Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 26 Ιουνίου 2025
Πικρά σάλευσε όλος ο σωρός, γεροντικά και σβυσμένα, και φλογερά ματάκια πλημμύρισσαν στα δάκρια, αναφυλητά ακούστηκαν κ' η θλίψη άπλωσε βαρειά τα φτερά της, εκεί στην απαλή ήσυχη κώχη του γιαλιού.
Τ' έχεις, φλογέρα, και μου κλαίς και μου παραπονιέσαι; Μη προμαντεύης θάνατο, μη προμαντεύης χάρο; Μη μ' εμπεζέρισες κ' εσύ και θέλεις να μ' αφίσης; Ή μήνα της αγάπης μου το χωρισμό θυμάσαι Και κλαις και θες τον πόνο μου να μερασθής μ' εμένα;
Εκυματίζαν τα σπαρτά, χαρά του ζευγολάτη, Και κάπου κάπου ανάμεσα ξεπρόβαιν' ένα στάχυ Και έγερν' εδώ, κ' έγερν' εκεί, το τρυφερό κεφάλι Ωσάν να παραμόνευε να ιδή κι' αυτό το Διάκο. Κι' ωστόσο ανθρώπινη φωνή μέσα σ' αυτόν τον κόσμο Που φαίνετ' ολοζώντανος, καμμιά δεν αγροικιέται. Ούτε φλογέρα ποιστικού, ούτε χαράς τραγούδι Ούτ' αγωγιάτη σάλαγος.
Τα καρυοφύλλια δείχνουνε μες 'ς τα κλαριά το στόμα Σαν άγρυπναις δεντρογαλιαίς. Εδώθ' εκείθ' αστράφτουν Άγρια μάτια φλογερά, ανάμεσα 'ς τα φύλλα, Λες κ' ήταν θράκια σκεπαστά. Πρώτη πνοή θ' ανάψουν. Ένοιωθε κι' αναγάλλιαζε τη δύναμή του ο Διάκος. Μένει με μιας ακίνητος. Εσταύρωσε τα χέρια Και κατά την Αγάθωνα το πρόσωπό του στρέφει.
Νυχτόημερα παρακαλώ Αγίους και Παναγία, Τάζω ασημένια τάματα, και δεν μ' ακούν κ' εκείνοι. Αν μου το έφερνες εσύ, σ' εχρύσωνα φλογέρα!.. Ξάφνου η φλογέρα εσώπασε και σβυέται το τραγούδι. Τα φουντωτά κοντόκλαδα μεριάζουνε μπροστά του, Και 'ς το γοργό αναμέριασμα κάποιο κορμί προβάλλει.
Σώπα, φλογέρα μη μου λες τραγούδι της αγάπης Σώπα, και μη μου την θυμάς!... .Όχι, φλογέρα· πες το Πες το, και μη την λησμονάς· κάλλιο να λησμνήσω Όλον τον κόσμο, να χαθώ, να μαρανθή η καρδιά μου, Με τώμορφό της τ' όνομα 'ςτό στόμα μου ας πεθάνω, Παρά να την απαρνηθώ και να την λησμονήσω!... Πες το, φλογέρα, μη σωπάς και πάρτο απ' την αρχή του.
Πάγαιναν τα βοσκαρούδια να ποτήσουν τα ζωντανά, πάγαιναν κ' οι κοπελιές να λεφκάνουν. Αγνάντεβαν τον Αργύρη ψηλά στο βράχο κ' εγλυκολάλειε η φλογέρα του. Εζήλεβαν τα βοσκαρούδια, επλάνταξαν από κεντέρι οι κοπελιές. Κ' εχαιρόταν τον Αργύρη της η Ζαχαρούλα... — Χάι! Ψαρή μ', χάιιι, αγιάτικο!... — Τον είπαν Αργύρη-Μήτρα τόρα, οπού λες.
Ο πιστικός χαράημερα και με τ' αηδόνια τώρα Αρμέει και βγάζει απ' το μαντρί 'ς τα πλάϊα το κοπάδι, Και κάθεται 'ς ένα τσουγγρί και λέει γλυκό τραγούδι. Το λέει με τη φλογέρα του, το λέει με τη φωνή του.
Κένταγε το ψηλό βουνό, το κλεφταγαπημένο, Κι’ έβανε αντάρα στην κορφή και καταχνιά στη ρίζα, Στη μέση τους Αρματωλούς και στα ψηλά τους Κλέφτες, Στα πλάγια γιδοπρόβατα με κύπρους, με κουδούνια, Κι’ ανάμεσα στα πρόβατα, κι’ ανάμεσα στα γίδια Κένταγεν άξιους πιστικούς και σκύλους και κουτάβια, Κι’ έναν καθάριον πιστικό σ’ ένα ψηλό κοτρώνι Να κάθεται και να λαλή γλυκόφωνη φλογέρα.
Η Σμάλτω εθαμβώθη εις την όψιν αυτής ως να ητένισεν αίφνης τον ήλιον· Κύμα αίματος συνέρρευσεν εις την καρδίαν της και την έκαμε να πάλλη βιαίως· οι κρόταφοί της έσφυζον εναγωνίως και οι μήνιγγες της επόνουν εκ της πιέσεως. — Η φλογέρα του! επανέλαβε βραδέως.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν