United States or Norfolk Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ποιος γυρίζει να τις κυττάξη; Όλοι γυρεύουνε μετρητά, δεν ξετάζουνε τιμή και υπόληψη. — Ούτε ωμορφιά, ούτε νιάτα! είπε η Αννίτσα. — Σα δεν κυττάζουνε την τιμή και την υπόληψη, πούνε το πρώτο πράμμα στη γυναίκα, ξαναείπε η Ταρσίτσα, τι γυρεύεις παρακάτω; Στην Αθήνα είνε άλλος κόσμος. Είνε τριάντα χρόνια τώρα που λείπω, μα θαρρώ πως είμ' εκεί ακόμα. Άλλοι άντρες, παιδί μου. Όλο καρδιά!
— Αυτός τον έφαγε και το μακαρίτη! αναστέναξε ο Μαθιός. Το σκουλήκι στην καρδιά. — Την αγαπούσε το λοιπόν με τα σωστά του; ρώτησε ο Θανάσης. Εγώ έλεγα πως χωράτευε. — Γυρεύεις τώρα; είπε ο Γιαννιός. Εκεί που βρίσκεται, κι αν την αγαπούσε τηνέ ξέχασε. Πώς το λες αυτό; είπε ο Μαθιός χτυπώντας το ποτήρι του στο τραπέζι Ξέρεις τι γίνεται μαθές στον άλλον κόσμο; Γύρισε κανένας και σούφερε τα μαντάτα!
Και απ' αυτού προχωρείς και βγάζεις συμπεράσματα λογικά και σύμφωνα με την αρχή σου. Αλλ' ο φακός σου μεγαλώνει πάρα πολύ εκείνα που μ' επιμονή παρατηράς. Πιάνεις τα πλήθη και χάνεσαι αυτού μέσα, και όλα από κει γυρεύεις να τα βρεις.
Είχα κ' εγώ την ίδιαν ιδέα με τον αστυνόμο. Γυρεύεις; Σα σαλέψη το μυαλό του ανθρώπου και φονιάς γίνεται και κλέφτης κι' ό,τι βάλης με το νου σου. Ωστόσο δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτε παράξενο απάνω του. Ούτε σε λόγια, ούτε σε κουνήματα. Ο άνθρωπος ήτανε στα συγκαλά του. Με κύτταζε μόνο στα μάτια, σαν να ήθελε εκείνος τώρα να μου βγάλη κάποιο μυστικό.
« — Εμένα τότε, μάνα μου, Μ' αφίνεις; — » « — Ω παιδί μου Αν θες να ιδής τα Τάρταρα, Αν να ιδής γυρεύεις, Τον Άδη, τον Παράδεισο, 'Κεί κάτω να κατέβης, Τρέξε κοντά μου, τέκνο μου, Έλα, έλα μαζή μου — »
Απελπισμένον τόλμημα θα ήναι, καθώς είναι απελπισμένη και φρικτή και η περίστασίς σου. Εάν, παρά να 'πανδρευθής μεθαύριον τον Πάρην, αποφασίζης και τολμάς να σκοτωθής αλήθεια, θα έχης τότε δύναμιν και ν' αψηφήσης πράγμα που ομοιάζει θάνατον, εσύ οπού γυρεύεις με θάνατον αληθινόν να σώσης την τιμήν σου. Εγώ σου δίδω ιατρικόν, αν θάρρος δεν σου λείπη.
— Υποκείμενο αλήθεια! Είπεν ο παππά Κύριλλος. — Μα τι γυρεύεις από άθρεπο που, μαζή με τη μάννα του, εστάθηκεν αιτία να χαθή ο καϋμένος ο πατέρας του, ο καλός άθρεπος και ο λαμπρός εκείνος ναύτης. — Αλήθεια, είπεν ο παππά Κύριλλος, ήκουσα κ' εγώ αυτή την ιστορία του ναύτη, μα μόνο άκρες μέσες. Τη στιγμή εκείνη η γυναίκα του μπακάλη τον εφώναξε μέσα.
ΒΕΡΑ — Μη Τάσσο. Μην εξακολουθήσης πια. Είμαι άρρωστη. Με σκοτώνεις. Δεν καταλαβαίνεις ότι γυρεύεις τ' αδύνατα και τ' ακατόρθωτα; Δεν το καταλαβαίνεις; ΦΛΕΡΗΣ — Δεν γυρεύω ταδύνατα, Βέρα. Όχι. . . ΒΕΡΑ — Ταδύνατα γυρεύεις. Αλλοίμονο, ταδύνατα. ΦΛΕΡΗΣ — Τότε δε με κατάλαβες ακόμα, Βέρα. Δεν εμπήκες στην ψυχή μου. Δεν είδες τόνειρο που γυρεύω να ξαναονειρευθώ μια φορά ακόμα.
— Έλα, έλα και θα σου πω, της κράζει η Ασήμω. Άφινέ τα τά κοτόπουλα κ' έρχουνται μοναχά τους. Έλα, και θα το δης το πουλί που σου φέρνω. Ζυγώνει σιγοπερπατώντας η σκυφτή γριούλα, και της λέει. — Τι 'ναι μαθές αυτά που γυρεύεις πάλε να μου πουλήσης στα γεράματά μου; Πώς γίνεται και δε μούφερες μαθές ξύλα απόψε; Τα γόνατά μου κοπήκανε μάζευε μάζευε κούτσουρα.
Εξεστράτεψεν ο Έρως 'σ της καρδούλας μου το μέρος Και διο μάτια καστανά Λαμπροφόρεσε γι' αρμάτα, και με ταύτα στα γιομάτα Μου σωριάζει τα δεινά. Έρωτά μου τι γυρεύεις, και τι θέλεις να παιδεύης Τη δική μου την καρδιά! Νικητής πως είσαι ξέρεις· και στον κόρφο σου εσύ σέρεις, της καρδιάς μου τα κλειδιά.
Λέξη Της Ημέρας