United States or Laos ? Vote for the TOP Country of the Week !
Και με το βάσανο να βρης τη λέξη, ο Θεός να σε βοηθήση να βρης και το τι θα πης. Α θελήσης να γράψης τίποτις που το συλλογίστηκες απατός σου, κι όχι κάποιος αρχαίος ή φράγκος, — ένα παραμυθάκι ας πούμε, — δε βρίσκεις λέξες για το μισό, γράφεις λοιπόν τάλλο το μισό. Και κείνος πάλι που σε διαβάζει, αν τύχη κ' είναι αρχάριος, δεν καλοχωνεύει τα μισά που διαβάζει, κ' έτσι του μένει το τέταρτο.
Αλλά με την τελευταία λέξη δε μπόρεσε πεια να περιορίση την τρικυμία της ψυχής της. Κιάρχισε να κλαίη. Τη λυπόμουν, αλλά και δεν καταλάβαινα πολύ αυτές τις κλάψες κιάρχιζα να τις βαριούμαι, γιατί, ως είπα, και δε μάρεσαν. Εγώ ήθελα να την αγαπώ, όχι να τη λυπούμαι. Πάνω στο κλάμα την έπιασε κένας βήχας δυνατός, που την έσειε τη δυστυχισμένη, σαν καλάμι.
Είναι μοναδικό αίσθημα και όμως μοιάζει πολύ με αμυδρό όνειρο, που βρίσκω όταν λέγω: «Αυτό είναι το τελευταίο μου πρωί. Το τελευταίο!» Καρολίνα, δεν καταλαβαίνω καθόλου τη λέξη τελευταίο. Δεν είμαι τώρα σ' όλη μου τη δύναμη; και αύριο θα είμαι ξαπλωμένος στη γη χωρίς αυτή. Να πεθάνω! Τι θα πη αυτό; Λες, ονειρευόμαστε όταν μιλάμε για τον θάνατο. Είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν.
Λέγαμε και ξαναλέγαμε πάντα τα ίδια. — Όχι! όχι! Μην πης τέτοια λέξη, μην πης πως τον αγαπώ. Δε θέλω να τον αγαπώ, δεν πρέπει να τον αγαπώ. Εσύ έχεις τα λόγο μου· εσένα θα πάρω. Λυπούμαι που διάβασα το γράμμα και ντρέπουμαι τώρα.
Είναι χτήμα της καρδιάς μας η γλώσσα, δε θέλει να ξέρη άλλη γλώσσα η καρδιά μας. Και νάθελε, μια κορακίστικη λέξη δε θα μπορούσε να τσαμπουνίση απάνω στον πόνο της. Καρδιά και γλώσσα μεγαλώνουνε σα δίδυμες αδερφάδες. Η μια διαφεντεύει την άλληνα. Κάθε πόνος και το τραγούδι του, κάθε πάθημα και την παροιμία του. Πού να τις ξεχωρίση μια πεθαμμένη γραμματική!
Κοντά στο νου, αφού ξένο θα μας φανή όχι το πράμα μονάχα, μα ως κ' η λέξη. Κ έτσι νομίζω πως το φραγκορωμανικό και μάλιστα το χυδαίο , γιατί ένας καλός συγραφέας στη Γαλλία θαποφύγη τέτοιους όρους, είναι η ψηφίδα του κ. Σωτηριάδη περισσότερο από τη γλώσσα τη δική μας, τη ρωμαίικη. Μα ξέχασα που ο κ.
Κι όχι μοναχά διάλεξε γεγονότα αντί φαντασίες για βάση πολλής φανταστικής εργασίας του, αλλά και δίνει πάντα σε κάθε δράμα τον γενικό χαρακτήρα, την κοινωνικήν ατμόσφαιρα, με μια λέξη, του αιώνος για τον οποίον πρόκειται.
Σαν το Χρυσόστομο, τα λεν και χίλιοι άλλοι . Ίδια η λέξη ελληνισμός δεν είχε διόλου, μα διόλου, τη σημασία που της δίνει ο κ. Σωτηριάδης κι άλλοι πολλοί.
Το γράψιμο, αποκρίθηκε ο Γέροντας είναι ζωγράφισμα. ένας οπού γράφει, ζωγραφίζει με τα ψηφιά· ταις λέξαις, οπού παρασταίνουν ταις ιδέαις, καθώς ο ζωγράφος ιστορίζει την εικόνα ενού είδους με ταις βαφαίς· τώρα, καθώς ο ζωγράφος στο ιστόρισμα της εικόνας μεταχειρίζεται της βαφαίς, οπού χρειάζονται για να γνωρίση πασένας οπού την βλέπει, πως αυτό παρασταίνη σωστά το είδος, οπού ο ζωγράφος εβουλιόνταν να δείξη, έτζι και εκείνος οπού γράφει, πρέπει να μεταχειρίζεται τα ανάλογα ψηφία, οπού παρασταίνουν της φωναίς εις την λέξη οπού σημαδεύει, αν ο σκοπός του είναι ν' απεικάζη καθένας το γραμμένο, και να το διαβάζη με ευκολίαν.
Τους λατινισμούς οι γραμματισμένοι δεν τους καταδέχουνταν, κι από ανάγκη έλεγε ο Προκόπιος «ραιφερενδάριον τη Λατίνων φωνή την τιμήν ταύτην καλούσι Ρωμαίοι» και σ' αυτό κάπως μας θυμίζει το λογιώτατο της Βαβυλωνίας. Πολλές φορές μάλιστα το ρίχνει στην περίφραση για ν' αποφύγη λατινική λέξη. Έτσι πήγε η αττική αυτή η καθαρογλωσσιά των ιστορικών πότε λίγο πότε πολύ, ως τον καιρό του Χαλκοκοντύλη.
Λέξη Της Ημέρας