Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
Moar es da toch nie spijtig da we 't stik niet weer 'n hèn! jammerde Theofielke. We zoên d'r nog ne kier kennen mee uitgoan. Bah! 't gien dat we g'had hèn, hèn we toch g'had, troostte Deeske. Wie weet wat dat er loater nog gebeurt? Meschien geeft ouën boas ou nog wel e-kier azeu 'n stik. Hij haalde zijn laatste sigaar uit en stak die genoeglijk-smakkend aan.
«Nou, willen we es gaan?" vroeg baas van D., «ik heb nog een lange wandeling voor de borst." «Ja, dat 's goed, gaan jullie meê?" Alle vier stonden op. «Dus van D., je weet het wèl," vroeg de tuinvrouw, «geen glaasje boerenjongens?" «Nou, geef dan maar op..." en staande, met éen teug, dronk hij het glas leêg, dat de vrouw hem inschonk.
"Da es woar, 't es leulijke bieste van weere," moesten de boer en de boerin toegeven; en zij vergezelden hem tot aan de deur, waar de stalknecht wachtend de merrie bij den breidel hield. Alfons gaf den jongen een frank drinkgeld en liet zich door hem in het zadel helpen. Wat ging het zwaar en moeielijk!
't Choraal stemt mij anders aangenaam, ik hoor het zoo graag; nu wordt ik er nog melankolieker door. Zou ik al 20 minuten in 't bad zitten? "Bademeister!" "Sie befehlen? "Sinds es schon 20 Minuten?" "I bewahre; noch kleine zehn!" Ik hoor de deur van 't Badhuis opengaan. Hè, wat piept die deur, waarom smeeren ze hier die scharnieren niet! olie is toch goedkoop.
«'t Zijn er zes, Caballero!" riep zijn buurman die weder een aanteekening maakte. Te... tè schetterde het signaal; men zag twee paarden bebloed en ontredderd voortslaan door de schutting en den bezwijmden picador wegdragen, hangend tusschen de armen van twee mannen. «Die gaat naar de infirmerie, non es verdad, padre?" vroeg de kleine jongen naast den langen man met het trompetje.
Zij begreep alleen maar dat hij maanden lang van haar weg zou gaan; en 't was voor haar of men hem dood uit 't huis zou dragen. "O, mevreiwe, dat 'n es nie meugelijk! Hij 'n kan hij hier nie wig! hij 'n zal hij nie willen!" riep ze, schor van angst.
Betrekking,... waardeeren ... opnieuw kon Rozeke die hoogdravende woorden niet begrijpen; maar 't ergste was dat ze nu ook volkomen van hun onderwerp afdwaalden, en zij nam moed en vroeg hem eindelijk, terwijl hij even weer belangstellend de kaarten overzag: "En da Fransch, miester, hè-je 't gij keune lezen? weet-e gij wat dat 't es?" "Ah, juist, ter zake!" zei hij.
Bij ieder dorp, in elke kleine stad vertoonden wij onze kunsten en genoten wij triomfen; en telkens hoorden wij, evenals vroeger te Meylegem-Zuid, uit de bewonderende scharen den kreet opgaan: "'t Es boerke van daar of van daar!" want ieder dorp, elk gehucht, hoe klein en onbeduidend ook, had zoo zijn legendarisch boerke, zijn ijsheld, dien niemand ooit gezien had, maar dien allen kennen wilden en in elken knappen, vreemden schaatsenrijder meenden te ontdekken.
Het blanke vleesch van nauwelijks veertien naakte vruchten schemerde aan mijn voet. »Kom jij d'r es uit!« deed dreigend de sergeant. Ik gehoorzaamde. Aanstonds dirigeerde hij mij op een gelijkelijk moeilijk werk, doch dat van even weinig strategische waarde is, als het aardappeljassen. Hij voerde mij, nu dreigend zwijgend als een onweerslucht, naar... de keuken.
Jozef stond op, zijn handen aan de tafel, met zijn vingers zijn vingerdoekje tot een knoest drukkend, aarzelend zonder besluit. Drink 'es, zeî hij eindelijk. Nee, dat is 'et niet. Ik heb alleen maar rust noodig. Nee, mevrouw, maar, blijft u ... ik moest toch vroeg naar huis, zeide Emilie. Nee, nee, ik verzoek u te blijven, houd u mijn man nog een beetje gezelschap.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek