Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 18 Μαΐου 2025
Στο διάβα του όμως από τη μιαν εξορία στην άλλη τόσον τον κακομεταχειρίστηκαν οι εχτροί του, που πέθανε τώρα στο δρόμο, εξήντα χρονών, ολίγους μήνες πριν αποθάνη κ' η Ευδοξία. Αυτό είταν το τέλος του Μεγάλου Χρυσοστόμου, που με το Βασίλειο και με το Γρηγόριο τους έχει τριπλό καμάρι η Εκκλησία.
Και προσπεσόντας το προσκύνησε ο Βασιλέας, και παρακάλεσε τον Άγιο να συχωρέση τον πατέρα του τον Αρκάδιο και τη μητέρα του την Ευδοξία. ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Μερικά συμπληρώματα της Ιστορίας του Χρυσοστόμου Η λιγόκαιρη αυτή εποχή αποφάσισε μεγάλα ζητήματα, κ' ίσως απ όλα το μεγαλήτερο είταν η θέση του Πατριάρχη προς το Βασιλέα.
Έγινε επίσημη κρίση για να βρεθή ο αίτιος της φωτιάς εκείνης. Άλλοι αβάνιασαν το Χρυσόστομο, άλλοι τους φίλους του· άλλοι την αποδώσανε σε θάμα, και τέλος μερικοί τη φορτώσανε στους Εθνικούς. Η αλήθεια είναι πως πολλοί οπαδοί του Χρυσοστόμου καταδιώχτηκαν τότες.
Κ' εκεί ο Σιμπλίκιος, θανάσιμος εχτρός του Χρυσοστόμου, έκαμνε τόση οχλοβοή με χορούς και μ' άλλα Εθνικά πανηγύρια, που δεν μπορούσανε να λειτουργήσουνε μέσα στην εκκλησιά. Ανεβαίνει στον άμπωνα ο Χρυσόστομος και ρίχνει πάλε ταστροπελέκια του. Τι κάμνουν τότες οι εχτροί του; Πηγαίνουν και τον καταμηνούν της Ευδοξίας πως δεν τίμησε τον αδριάντα της καθώς έπρεπε.
Ίσως όμως η πρώτη αφορμή που τους σημάδεψε κάπως καθαρά αυτό το φυσικό χωρισμό είταν η τύχη του Χρυσοστόμου, επειδή κι ο ποντίφης ο Ιννοκέντιος συγκάλεσε Σύνοδο στην Ιταλία νακυρώση τον ξεθρονισμό του Ιωάννη, και να ζητήση Σύνοδο γενική στη Θεσσαλονίκη, κι ο Ονώριος, ακούγοντας του ποντίφη τα λόγια, έγραψε του Αρκαδίου κάμποσο θυμωμένα, και τέλος έστειλε τέσσερεις επισκόπους κι άλλους κληρικούς στην Κωσταντινούπολη με μηνύματα και με νέα γράμματα, παρακινώντας τον αδερφό του να ξαναφέρη το Χρυσόστομο πίσω.
Μπορεί από τη μεριά τούτη το μυθιστόρημα του Λόγγου να συγκριθή αζημίωτα με τον περίφημο «Ευβοϊκό ή Κυνηγό» του Δίωνα του Χρυσόστομου, αφού μάλιστα έχει και το προτέρημα να μην είναι γεμάτο ουτοπία, όπως είναι το τελευταίο τούτο έργο κι άλλα όμοια του. Το μυθιστόρημα στην εποχή του Λόγγου το εχαρακτήριζε ο πολύς νεοπλατωνισμός.
Του κάκου της έγραφε συβουλές από τα όρη ο Χρυσόστομος. Και λέγουν πως σαν απέθανε, βάλθηκε το λείψανο της σε κουτί και ρίχτηκε μες στη θάλασσα — είταν η παραγγελία της αυτή —, κ' η θάλασσα το ξέβρασε κάπου, και το μεταφέρανε στην Πρωτεύουσα και το καταθέσανε στο ναό του Αγίου Θωμά. Ένα χρόνο ύστερ' από την εξορία του Χρυσοστόμου ξαναγίνουνται σεισμοί στην Κωσταντινούπολη.
Το βλέπει κι ο Χαμίτης αυτό το «ου μην αλλά» και θαρρεί πως βλέπει το Θεμιστοκλή και τονε φοβερίζει. Αν είτανε «μα» ή τουλάχιστο «όμως», θα τονε φοβέριζε κανένας Μπότσαρης. Μα μεις δεν είμαστε του Μπότσαρη και του Κολοκοτρώνη παιδιά. Είμαστε του Λεωνίδα και του Μιλτιάδη, «ου μην αλλά» και του Βασιλείου και του Χρυσοστόμου, και Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, ουχί του εκ Δημητσάνης».
Οι αντίπαλοι του Χρυσοστόμου ως τόσο ησυχία δεν είχανε, μόνο νύχτα μέρα άλλο δε συλλογιούνταν παρά πώς να τον ξεκάμουνε μια και καλή. Είχε ο Έπαρχος ο Σιμπλίκιος υψωμένη της Ευδοξίας στήλη πορφυρωτή μ' αργυρό αδριάντα της στημένο απάνω, σιμά στην εκκλησιά της Αγίας Ειρήνης, σε τόπο που τον έλεγαν Πιττάκια.
Και καθώς δηγώντας την ιστορία του Κωσταντίνου δεν μπορούσαμε να μη ρίξουμε ματιά στα κατατόπια της νιόχτιστης Πόλης, έτσι και του Χρυσόστομου την εποχή καλλίτερα τη νοιώθουμε παραθέτοντας όσα έθιμα κι άλλα του καιρού εκείνου σημάδια και γνωρίσματα βρίσκουνται μαζεμένα, και μάλιστ' από τους λόγους του.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν