Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 7 Μαΐου 2025
Δυο μέρες, ο Τριστάνος κι' ο Γκορνεβάλης πέρασαν τα χωράφια και της πολιτείες χωρίς να ιδούν ψυχή, άνθρωπο, σκύλλο, κόκκορα. Την τρίτη μέρα, κατά το δείλι, πλησίασαν σ' ένα λόφο όπου υψωνότανε ένα παληό εξωκκλήσι, και πολύ κοντά το οίκημα ενός ερημίτη. Ο ερημίτης δε φορούσε φορέματα από υφάσματα, παρά μόνον ένα τομάρι γίδας και μάλλινα κουρέλια στη ράχι.
Ιζόλδη, ποτέ δε θα συλλογιζόμουν αυτόν το χωρισμό αν δεν ήτανε η μίζερη αυτή ζωή που προς χάρι μου υποφέρετε τόσον καιρό τώρα, Ωραία, σ' αυτόν τον έρημο τόπο». — Τριστάνε, θυμηθήτε τον ερημίτη Ογκρίν στο άλσος του. Ας γυρίσουμε σ' αυτόν. Κ' είθε να μπορέσουμε να ζητήσουμε έλεος από τον Ουράνιο Πατέρα, Τριστάνε, φίλε!» Ξύπνησαν τον Γκορνεβάλη.
Ο κυκλικός τοίχος του ιερού ήτανε χτισμένος απάνω σ' ένα ψηλό γκρεμό του γυαλού, βραχώδη, με απότομες κατωφερειές. Στο ιερό, βλέποντας κατά το βάραθρο ήτανε μια χρωματιστή τζαμαρία, περίτεχνο έργο κάποιου αγίου ερημίτη. «Κύριοι, είπεν ο Τριστάνος στους οδηγούς του, αφήστε με να μπω σ' αυτό το εξωκκλήσι. Σε λίγο θα πεθάνω. Θέλω να παρακαλέσω το Θεό να με συγχωρήση για τα τόσα κρίματά μου.
Σκυμμένη στα πόδια του ερημίτη, η Ιζόλδη είπε κι' αυτή, θρηνητικά: «Δε θα ζήσω πεια άλλο έτσι. Δεν λέω πώς μετανοώ επειδή αγάπησα τον Τριστάνο και τον αγαπώ, ακόμη και πάντοτε. Αλλά τα σώματά μας τουλάχιστον, από δω και πέρα, θα χωριστούν». Ο ερημίτης έκλαψε κ' εδόξασε το Θεό. «Θεέ! ωραίε παντοδύναμε Βασιλέα!
Προσέθεσε: «Θα πήτε ακόμη ότι στέλνω και στους δύο χαιρετισμούς και αγάπη». Κατά το βραδάκι, ο Τριστάνος πέρασε τον άσπρο Κάμπο, ηύρε την επιστολή και σφραγισμένη την επήγε στον ερημίτη Ογκρίν. Ο ερημίτης διάβασε τα γράμματα: Ο Βασιληάς Μάρκος συγκατετίθετο, σύμφωνα με τη συμβουλή όλων των βαρώνων του, να ξαναπάρη την Ιζόλδη, μα όχι να κρατήση κοντά του τον Τριστάνο ως πολεμιστή του.
Σαν πέθανε ο Ευσέβιος, ποιον άλλονα νανεβάσουνε στης Καισαρείας το θρόνο, παρά τον Ερημίτη του Πόντου. Το δέχτηκε το μεγάλο αξίωμα, κι ως τόσο το φόρεμά του είταν ένα και μονάχο πάντα. Λαχανικά είταν πάντα και το προσφάγι του. Κι όσο για τα χρήματα που περνούσαν από τα χέρια του, όσα δεν πηγαίνανε σ' άρρωστους και σε πεινασμένους ξοδευόντανε σ' Εκκλησιές και σε Φιλανθρωπικά Καταστήματα.
Και δεν είτανε μονάχος του ο Ιουλιανός, παρά, καθώς ο Κωστάντιος είχε κάπως τους Αρειανούς αποπίσω του, έτσι και το νέο τον ερημίτη τον πήρανε στο λαιμό τους οι Εθνικοί κ' οι καψοφιλόσοφοι, που είχε ακόμα ο τέταρτος ο αιώνας κάμποσους, κέξω από την καθαυτό Ελλάδα. Έπειτα και το Ιερατείο τους, όχι στην Ελεψίνα μονάχα, παρά και στην Έφεσο.
Θυμήσου τον ερημίτη Ογκρίν και τους όρκους που κάναμε. Σώπαινε, ο θάνατος μας τριγυρίζει. Τι με νοιάζει ο θάνατος; Με φωνάζεις, με θέλεις, έρχομαι!» Γλύστρησε από τα μπράτσα του Βασιληά κ' έρριξε στ' ολόγυμνο σχεδόν κορμί της ένα μαντύα με γουναρικό. Έπρεπε να περάση τη γειτονική αίθουσα όπου κάθε νύχτα δέκα ιππότες αγρυπνούσαν με τη σειρά τους.
Αλλά ο Τριστάνος είχε φύγει. Ηύρε τον ιπποκόμο του και μ' ένα ελαφρό πήδημα βρέθηκε στη σέλλα. «Τρελλέ, είπε ο Γκορνεβάλης. Γρήγορα ας φύγουμε απ' αυτόν το δρόμο». Έφθασε τέλος στο ερημητήριο όπου ηύραν να τους περιμένουν τον ερημίτη που παρακαλούσε και την Ιζόλδη που έκλαιγε. Ο Μάρκος ξύπνησε τον εφημέριο και γραμματέα του και τούδωσε το γράμμα.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν