Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 november 2025
Zij bleef staan, liet zich door den verrukten Evert in den winkel trekken en stond weldra, met een van blijdschap stralend gezicht, voor haar vroegere gastvrouw. "Dag Elsje," zei deze op hartelijken toon, "dat is goed, dat we je eindelijk eens weerzien. En ben je hier nog altijd gelogeerd?"
Hij voelde zich prettig opgewekt in de gezonde winterkou; het liep zoo gemakkelijk en vlug over den harden, drogen weg; buitendien was het Zaterdag en had hij dus den langen Zondag in het vooruitzicht, waarop hij uren achtereen zou kunnen schaatsenrijden. Kortom, alles werkte samen om hem bizonder goed gemutst te doen zijn, maar zijn stemming was een geheel andere dan die van Elsje.
De oude heer fluisterde haar toe dat zij niet zoo verlegen moest zijn en dat hij nog wel eens veel luider gelachen had, maar dat troostte Elsje niet en zij was blij toen het tijd was om van tafel op te staan, ook al vreesde zij dat haar nu van haar tante een strafpredikatie wachtte, die dan ook niet uitbleef.
Op hare dagelijksche ochtendwandelingen met Miss Piper naar het park, had Elsje dikwijls een gevoel alsof zij iemand anders was, niet hetzelfde meisje als die Elsje, die vroolijk en vol levenslust iederen dag begon, toen zij bij hare grootmoeder woonde, niet hetzelfde meisje als die Elsje, die grappen maakte met Krelis en de meisjes van het dorp en voor wie tot nu toe het leven een bron van rein genot was geweest.
"Zit je gemakkelijk?" vroeg Frits weer, met zijn elleboog onder het hoofd, in liggende houding voor zich uitkijkend en met zijn boek nog ongeopend naast zich op den grond. Elsje sloeg met ijver de bladzijden van het hare om. "O ja, heel gemakkelijk," zei ze, zonder op te zien, hoewel ze heel goed voelde dat Frits haar aanzag.
En het meisje vriendelijk bij de kin vattend, keek ze haar lachend aan. "Wat heb je een kleur en wat schitteren je oogen!" zei ze, "het is net of je een ander kind bent. Nu, vindt je het nu ook prettig dat ik je die mooie jurk heb gegeven en ben je nu van plan om eens een heelen boel plezier te hebben van avond?" Elsje knikte.
"Nou komt het water toch niet meer," zei Elsje, "neen hè?" "Wel nee," zei Bart, "zoo hoog niet. Wat zullen moeder en vader wel denken. Ik zal wat uit het raam hangen, dan zien ze, dat we hier zijn. Zoo'n handdoek, hè grootmoe," vroeg Bart. De oude vrouw kon niet praten, ze knikte maar. Bart trok een handdoek van de drooglijn. Er lag een stukje touw, dat deed hij in de lus.
"Kijk!" zei hij terstond, toen zij de kamer in waren, met een blik vol trots zijn ros aan Elsje toonend. "Heel mooi!" zei ze, "en hij heeft ook heel wat te eten!" Er lagen eenige krenten en rozijnen bij het paard op de vensterbank. "Ik eet er ook van," zei Evert heel eerlijk en stopte een paar rozijnen in den mond. "Wil je ook wat?" "Neen, dan zullen we haar wat meer geven," zei zijn moeder.
Er stonden twee ledikanten, een waschtafel voor twee personen, een met neteldoek gedrapeerde toilettafel en eenige stoelen, terwijl de vensters van buiten met klimrozen waren begroeid. Voor de ramen hingen neteldoeksche gordijnen en het viel Elsje op, dat een daarvan vreemd bol uitstond van onderen, alsof men er iets achter had gezet.
Waarom blijf je daar zoo stil liggen?" "Zoo zoo, jonge dame, hebben wij het ons zo gemakkelijk mogelijk gemaakt?" klonk de stem van Frits toen. "Gelukkig dat wij je eindelijk gevonden hebben; dat is me een zoeken geweest, he Liesje?" Verlegen sprong Elsje op. Dat Frits haar daar zoo had moeten zien liggen! Wie weet, hoe ontzettend weinig jongedamesachtig hij hare houding gevonden had!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek