United States or Tunisia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ze jammerde over haar voedsterkind. Och, jongeheer, ik wou dat pater kwam! Ik heb rust noch duur als de man de stad in is. En dan met geld, zeg je? Is 't veel? Wouter kon de som niet bepalen, maar sprak van kostbare muntstukken die gewisseld moesten worden. Goud? Och, lieve Jeessis, dat's voor hem krek 't zelfde. Och, waarom den man de stad intesturen met geld?
Voordat Don Quichot antwoorden kon, begon het brouwsel te werken en had bij Sancho Panza niet minder hevige braking ten gevolge dan bij zijn meester. Daarbij geraakte hij in het zweet, lag onrustig op zijn leger te woelen en kermde en jammerde op erbarmelijke manier.
Pompile scheen zeer voldaan over de les die hy gegeven had, en roemde er op dat "de jonge Pieterse" de zaak nu volkomen verstond, en zeker by 'n volgende gelegenheid... Zeven gulden, dertien, jammerde Hersilia. De maat liep over. Wouter stond haastig op, vloog de deur uit, het erf af en den weg op, om zich te verdrinken of... zeven gulden dertien te zoeken. A la bonne heure!
Daar lag de panter als een voortreffelijk zwemmer met uitgespreide pooten, zich bovenhoudende en rondkijkende naar zijn prooi tevergeefs. De wakkere jongeling met het meisje waren nergens te zien. "Ze zijn omgekomen in de raderen!" jammerde de vader, met beide handen de haren uit zijn hoofd trekkende van wanhoop.
»Kom maar vlug! De antoe's hebben ons toch ook geen kwaad gedaan. Maak voort, wij moeten verder!" »Ik voel, dat ze mij naar beneden zullen werpen, heer! Zij grijpen mij al bij de beenen," jammerde de Dajak. »Dat is de angst, lafaard!" brulde Kees. »Als je niet komt, gaan wij verder. En dan moet je daar dood hongeren. Er is geen andere weg!"
Kort daarop hoorde hij weer steunen, alsof het van boven kwam; hij keek toen in de hoogte, en daar zag hij een oud wijf op den boom zitten, en zij jammerde aan één stuk door: »hu-u-u! wat heb ik het koud!« Toen zeide hij: »wel, kom er dan af, en warm je als je 't koud hebt.« »Neen,« zei ze, »je dieren bijten mij.« En hij antwoordde: »Neen, zij doen je niets moedertje, kom er maar af.« Maar zij was een heks en zeide: »ik zal een takje van den boom af gooien; als je hen daarmeê op hun rug slaat doen zij mij niets.« Zij gooide toen een tak naar beneden, en hij sloeg hen er meê: dadelijk lagen zij stil en zij waren in steen veranderd.
Nu wist hij wel van de Dionysosfeesten, dat deze jonge man als hij te veel gedronken had altijd jammerde, maar ditmaal moest er toch iets bijzonders met hem zijn gebeurd, want vooreerst was zijn gezicht zwart gemaakt, en zag het er afschuwelijk uit nu de tranen het roet op vele plaatsen hadden afgewischt, maar daarbij sprak hij enkel wartaal. Het was iets verschrikkelijks!
Beiden verdwenen in het brandend huis. Een ... twee ... drie ... vier stonden, als uren zóó lang, gingen voorbij en beneden in de straat, jammerde een bevende grijsaard, woelde eene anstige volksmenigte. Goddank! daar verscheen de wakkere Klaas, de kleine Liesbeth in de armen. Jan volgde hem, een ijzeren kistje op den rug, dat vergeten was en waarschijnlijk goud of kostbaarheden bevatte.
Hij jammerde over de zweetdroppelen en de aamechtigheid die het klauteren hem kostte hem, in vroeger jaren zoo rap ter been. »Ach ja!" zuchtte hij: »Vroeger ging Mohammed naar den berg; tegenwoordig zou de berg wel naar Mohammed mogen komen: want de profeet is zelf een berg geworden mons super montem!..... Maar niet altoos had ik aan mijzelven zoo'n vracht te dragen.
Het geld dat ik hem gaf, werd genomen van het arme, onwetende volk; dat hij het gebruike om Thijl op te voeden in de leering van God en zijn woord. Op die rede, gaf de bode aan Klaas den vredekus. En Klaas jammerde: Op het rad gestorven! mijn arme broeder! En zoo groot was zijn smert, dat hij niet tot bezinning kon komen.
Woord Van De Dag