Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
De beide ouderparen waren reeds van jongsaf elkanders naaste buren en altijd goede vrienden geweest. Natuurlijk waren de kinderen samen opgegroeid, hadden samen gespeeld, schoolgegaan, bij dominee "geleerd", en wisten niet beter of ze behoorden bij elkaar. Nooit was er iets onaangenaams tusschen de beide gezinnen voorgevallen, Gerrit en Jannetje gingen met elkaar om als broer en zuster.
Ze werden na de eerste begroeting door de vrouw des huizes in een groote zaal gebracht, welke naar de meening van Jannetje in ruimte en prachtige meubileering zeker niet voor de mooiste kamer in het paleis des konings behoefde onder te doen. Daar vonden ze een klein maar zeer gemengd gezelschap bijeen.
En als ik nu lang over het raadsel lag te surfen, zou het jouw schuld zijn...." "Zeker! Zeker! Als je meer zulke gewichtige vermaningen uitdeelt, zal ik je voortaan Ernestine inplaats van Jannetje noemen! Nu dan.... vandaag over veertien dagen hoopt dominee Scholte hier te prediken." "Heerlijk!" riep Jannetje; "dan kan meteen onze kleine Gerrit gedoopt worden!"
"Dien naam herinner ik me niet. Behooren ze ook tot de onzen?" "Ja dominee, maar ik ben nog Hervormd." "Het doet me genoegen, juffrouw, dat te hooren." Jannetje keek den spreker verbaasd aan; ze dacht dat hij haar niet goed verstaan had. "Ja, juffrouw; wanneer iemand zegt dat hij iets nog is, dan schijnt hij uitzicht te hebben binnen niet al te langen tijd iets anders te zijn."
"Ik hoop nu maar van de goede vrienden mijner ouders, dat ze me met een gunstig antwoord zullen verblijden." "Hoor 'reis," zei vader na een heele poos zwijgend te hebben zitten rooken, "als Jannetje bij ons was gebleven, dan had je haar niet gekregen! Wat jij moeder?" "Je meent, vader, nadat Gerrit van ons is weggegaan." Vader knikte toestemmend: "Maar nou ze allebei...."
Jannetje was opgegroeid tot een flinke bloeiende boerendeern, kerngezond, zedig, levendig, en van wie vader en moeder "het beste mochten hopen". Gerrit was langzamerhand tot de overtuiging gekomen, dat hij geen andere levensgezellin begeerde dan Jannetje Huiskamp. En zij?
"Ja, ik zeg maar altijd, Jannetje is een best kind, en goed ook; maar ze heeft zoo haar eigen zinnetje." "Niet dat ik zou willen zeggen," vervolgde vader, "als dat er geen ware kinderen Gods onder de Afgescheidenen zijn; dat is er ver vandaan! Ik heb er menigeen van mijn beste vrinden onder, van wien ik het goede al jaren lang gelooven mag. Maar ik vraag maar: waar dient het toe?"
Dat ouderwetsche Hollandsch van Buter is misschien vloeiender; maar die nieuwe taal van de Synode slaat er beter op los! Even over half tien kwamen de "kerkgangers," achttien in getal, want om gewaarborgd te zijn tegen alle spitsvondigheid werd Beukman voor den negentienden gerekend. Onder die achttien waren ook mijnheer en juffrouw Builders en Jannetje Huiskamp.
Ook hij zou reeds sedert eenige maanden bij de nieuwe gemeente behoord hebben, indien....; wanneer hij zijn hart eerlijk doorzocht, moest hij wel bekennen: indien er te Loosdrecht geen Jannetje Huiskamp gewoond had. De jonge Beukman was nu even drie en twintig jaar oud. Jannetje was ongeveer drie jaren jonger.
Niets is er gered dan het eenige koebeest van de Weert. Ze zouden nu moeten bedelen als er geen Afgescheidenen waren!.... Ik.... ik wil en zal niet langer bij de vervolgers hooren!" Jannetje stampte met den voet op den grond; vader en moeder zaten bedrukt te kijken. Gedurende de eerstvolgende minuten zwegen allen. "Ja, ja!" zei vader Huiskamp eindelijk, "er gebeurt al wat in de wereld!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek