Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
"Ik zal wal 't eerste oetsmîten," zeg Bennad. He geet achter 't pötjen staon en smit met den sleiferklei 'n pas of tine wît. Doar maakte ê'n streepken. "Daor gao 'k boaven," röp Henne, den altîd boven alles wil wèzen; moar al kan ê fijn knikkeren, verspöllen deut ê toch op ten doer en manges is ê heelemaole bos. Kik 'm es en onmundig ende smîten.
Owie owie... çé ça!" juichte Standje tegen, trotsch en gelukkig dat ze 't nog herkende en het huis zoo mooi vond. En woar es 't huis van tante Zeunia? C'est plus loin encore?" Owie... owie... dans le villaze n' is pas. Ginter verre, zie-je wel, dat toreken."
Het dienstmeisje kwam weer in huis: "Hij es bezig in de peirstal, bezinne en hij zegt dat hij gienen tijd 'n hèt om te komen eten. Hij vroagt of 'k hem doar 'n stik breud en 'n glas bier wille brijngen." "Brijng het hem," zei Rozeke. "'n Stik roggen-breud mee 'n schel heufvlakke, bezinne?" "Joa, 't es goed."
"As ze gien veulen in 'n het 'n geef ik ou nie allienlijk d' honder fran weere, moar bovendien nog twintig fran op de keup toe!" riep hij, bijna uitdagend. "Ha moar boer toch!" zei zijn vrouw ontsteld. "O da mannevolk, mee ulder peirden!" lachte bazin Kneuvels. "Gezeid es gezeid! Hè ze gien veulen in, hij krijgt honderd twintig fran!" herhaalde Dons met nadruk.
Nòù es 't de goên tijd, woar da alles van 't vrende kan komen als 't in 't land zelve nie 'n groeit." Weer spraken zij, allen ondereen nu, van den goeden en den slechten tijd, van de menschen van vijftig jaar geleden, die met weinig tevreden waren en hun geld opspaarden; en van de menschen van den tegenwoordigen tijd, die veel verteerden en voor hun ouden dag niets overhielden.
Zij had tranen in haar oogen, zij vatte alle bei 's jong meisjes handen, boog bijna knielend tot haar neer en stamelde bevend: O, mejonkvreiwe, wa zij-je toch goed, zeuveel scheune, woarme klieren en zeuveel geld, mejonkvreiwe. Es dat toch amoal wel veur ons, mejonkvreiwe? Hedde gij ou somwijlen nie gemist?
"Moeder es gisteren nacht sebiet gestorven; 'k kome nicht Begijntje neun veur de begroavijnge," zei Alfons met doffe stem. "Och Hiere God!" verschrikte 't jong begijntje, de handen in elkaar geslagen. Maar dadelijk voegde zij er bij: "'t En zal nie meugelijk zijn; mesoeur van de Weghe es zelve heul ziek en zoe euk wel keune stirven." Op zijn beurt keek Alfons haar met angstige verbazing aan.
Doch zijn gezicht werd ernstiger toen hij Alfons zag en vooral toen hij zijn pols gevoeld en in zijn zij en op zijn rug geluisterd had. "'t Es hier te koud op die voute," zei hij. "Ge zoedt hem moeten in 'n koamer brijngen woar dat-e vier keun moaken." "In de beste koamer keune we vier moaken. Es 't irg, menier den dokteur?" angstvraagde Rozeke.
Ay, doene mijn vader vant Ende bracht mi den jonghelinc, Ende gaffen mi als vondelinc, Dat ic soude sijn suster ende moeder: Hi waent dat hi es mijn broeder, Maer hi en bestaet mi twinst; Nochtans hebbickene ghemint Boven alle creatueren; Want hi es edel van natueren Ende oec van enen hoghen moede; Hi es coenlijc van edelen bloede; Al was hi te vondelinghe gheleit, Mijn herte mi van binnen seit Dat hi es hoghe gheboren.
Toen Elsje met een kleur als een boei in de bedstee in de keuken lag, zei ze wel even: "He, moesje hoor es, boe, boe gaat 't. Mag de deur open blijven, tot ik slaap; ik ben bang voor dien wind." "Ik zal ze op een kiertje zetten, hoor: ga maar gauw slapen. Straks komt Bart ook," antwoordde moeder en stopte haar lekker toe.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek