof-week van 't lange gesnik, liet-ie de aardplek waar z'n lichaam 'n dauw had gedonkerd, achter zich. Hinkend, voorzichtig gaand, de gladdingen mijdend, liep-ie terug, dood-op, maar helder-rustig van denken, triestig zinnend wat-ie zou doen. Zoo fel, zoo krankzinnig-buldrend was z'n smart geweest, zoo groot was de afmatting geworden, dat-ie ademde als altijd, avond-moe dacht als altijd. Hij zou naar 't Toevluchtsoord voor onbehuisden, bij 't Casino gaan hij had nog tien cente. En dan morgen, as-ie wakker werd slapen zóú-ie, slapen zóo as-ie lee, slapen in één verdooving door , morgen as-ie de ouwe kracht weer had, zou-ie overleggen, besluiten. Z'n woede, z'n dolle bezetenheid, was-ie kwijt. In 't Park, tegen den grond, den ijzeren grond, krimpend, had-ie bij 't vizioen van 't vijftien-, zestien-, zeventien-jarig goor mannetje hoe oud-ie was, wist-ie niet 't oud-verlept kereltje dat dezelfde lippen gezoend had, dat ontuchtig 'r lichaam had bezeten, 's nachts op het bultig matras , in 't Park had-ie als 'n woest beest z'n mond langs de harde modderranden geschuierd, spoegend en kwijlend. De heete herinnering aan de lippen, de tanden die in bijslaap bij 'n broer hadden gelegen, most-ie van zich af braken, most-ie uit de slijmende na-voeling scheuren. Als Joozep bij 'm geweest was, had-ie 'm met den klauwenden greep van z'n handen geworgd, had-ie den nek van den jongen als 'n roofdier met groen-lichtende oogen besprongen, had-ie 'm met gil-lachende hakken den neus en den mond en den schedel vertrapt. Dat was voorbij. Dat kwam niet meer terug. Leeg van smart kon-ie nog enkel diep, eindeloos meelijden voelen, deed 't gebeurde als 'n verre huivering aan, als 'n vormloos ding, dat 'm in z'n rustige uitgeputheid nauwlijks meer kwelde. Nou begreep-ie volkomen. Nou zag-ie 'r doen, 'r kijken, 'r lachen in 'n tragisch, noodlottig verband. Tóen had-ie 'r 't allereerst ontmoet, bij Suikerpeer, 'r driestheidjes opgelet, zich gestooten an 'r oogen later in de hal van de school bij 'r brutaal terugkijken, 'r gemeenen lach, 'r leunen tegen de zuil, was ze al zonder weerstand geweest, hadden z'n handen klam-zweetig gebeefd later, op z'n kamer na 't heengaan van Saartje, h
Krakeelen zou-die niet. 't Toontje van den man most-ie maar slikken. As tante Reggie 't 'm alleen had gevraagd, was 't 'n ander geval geweest. Nou verdraaide-die 't uitleg te geven. Maar Reggie maakte 't moeilijk. "As-die maar zeit", sprak ze klagelijk, in de weer opwellende goedigheid om te sussen: "as je maar zeit Eli waar 't gebleven is weg is 't toch nie geraak weg dat is ongeluk, ongeluk"...
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek