United States or South Sudan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Eindelijk slaakte de oude vrouw een diepen zucht en zonder haar gezicht naar haar kleindochtertje toe te keeren, zei ze: "Ik .... ik wou liever dat je vandaag niet naar de kerk gingt, kind. Ik voel me tamelijk goed, maar ik wou toch liever niet alleen zijn van ochtend." "Ik wil graag bij u blijven," zei Elsje terstond. "Maar zou het niet goed zijn dat de dokter even kwam vandaag?
"Ik moet vóór alles oppassen dat grootmoeder niet weer in zoo'n sombere, vreemde stemming komt," dacht ze. "De dokter heeft er mij zoo voor gewaarschuwd." Maar noch de dokter, noch Elsje konden de oude vrouw van den last bevrijden, die haar drukte.
Aan den eenen kant van het raam prijkte een eikenhouten kleerenkast met een langwerpigen spiegel, waarin Elsje zichzelf levensgroot zag weerkaatst; aan den anderen kant stond een toilettafel, ook alweer voorzien van een spiegel en van candelabres, flacons, toiletkussens, doellooze flaconkleedjes, enz.
Zij bekeek Elsje, die stil en bedeesd op de mat was blijven staan, van het hoofd tot de voeten, maar stak hare hand niet uit, om haar welkom te heeten. "Blijft ze Elsje heeten, zoo lang ze hier is, mama?" vroeg ze toen, terwijl ze naast hare moeder de gang doorliep en Elsje langzaam volgde. Mevrouw d'Ablong bleef lachend staan. "Waarom vraag je dat, Cilly? Bevalt je die naam dan niet?"
"Please don't," zei Cécile met een flauw blosje en met een waarschuwende beweging harer oogen naar Elsje. "He ja, waar hadden wij het ook weer over?" zei het groote, blonde meisje, dat Cato heette. "O gunst neen, daar kom ik weer op verboden terrein!" En zij proestte het uit van het lachen. "Hè, wat ben je vervelend," zei Cécile spijtig. "Wil je nog een kopje thee?
En Aafje's zuster was een beetje bang voor het katje, omdat het haar telkens voor de voeten liep. Telkens als Elsje dit gedeelte van den brief las, lachte zij hardop, maar zij las het eerste stukje met grootmoeders hartelijke woorden vol liefde, nog vaker en eindelijk bracht zij het papier met een hartstochtelijke beweging aan de lippen en kuste het. Toen lachte ze om hare opgewondenheid.
Je kunt zóó niet aan tafel komen." "Ik begrijp niet...." begon Elsje met een stem, die van boosheid trilde. "Je behoeft ook niet te begrijpen, kind," viel mevrouw d'Ablong haastig in, terwijl Cécile Elsje spottend aanzag, "alles, wat je te doen hebt, is met Cilly mee naar boven te gaan en op je kamer op mij te wachten."
"Mooi zoo, geef mij dan nu een kus en laat mij je eens even goed aankijken. Ik moet toch weten, hoe mijn nieuw kleindochtertje er uit ziet." Zij trok Elsje dichter naar zich toe, kuste haar op de wang, nam haar hoofd tusschen de beide handen en keek haar vriendelijk in de oogen.
"En heb je je daardoor nu al lang zwak en moe gevoeld, Cilly? Hoe is het mogelijk dat ik daar niets van gemerkt heb!" "Ik heb gedaan wat ik kon om het u niet te toonen," zeide Cécile, haar moeder een kus gevend. "U hadt toch al genoeg verdriet, lief moedertje. Maar nu spreken wij er niet meer over, he? En Elsje gaat stellig met ons mee?" Maar mevrouw d'Ablong schudde het hoofd.
"Geduld maar, geduld maar, wij gaan toch vooruit," zei de dokter en Elsje was geduldig en droeg hare beproeving en haar leed zoo moedig mogelijk. Het was een zware dag voor haar, toen grootmama weer naar buiten vertrok en aan den middag van dien dag zat ze stil en ernstig voor zich uit te zien in den tuin, met een gevoel van verlatenheid in haar hart, dat zij te vergeefs poogde te overwinnen.