United States or Sweden ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Mijn kind, mijn kind!" jammerde de moeder. Allen, die het zagen, schreeuwden en jammerden mee; maar niemand verroerde een vinger of een voet tot redding. Er was ook geen tijd meer toe. Geen tijd meer? En verroerde zich werkelijk geen mensch?
Nu heeft een orakel geboden, de stukken van het beeld daar te gaan wegnemen en daartoe aangewezen haar, die den lichtsten tred heeft en de schoonste stem.... Zoo besloot de geleerde Aldebaran, langzaam en plechtig de laatste woorden uitend. Mimosa! jammerde de koningin, helaas, helaas! mijn kind aan die gevaren blootgesteld; o wreedheid van het lot!
En zij gaf hem een trap dat hij jankend weghinkte. De oude boer stond ook eindelijk op. "Oo, 't es spijtig! 't es spijtig! we woaren nou zeu scheune t' heupe," jammerde hij. "Kom liever op nen anderen dag weeromme, boas," stelde Rozeke voor. "Wilt-e zondag komen, mee de bezinne? 'K zal voader en moeder euk doen komen, en ge zilt heel den achternoene keune koarten."
De arme kapitein, die in de vier uren slaap, die hij genomen had, weer tot bezinning was gekomen en thans al het afgrijselijke van zijnen toestand besefte, weende, jammerde, trok zich de haren uit het hoofd en klemde zich aan mij vast, zoodat hij met geweld moest losgescheurd worden.
Maar ik had mijn besluit genomen, ja, dat had ik. Ik wilde nooit weder een kind laten opgroeien. Ik nam het wichtje in mijne armen, toen het twee weken oud was, en kuste het en schreide er over; en toen gaf ik het opium, en hield het vast aan mijne borst, terwijl het den doodsslaap insliep. Hoe treurde en jammerde ik er over!
"Mijnheer Javert," jammerde zij, "ik bid u om genade; ik verzeker u, dat ik geen schuld had. Zoo gij bij 't begin tegenwoordig waart geweest, zoudt gij 't gezien hebben; ik zweer u bij den goeden God, dat ik geen schuld had. 't Kwam door dien heer, dien ik niet ken, die mij sneeuw in den rug heeft gestoken.
Ze gaf zich niet over aan weekhartig treuren, maar jubelde nog in haar ouderdom over de liefde van haar jeugd. Ze klaagde en jammerde niet erbarmelijk, toen ze alles begreep. Ze deinsde er niet voor terug, met bedelstaf en zak door het land te gaan.
43 En de goede Meester liet mij nog niet van zijne zijde voordat hij mij bracht aan het gat van hem die jammerde met de voeten. 46 "O wie gij ook zijt die het bovenste onder houdt, treurende ziel, die als een paal in den grond gestoken zijt," begon ik te zeggen: "zoo ge kunt, spreek een woord."
Oliver deed wat de oude dame zeide; zij jammerde er vreeselijk over, dat er niet eens tijd was om de plooitjes van zijn kraagje te pijpen, doch ondanks dit persoonlijke gebrek zag hij er zoo fijn en aardig uit, dat juffrouw Bedwin, terwijl zij hem met voldoening van het hoofd tot de voeten bekeek, zoo ver ging te verklaren, dat het bij nadere beschouwing toch niet mogelijk zou geweest zijn, hem er nog beter te doen uitzien.
Ze ging dus naar Eline: Eline moest niet denken, dat Betsy zich alles zou laten welgevallen. Betsy trad Eline's boudoir binnen. Het gas was er aangestoken; de wind jammerde tegen de trillende ruiten aan en de gordijnen sidderden voor de vensters. Eline deed juist haar grooten mantel af. Wat wil je? vroeg ze trotsch. Ik wou gaarne alleen zijn.
Woord Van De Dag