Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
"Het wás ook mooi!" zei vrouw Huiskamp weer. "Dat kan wel, moeder," hernam Jannetje; "maar ik zie nog niet hoe dat iets met de Afscheiding te maken heeft." "Zie je dát niet, kind? Hoe is 't mogelijk!
Van de Hervormde Kerk had hij onder toestemming dát er veel verkeerds in was, gezegd: "Verderf het niet, want er is een zegen in!" Hij had de gelijkenis van "het onkruid in den akker" aangehaald; en bij het woord van Jezus: "De akker is de wereld", gezegd ter nadere toelichting: "dat is dus wat wij nu zouden noemen de volkskerk, begrijp je". En daarop had Jannetje toestemmend geknikt.
Het was min of meer gevaarlijk dezelfde mannen lang op dezelfde posten te laten: ze mochten eens op te goeden voet komen met de vervolgden! Daardoor had men ook telkens een anderen luitenant. Nauwelijks was Jannetje zes weken in haar nieuwe woonplaats of de troep militairen werd alweer vervangen door een andere.
Waar moet dat naar toe! Och Heere, geef uitkomst." Jannetje hief het hoofd op, dronk werktuigelijk het rood-en-groen-gebloemde kopje leeg en kwam weer wat tot bedaren. "Ik wil nu niet langer! Ik kan niet en ik mag niet! Als je bij zoo iets bij bent geweest, dan voel je dat je daar bij hoort! Liever met het volk Gods kwalijk gehandeld te worden dan... hoe staat het er ook weer?
En het eenige wat Jannetje daarop antwoordde was: "Maar de Heere heeft alles wélgemaakt." Overigens was hun verloving meer voor anderen dan voor henzelven poëtisch en romantisch. Hun kerk was onder het kruis! En dat kruis wierp zijn slagschaduw over geheel het dagelijksch leven van al haar leden.
En naarmate hij hooger steeg, gevoelde zij hem minder ver. Dat iemand zijn kerk verliet, zooals zij het noemde, kon ze nog niet goedkeuren. Doch in elk geval was het geen lichtzinnige stap, en iemand die er zich zulke onheilen door op den hals haalde, toonde daardoor zijn moed en oprechtheid. "Dat komt van die akelige Afscheiding!" had Jannetje eenige maanden geleden gejammerd.
"Nou," zei vader; "dan moeten we er ons maar bij neerleggen. En dan kunnen ik en moeder bij je eigenlijke trouwen niet bij wezen." En daarbij bleef het. Jannetje kon haar ouders er niet toe bewegen om de kerkelijke inzegening van haar huwelijk bij te wonen.
"Maar," vergoelijkte vader; "ze zijn niet geslagen of zoo iets; Reijmeringer moest zelf zeggen dat alles heel fatsoenlijk in z'n werk ging." "En heeft dominee misschien 's avonds ook stichtelijk gepreekt over dat schandaal?" barstte Jannetje los. "Hoe kunt u nog langer bij zoo iets blijven?" "Maar beste meid," hernam vader; "we zeggen je immers zelf hoe leelijk wij het vinden."
Toen eindelijk avondeten en huisgodsdienstoefening afgeloopen waren, het dienstpersoneel zich verwijderd had, en moeder de vrouw bezig was voor de koffie te zorgen, stak vader een pijp op en zei: "En vertel nou' reis." Naar eer en plicht begon Jannetje met de hartelijke groeten van oom en tante Builders over te brengen en te zeggen "dat ze allebei nu weer heelemaal beter waren."
Zij wist reeds lang wat haar nog nooit gezegd was, maar wat ieder meisje zonder zich ooit te vergissen leest in een enkelen blik van den jongeling, die haar liefheeft. Gerrit moest wel geduld oefenen, want hij verdiende nog niet genoeg; en Jannetje had geduld. En zoo leefden ze als goede vrienden en buren voort, in elkander geloovende; dus hadden ze voorhands nog geen haast.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek