Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
Wat moest er van haar, arme daklooze worden. Gebrandmerkt en onteerd zou ze zijn, zoolang ze leefde. En 't was haar vader zelf, die haar 't gloeiend brandijzer in de schouders drukte. "Vader," riep ze nog eens, "wat moet er van me worden? De menschen zullen allerlei kwaad van me denken." Zij schreide en jammerde; zij was geheel verstijfd van kou.
Hij spartelde niet tegen scheen het eigenlijk als de natuurlijkste zaak ter wereld te beschouwen toen ik hem opnam en hem op de richel zette waar hij om jammerde, maar net als een klein kind wou hij een oogenblik later weer naar beneden en ik deed naar 't hem behaagde.
Meermalen was Gerrit onder het lezen gestoord door uitroepen van medelijden en verontwaardiging. "Dat had ik nooit kunnen denken!" zei eindelijk met nadruk vader Huiskamp, zijn pijp uitkloppende. "Maar is daar dan niets tegen te doen?" jammerde zijn vrouw. "Wij worden nu eenmaal buiten alle wetten gesteld," antwoordde Klaas Beukman.
Ja, blufte Snepvangers, ik was toch ook gebleven, al was het maar voor mijn kanarievogels, maar ik wou mijn vrouw redden... Mijnheer, Mijnheer, jammerde een dik zweetend heerken, staat mijn huis er nog in de Lozanastraat? Alles ligt plat, het Justiciepaleis en al de huizen in den omtrek, getuigde Snepvangers heel wreedaardig, we zijn onder de bommen weggeloopen en per mirakel ontsnapt.
"Au, au, au, o, wat is dat!" schreeuwde Klaas. "Bom!" daar drukte de bok hem nog eens met kracht zijne horens in den rug. "Au, au, o, o, au!" jammerde Klaas. Op handen en voeten poogde hij zich te redden. "Bom!" De bok drukte hem nogmaals plat op den grond. Klaas zag doodsbleek van den schrik. Hij spartelde met armen en beenen, en schreeuwde moord en brand.
Ze jammerde dat hij haar vergeven moest, dat ze koortsig was en hem wel geerne bij haar had, dat hij goed was voor haar en niet hoefde te veranderen ... dat zij de schuld was van haar gemaakte wee, door haar wrevelige zenuwen, door hare lichtzinnigheid, door hare vreesachtige zwakte. Ge moogt niets zeggen hiervan aan moeder.... 'k ben ziek, ik verzeker u.
"Dat is me ook wat!" jammerde de boer, "ik beloof voor mijne vrouw eene mooie japon te koopen van 't geld, dat ik op de markt voor mijne geit zal krijgen, en nu is de geit weg! Ik moet maar zien, dat ik een ander dier naar de markt breng, zonder dat mijne vrouw er iets van merkt. Als ze te weten komt, hoe ik me heb laten foppen, dan zal ik daar, wie weet hoelang, nog wat over moeten hooren."
Dit diner was minder vroolijk dan het ontbijt. Binnen weinige uren zou de nacht weder aanbreken. De wind wakkerde aan.... Hoe te handelen? Kin-Fo op zijn pagaai geleund, de wenkbrauwen gefronst, ontevredener nog dan wel ongerust over dien hardnekkigen tegenspoed, sprak geen woord. Soun jammerde onophoudelijk en niesde reeds als iemand die door een geduchte verkoudheid bedreigd wordt.
"Jannetje," zei vader, "we kunnen je niet met geweld tegenhouden." "Maar het is me een verdriet op m'n ouden dag!" jammerde moeder. "Moeder, God weet het, hoe erg ik het vind u verdriet aan te doen, maar ik mag niet anders." "Nou, kind, dan moet je doen wat je niet laten kan." "Als je maar niet je dwaling eerst inziet, als het te laat is," waarschuwde vader nog.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek