Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Nu kon hij tenminste met een geruster hart drie dagen van huis gaan en zijne vrouw alleen achterlaten zonder vrees voor ruwe behandeling. Na hartelijk afscheid van zijn vrouw ging Klaas voor in de kar zitten en nam de teugels in handen. Het vriendinnetje, dat de reis onder zijn geleide maken zou, nam naast hem plaats, en Beukman reed met Jannetje Huiskamp weg.
Daar heb je de Huiskamps; ze kwamen ons waarschuwen en meteen van jou overgang vertellen. Dat hadden ze van den burgemeester gehoord en die was er woedend om. En toen kwamen ze..." "Ja," zei moeder met vrouwelijken takt, "dadelijk had Jannetje hun gezegd: dat moet u ze gaan vertellen. We gaan er Maandagavond eens overloopen." "Weten ze dat al?" vroeg Gerrit gespannen.
Hij werd veroordeeld tot eene maand gevangenisstraf en de kosten. Het vonnis werd onmiddellijk tenuitvoergelegd. "Zoo meid, daar hebben we je gezond en wel terug! Nou, je hebt het uitgehouden, moet ik zeggen!" Met die woorden gaf moeder Huiskamp haar Jannetje eenige hartelijke zoenen, toen ze Zaterdagsavonds, na veertiendaagsch verblijf in Amsterdam, het ouderlijk huis weer binnentrad.
"Neen!" zei Jannetje kortaf. "Maar daarom zal jij mijn ouders toch wel meer ontmoeten, niet waar?" Jannetje knikte toestemmend. Zwijgend wandelden ze samen een eindje verder. "Ga je... ergens heen?" vroeg Gerrit. "Neen... zoo maar!" was het antwoord. "Hier linksaf komen we in het bosch. Is dat goed?" Opnieuw knikte Jannetje: "Maar moet je nu niet naar vader en moeder?"
Zwijgend drukte Gerrit beiden hartelijk de hand. "Ja, van dat verschil...." begon vader opnieuw;.... "maar ik zal er het zwijgen toe doen." "Vader," vroeg zijn vrouw; "zal ik Jannetje nou maar eens roepen?" "Ja, dan maar!" Met Jannetje ging het vlugger; die antwoordde op de vraag: "Zult gij met dezen man trekken?" al even spoedig als eens Rebekka, kort en goed: "Ik zal trekken."
Jannetje had totnogtoe nooit goed begrepen hoe het kwam dat de Afscheiding in Loosdrecht niet zoo groote vorderingen maakte als in Bunschoten, terwijl de beide plaatsen toch betrekkelijk zoo dicht bij elkander lagen: ofschoon er in Loosdrecht ook geen reden van klagen was. Maar zulke gesprekken en verhalen gaven haar den sleutel van het raadsel in handen.
Vader en moeder Huiskamp zaten met Jannetje, na volbrachte dagtaak, onder de geschoren lindeboomen op de groene bank voor het huis een luchtje te scheppen. Het was een heldere zachte avond in de eerste helft van Mei 1838. "Dus als ik het nou goed begrijp," zei vader langzaam tot zijne dochter, "dan zou dat den vijftienden van de volgende maand wezen." "Zoo, zoo!
Zijn gedachten waren met heel andere dingen bezig. Hij moest wel denken aan al wat gebeurd was sedert zijn gesprek met Jannetje, dat den doorslag gegeven had om hem naar Bunschoten te doen verhuizen. Niezen was in hooger beroep gekomen, maar wachtte daarvan nog den uitslag.
Wellicht kan men nog meer naar waarheid de spreuk omkeeren en zeggen: "Alle vervolging is bescherming." En Jannetje die heel goed wist, dat ze door die reis om zoo te zeggen midden in de Afscheiding terecht kwam, had daar eigenlijk wel eens zin aan; ze wilde wel eens met eigen oogen zien hoe het toeging in die kringen, waar..... Gerrit toe behoorde.
Dus kon ik Zondag niet met oom en tante mee!" "Ben je dus Zondag heelemaal niet naar de kerk geweest, kind?" vroeg moeder met een zweem van afkeuring in den toon. "Neen, moeder, dat was me immers onmogelijk, zooals je ziet!" "Ende laat ons onse onderlinghe bijeenkomste niet nalaten!" zei vader, ernstig den vinger zwaaiend. "Dat is niet goed, Jannetje!" "Vader, ik kan niet meer!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek