United States or Sierra Leone ? Vote for the TOP Country of the Week !
Σου χαρίζω και το σουραύλι, που με δαύτο, παραβγαίνοντας στο τραγούδι ενίκησα πολλούς γελαδάρηδες και γιδάρηδες. Κ' εσύ για πληρωμή μου κ' ενώ ακόμη ζω φίλησέ με και πεθαμένο κλάψε με. Κι αν ιδής άλλονε να βόσκη τα βόιδια μου, θυμήσου με. Σαν είπε αυτά ο Δόρκωνας και φίλησε το στερνό φιλί, τούφυγε η ψυχή με το φιλί και τη λαλιά.
Έπρεπε, 'σάν τον έλατο τρανός, να ζήσω τώρα Πέρα 'ς εκείνα τα βουνά, 'ς τη σκλαβωμένη χώρα, Και όχι 'σάν τον ταπεινό το μαύρο κυπαρίσσι, Τώρα να ζω καλόγηρος 'ς αυτό το 'ρημοκκλήσι... Ποιος ήμουν...και ποιος έγεινα! — Και πάλι ο γέρως πάλι Έσκυψε πάλι κλαίγοντας 'ς το βράχο το κεφάλι. ς'. Ποιος ήταν και ποιος έγεινε; Ήταν απ' τ' άγιο χώμα.
ΑΔΜΗΤΟΣ Είναι πολλή ανάγκη αυτό να γίνη τώρα που δεν θα έχουνε εσένα. ΑΛΚΗΣΤΙΣ Ω παιδιά μου, τώρα που έπρεπε να ζω για σας, πεθαίνω τώρα. ΑΔΜΗΤΟΣ Αλλοίμονο! Χωρίς εσέ, ο δόλιος πως να κάμω; ΑΛΚΗΣΤΙΣ θα με ξεχάσης με καιρό. Εκείνος που πεθαίνει δεν είναι πλέον τίποτα. Με τον καιρόν ξεχνιέται. ΑΔΜΗΤΟΣ Μη με αφήνης, πάρε με κ' εμέ μαζί σου κάτω. ΑΛΚΗΣΤΙΣ Φθάνει ότι πεθαίνω εγώ για σένα.
Το ημισεληνοειδές κοντάκι του περιέβαλλε στενή αργυρά λωρίς· επί της μιας αυτού πλευράς εφέρετο χρυσούν καρυόφυλλον, λεπτοτάτης εργασίας, κ' επί της άλλης πλαξ αργυρά, αναγράφουσα το ιερόν σύμβολον και την αγέρωχον διαμαρτύρησιν του κλέφτου κατά του τυράννου του: Πασά μου έχω το σπαθί, Βεζύρι το ντουφέκι· Κάλλιο να ζω με τα θεριά Παρά να ζω με τούρκους.
Και δόξα τω Θεώ, είμαι εις θέσιν να το κάμω, και ούτε αδικώ κανένα κατόπιν μου, αν κάμω όσον ζω την ευχαρίστησίν μου. Και τι ευχαρίστησις μου απέμεινε της πτωχής, παρά να βοηθώ όσον ημπορώ τους άλλους. Άφησέ τα, Γιάννη, αυτά! Να σ' αξιώση ο Θεός να ιδής το φως σου, και τότε θα είμαι με το παραπάνω πληρωμένη, αν σου έκαμα και τίποτε! — Δεν θα ιδώ το φως μου! εψιθύρισεν ο γέρων.
Τι με μέλλει διά τους χριστιανούς με την ευσπλαγχνίαν των και με την πίστιν των; Δεν είναι καιρός να ξαναρχίσω να ζω όπως όλος ο κόσμος; Όσον αφορά το τι θα πράξη κατόπιν η Λίγεια, πώς θα συμβιβάση την νέαν τύχην της με το δόγμα της, είναι πράγμα δευτερεύον και άνευ σημασίας. Προ παντός θα γίνη ιδική μου, και σήμερον μάλιστα.
Μα ήξερα σε ποια γωνιά είταν οι τάφοι τους, και στάθηκα κει. Στάθηκα, και παρακαλούσα κανένα φάντασμα να κατέβη και να μου πη πως το ξέρουν πως γύρισα, πως είμουν κοντά τους, πως ήθελα να είμαι ακόμα κοντήτερα, ακόμα βαθύτερα. Τι να ζω, τι να περιμένω πια τώρα! Την ανεμοσκόρπισα τη ζωή μου!
Μα την ψυχήν μου, όσω ζω δεν θέλω να σε 'ξεύρω, κι' ούτε το 'μάτι σου θα ιδή ποτέ κληρονομιάν μου. Ιδέ και συλλογίσου το. Το είπα. Δεν ξελέγω! ΙΟΥΛΙΕΤΑ Ω! υψηλά ‘ς τους ουρανούς δεν κάθεται ευσπλαγχνία να ελεήση απ' εκεί της λύπης μου το βάθος; Μη μ' αρνηθής, μάνα γλυκειά. Ανάβαλε τον γάμον Δι’ ένα μήνα μοναχά, ή μίαν εβδομάδα.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ Ποια είσαι συ; τι δαίμονας, και τι με βασανίζεις; Δεν έχει τέτοια βάσανα η κόλασις η μαύρη! Ειπέ μου, εσκοτώθηκε μονάχος ο Ρωμαίος; Νεκρός αν ήναι, 'πέ μου ναι· — αν όχι, 'πέ μου όχι. Μια λέξις μόνη ας μου 'πή να ζω, ή ν' αποθάνω. ΠΑΡΑΜΑΝΑ Την είδα με τα 'μάτια μου, την είδα την πληγήν του! μα τον σταυρόν! 'ς το στήθος του την είδα το γενναίον!
Τότε κατόπιν εγώ τουλάχιστον θα είπω: Καλέ πατέρα, δεν επιθυμούσες συ να ζω εγώ όσον το δυνατόν ευτυχέστερος; και όμως ποτέ δεν έπαυες να με προτρέπης να ζω όσον το δυνατόν δικαιότατα. Λοιπόν όστις νομοθετεί κατ' αυτόν τον τρόπον, είτε είναι νομοθέτης είτε πατήρ, νομίζω ότι θα φανώ παράλογος και ανίκανος να ομιλή συμφώνως με τον εαυτόν του.
Λέξη Της Ημέρας