United States or Bermuda ? Vote for the TOP Country of the Week !
Φτάνει που πίστευε πως εκειό που έκανε ήταν και σωστό. Τώρα είπε ναρνηθή το θάμα και τ' αρνήθηκε. Δε θα βγη από το σπίτι του, δε θα πάη πουθενά, δε θέλει να ιδή τίποτα!... Η συγκίνηση όμως του λαού τον ανησύχησε. Όσο πρόβαινε η μέρα, τόσο βασανιζότανε. Δυο ψυχές και δυο εποχές πάλαιβαν μέσα του.
Ο δεύτερος ως τόσο Αντωνίνος, ο Μάρκος, έκαμε και κάτι πιώτερο. Έλουσε την ψυχή του μέσα στον Ελληνισμό αυτός, ίσως με την ελπίδα να φέρη τέτοιο θάμα και στων Ελλήνων τις αποκοιμισμένες ψυχές. Αφού κατόρθωσε να γράφη την Ελληνική καθώς βλέπουμε από τα φιλοσοφικά του έργα, βάλθηκε να ξαναγεννήση τον αρχαίο τον πολιτισμό και με Πανεπιστήμιο.
Έγινε επίσημη κρίση για να βρεθή ο αίτιος της φωτιάς εκείνης. Άλλοι αβάνιασαν το Χρυσόστομο, άλλοι τους φίλους του· άλλοι την αποδώσανε σε θάμα, και τέλος μερικοί τη φορτώσανε στους Εθνικούς. Η αλήθεια είναι πως πολλοί οπαδοί του Χρυσοστόμου καταδιώχτηκαν τότες.
Θάχω τη σπαραχτική της φωνή για τραγούδι μου, και για προσκέφαλό μου την παγωμένη της αγκαλιά. Μα αν έρχουνταν τώρα τάφταιγο το κορίτσι να πη πως τον ξέφυγε τον ξένο, πως τους άφησε κ' ήρθε να φύγη μαζί μου, να ζήση μαζί μου, πως δε βάσταξε να μ' αφήση έρμο και μονάχο! Ποιος λέει πως είνε αδύνατο τέτοιο θάμα, πως τέτοια ελπίδα είνε κι από την τρέλλα μου μεγαλήτερη τρέλλα!
Τον καιρό που κατέβηκαν οι Γότθοι στη Μικρασία, στέκουνταν απάνω σ' εκατόν είκοσι θεόρατες Ιωνικές κολώνες, κι άστραφτε σαν ουράνιο φαινόμενο. Μια όμως και κάηκε από τους Γότθους αυτό το έβδομο θάμα, δεν ξανάφεξε πια στον κόσμο τέτοιο λαμπρό καλλιτέχνημα.
Εκεί λημέριαζαν οι αντρειωμένοι, ρίχνανε το λιθάρι, πάλευαν για την Πεντάμορφη και της Κάτω γης ο γιος ανέβαινε να χαροκοπήση. Ό,τι πης πράμα — θάμα εκεί πάνου ήτανε. Το σπιτάκι βρέθηκε χτισμένο στο σύνορο. Έσμιγε και χώριζε το μετόχι του Ευμορφόπουλου από το μετόχι του Χαγάνου. Η αυλή του έπαιρνε κι από τους δυο.
Καταχωνιάζουνταν το λοιπό στον κατακλυσμό κι ο Ελληνισμός, κ' έλεγες πνιγότανε μέσα στα βαρβαρικά κύματά του. Κι ως τόσο, ας το πούμε θάμα και τούτο, — αυτός που ως την ώρα μήτ' ο ίδιος δε σήκωσε χέρι να διαφεντέψη το είναι του, μήτ' από ξένον προστάτη άλλη βοήθεια δεν έλαβε παρά χάδια και καλοπιάσματα, πρόβαλαν άξαφνα τώρα δυο πρωτοφανέρωτες δύναμες και τονέ γλύτωσαν, και μάλιστα τονέ δόξασαν.
Και θάμα φόρεσε σκουτί που η Αθηνά της τόχε ψιλοδουλέψει και πολλά τούχε βαλμένα ξόμπλια· και με χρυσές το κούμπωσε στα στήθια ομπρός καρφίτσες. 180 Έπειτα τρίπετρα φοράει στ' αφτιά της σκουλαρίκια ροδόχρωμα, π' απ' την πολλή λαμποκοπούσαν χάρη.
Αναβάνοντας όλα αυτά η καημένη η Κώσταινα στο νου της, κύτταζε την Παναγιά στα μάτια, κι' έχοντας τα δικά της τα μάτια γεμάτα δάκρυ και κάνοντας το σταυρό της έλεγε: — Παναγίτσα μ', κάνε το θάμα σ'!
Ω, τέλος έμαθα τόσο καλά την τέχνη να λησμονώ εκείνο που δεν ήθελα να βλέπω, την τέχνη να ονειρεύουμαι μόνο υγεία και μακρόχρονη ζωή, ακόμα και τότε που ο θάνατος πλησίασε την Έλσα τόσο, ώστε είτανε θάμα πώς γλύτωσε.
Λέξη Της Ημέρας