Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 27 Ιουνίου 2025
Είχα κ' εγώ την ίδιαν ιδέα με τον αστυνόμο. Γυρεύεις; Σα σαλέψη το μυαλό του ανθρώπου και φονιάς γίνεται και κλέφτης κι' ό,τι βάλης με το νου σου. Ωστόσο δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτε παράξενο απάνω του. Ούτε σε λόγια, ούτε σε κουνήματα. Ο άνθρωπος ήτανε στα συγκαλά του. Με κύτταζε μόνο στα μάτια, σαν να ήθελε εκείνος τώρα να μου βγάλη κάποιο μυστικό.
Σε τέτοια βράση απάνω, σε τέτοια κατάσταση κοινής γνώμης, ποιόνα στέλνει ο Αρκάδιος να σταματήση του Τριβιγίλδου το κίνημα; Το Γαϊνά! Έστειλε, είναι αλήθεια, και κάποιο Λέοντα μαζί του, μα το ίδιο σα να μην τον έστελνε, τέτοιος ανωφέλευτος είταν. Έπαιζαν είδος κυνηγώματα οι τρεις τους. Ο Τριβιγίλδος ξέφευγε από το Λέοντα, κι ο Γαϊνάς από τον Τριβιγίλδο.
Σου υπόσχομαι, ότι αύριον θα σκεφθώ πάλιν διά τα κατά σε και να μη με λέγουν πλέον Πετρώνιον, αν δεν εύρω κάποιο τέχνασμα. — Σε ευχαριστώ και είθε η Τύχη να σε υπερπληρώση δώρων. — Έχε υπομονήν. — Πού πηγαίνεις; — Εις της Χρυσοθέμιδος, συνόδευσέ με έως εκεί. — Είσαι ευτυχής· έχεις εκείνην την οποίαν αγαπάς.
Αισθάνθηκα κάποιο πόνο, αλλ' η σκέψη μου δε χρονοτρίβησε πολύ στο Βαγγελιό και τις αρρώστειες της. Ωχ! αδερφέ, κι αυτή όλο άρρωστη θάνε; Τι να τον κάνω 'γώ το βήχα και τις κλάψες της; Η αρρώστεια της, πούγινε εμπόδιο στα νέα μου ονειροπολήματα, άρχιζε να μου πειράζη τα νεύρα.
Καιρός μας είταν κάποιο δυνατό χέρι να μας συμμαζέψη και να μας γλυτώση από το φοβερό το φάγωμα, φάγωμα ο ένας με τον άλλον πια όχι, μα το φάγωμα από τα λιμασμένα ταγρίμια που μας παραμόνευαν ολοτρόγυρα.
Εννοείς, αναμφιβόλως, ότι έτσι συμβαίνει και με όλα τάλλα· εάν τις σ' ηρώτα περί εκείνου, περί του οποίου τόρα δα έλεγον, τι είναι σχήμα, ω Μένων, εάν του έλεγες, ότι είναι στρογγυλότης, και σου απαντούσε, όπως εγώ ηρώτησα, ποιον εκ των δύο συμβαίνει, εάν η στρογγυλότης είναι το σχήμα ή κάποιον σχήμα, θα έλεγες, ότι είναι κάποιο σχήμα; Μένων Βεβαιότατα.
Άσε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζη, άσ' τις ζάλες να σέρνουν τυφλά την καρδιά· κι αν τριγύρω βογκά κι αν ψηλά συννεφιάζη, κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά, κι αν πικρό την ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνη, πάντα κάπου κρυφτή μια χαρά την προσμένει.
Μου φαίνεται πως θα σ' αγαπούσα περσότερο, αν μπορούσα να συλλογίζουμαι πως κανείς άλλος από μένα δεν είχε κάποιο δικαίωμα σ' εσέ και πως κανείς άλλος δε σε γνώρισε καλά ποιος είσαι. »Να που σου είπα τόσα πολλά και κείνο, που με παρακάλεσες να σου πω, δε σου το είπα.
Δεν έμεινε ως τόσο η εθνική μας γλώσσα και δίχως σημάδια ολοφάνερα της λατινικής ανεκατωσιάς, και μήτε μπορούσε να μη γίνη τέτοιο πράμα. Της καθημερνής αυτής γλώσσας, αφίνοντας πια τα λατινικά κατά μέρος, μας έδωσε κάποιο δείγμα ο διάλογος εκείνος μεταξύ Πράσινους κι Αυτοκράτορα στη Στάση του Νίκα.
Τον κύτταξε ο Νίκος με κάποιο σοβαρό και σα λίγουλάκι άγρια, μα δεν είπε τίποτα. Τι με κυττάς;-ξαναείπε ο Μίμης που έβραζε μέσα του απ’όλο το βράδυ κ’ ήτον κίτρινος σαν το φλουρί-δε σ’ αρέσουμε ; Σα να μη στέκης αυτού καλά μου φαίνεται-είπε ο Νίκος και πήγε με τη Λιόλια στο βάθος της σάλας να την τραττάρη μια λεμονάδα στον μπουφφέ: ένα τραπέζι μακρύ που τούχανε φορέσει ένα κόκκινο φουστάνι από λαδόπαννο. . . Σε λίγο άρχισαν πάλι τα βιολιά κι ο Μίμης πήρε τη Λιόλια να χορέψουνε. . . Δε μίλησε ο Νίκος, μα είδε τη Λιόλια να τον κυττάζη με κάτι μάτια σα να τον αρωτούσανε μ' απορία θλιμμένη : «Γιατί αφήνεις να με πάρη αυτός από κοντά σου !;. . .» Του ήρθε να κάμη ένα σάλτο να την ξαναρπάξη απ’ τα χέρια του Μίμη.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν