Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 18 Ιουνίου 2025
Θύραις ολούθε ανοίγουν Κι' ολούθε τώρα οι χριστιανοί 'ςταίς εκλησιαίς μας σμίγουν 'Στό Μεσολόγγι μοναχά, απόψι διακρίνω Μέσα 'ς ταις εκκλησιαίς ερμιά, και η ερμιά εκείνη Βαρύ κρυφό παράπονο κατάκαρδα μου αφίνει Που ένα δάκρυ φλογερό δίχως να νοιώσω χύνω Και μου ραγίζεται η καρδιά και δυο μεγάλοι βόγγοι Με πνίγουν μέσ' ς'τα στήθηα μου. Καϋμένο Μεσολόγγι!
Ζήτησαν αμέσως οι εχτροί του Βελισάριου να τον αβανιάσουν πως ενεργούσε τάχα ναρπάξη την εξουσία της Αφρικής. Ο Ιουστινιανός όμως έδειξε γνώση όταν του μήνησε πως τον αφίνει λεύτερο να μείνη κυβερνήτης της Αφρικής ή να γυρίση στην Κωσταντινούπολη. Προτίμησε ο Βελισάριος να γυρίση, κ' έγινε το γύρισμά του πανηγυρικό, κατά τα ρωμαϊκά τα συστήματα.
Άμα πέθανε ο Ιοβιανός , οι στρατιωτικοί και πολιτικοί αρχηγοί έκλεξαν Αυτοκράτορα στη Νίκαια το Βαλεντιανό, πρωτοστράτηγο της Αφρικής και της Βρεταννίας. Ο Βαλεντιανός όμως, πολύ πραχτικός και μην πολυαγαπώντας φιλοσοφίες και ρητορικές, άμα πέρασε στην Κωσταντινούπολη αφίνει όλη την κυβέρνηση της Ανατολής στον αδερφό του το Βάλεντα, και παίρνει αυτός τη Δύση, δηλαδή Ιλλυρία, Ιταλία και Γαλατία.
Πώς ντρέπομαι τώρα. Δεν μπορώ να σας κυττάξω. ΝΙΚΟΣ — Είναι η δεύτερη φορά, Δεν είναι; Ναι. Μα την πρώτη φορά ήτανε σκοτεινά. Δε θυμάσθε; ΝΙΚΟΣ — Το τρίτο θα είναι πάλι στα σκοτεινά. Και θα είναι μεγάλο, μεγάλο φιλάκι χωρίς τέλος. Τώρα.... Μάλιστα... Πάνε όλα τώρα... Τώρα που δε μ' αφίνει πια ο μπαμπάς νάρχωμαι μαζή σας.
Κ' εχάθηκ' έτσι πάσα βοήθεια του κάθε φτωχού. Κ' εχάθηκ' έτσι κάθε παραθάρι... — Χααά! Ψαρή μ', κ' εξεχαστήκαμε... — Έτσι πια, ακούς του λόγου σου. απόμεινε καψόχηρα η Νάκο-Μήτραινα, η Ζαχαρούλα. Ζαχαρούλα τη λέγανε, κ' ήταν ζάχαρη κ' ήταν μέλι η καψούλα. Μα πάντα ο μεγαλοδύναμος, — δοξασμένο τόνομά του — , δεν αφίνει τον κόσμο να χαθή.
Μα δεν την παραιτά καθόλου τη θέσι του· δεν αφίνει στιγμή από τα μάτια τον ζωντανόν καθρέφτη του. Τέλος σηκώνει εκείνος τα μάτια, τον καλοκυτάζει μια στιγμή και λέγει με φωνή αδιάφορη: — Ναι... Αρχάγγελος. Εχάθηκε στο τάδε μέρος της Ρούμελης· εκόπηκε στα δυο· Η πρύμη του ερρίχθηκε στους βράχους με δυο παιδιά μέσα... Τα παιδιά είνε ζωντανά. Ζωντανά!
Σοβαρόν, υψηλόν Δόσε τόνον ω Λύρα· Λάβε αστραπήν, και ήθος Λάβε νοός, υμνούμεν Ένδοξον έργον. Διαπρεπή οι αθάνατοι Έδωσαν των ανθρώπων Και ατίμητα δώρα· Αγάπην, αρετήν, Εύσπλαχνον στήθος. Αλλά και φρενών πτέρωμα· Όπως, όταν η τύχη Εις τα κρημνά του βίου Της αμάξης πλαγίαν Την ορμήν φέρη· Ημείς, ως τας κλαγγάς Εις τα σύννεφα αφίνει Ο μέγας αετός Και εις τα βαθέα λαγγάδια Αφρούς και βράχους.
Οι Αιγύπτιοι τους συλλαμβάνουσι διά πολλών και διαφόρων τρόπων, αλλ' εγώ θα περιγράψω εκείνον όστις μοι φαίνεται μάλλον άξιος διηγήσεως. Ο αλιεύς, αφού δελεάση το άγκιστρον με ράχιν χοίρου, το αφίνει να κυματίζη εις το μέσον του ποταμού· αυτός δε κρατών δέλφακα ζωντανόν εις το χείλος του ποταμού, τον κτυπά.
Και τώρα ομπρός στο άτυχο το θύμα του σκληρόκοσμου η κακογλωσσιά έπαψε· άκουες μόνο λόγια, παρατήρησες άλλες. — Γιατί να σκοτωθή; τι τον έμελλε; δεν έφευγε; «Ο κόσμος δε σ' αφίνει ήσυχο σε καμμιά περίστασι», έλεγ' ένας που αγαπούσε να φιλοσοφή· σε φορτώνεται χωρίς να εξετάζη πολύ πολύ σε ποιά ψυχική κατάστασι να βρέθηκε ο άνθρωπος· για μια στιγμή μπορεί να αισθάνθηκε μέσα του το κενό, το χάος, μπορεί να τούλειψε ο νους και σε στιγμή λειποψυχίας, έδωκε τη βουτιά του στην αχόρταγη της ανυπαρξίας θάλασσα.
Καθετί είναι στην εξουσία μας κι όλα προσαρμοσμένα στη χρήση τη δική μας και για την ευχαρίστησή μας. Κι αυτός ο εγωισμός, που είναι τόσο χρήσιμος για την ορθήν αντίληψη της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας, είναι εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα της ζωής του σπιτιού. Έξω στην εξοχή γίνεται κανείς αφηρημένος κι απρόσωπος. Η ατομικότης του τον αφίνει ολότελα. Έπειτα η φύση είναι τόσον αδιάφορη, τόσον απροσδιόριστη.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν