Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Ploeg, die reeds sedert een half jaar ouderling bij de Afgescheiden Gemeente was, betaalde niet; in overleg met zijn medeleden, om te zien wat er van de zaak worden zou. Jannetje had die geschiedenis minder tot haar stichting dan tot haar onderricht gelezen; en was blij dat "De Reformatie" door de Hervormden niet de moeite waard geacht werd om er inzage van te nemen.
"Ik kan er twee honderd gulden meer verdienen, maar ik wou toch niet graag van Loosdrecht weg. Ik zal het daar zoo eenzaam hebben. Ik weet niet wat ik doen moet." "Niet?" vroeg Jannetje. "Neen, 't is erg moeilijk, Jannetje. Wat zou jij me raden?" "Niets! Ik kan er niet over oordeelen." Zwijgend liepen ze samen voort.
"Wel! wel!" riep moeder, die dat bericht reeds een paar jaren vroeger verwacht had. "Ja; en Jannetje zei dat ik maar eens met u moest spreken." "Zoo, zoo!" "En nu kwam ik u vragen om het goed te vinden als wij het samen eens worden." "Zoo, zoo!" Huiskamp zat met kennelijk genot kleine rookwolkjes uit te blazen; moeder ging ijverig met haar breikous voort.
Hoeveel hadden zij niet met elkander te bespreken, en de een de ander te verhalen uit eigen ondervinding! "Zeg me toch eens, Reintje," vroeg Jannetje haar vriendin op zekeren zomernamiddag, "hoe gaat het toch met dien ontslagen veldwachter? Ik heb hem nog niet gezien, maar mijn man heeft me veel van hem verteld." "Koelewijn meen je? Die man is een waar toonbeeld van Gods genade.
Jannetje was thuis gebleven; om redenen haar bekend kon zij pas vanavond gaan. De reden was heel eenvoudig deze, dat de Afgescheidenen, indien ze niet voortdurend mishandeld en uit elkaar gejaagd wilden worden, de rollen zorgvuldig verdeelen moesten en ieder der leden aanwijzen waar en wanneer het zijn beurt zou zijn om de onderlinge samenkomst bij te wonen.
Als ik maar eerst weet dat ik met hem er over spreken mag, dan komt dát wel in orde!" "Ik weet niet of vader het goedvindt!" "Ja! Als ik maar mag zeggen: vader Huiskamp, je dochter vindt het goed." Jannetje antwoordde niet. Gerrit begreep daaruit dat zij niet tegensprak. Hij liet haar hand los en sloot haar in zijn armen om den eersten vurigen kus haar op de lippen te drukken.
"Wil je dan ergens anders gaan wonen?" vroeg Jannetje op gedwongen toon. "Willen? Neen. Maar ik moet." Jannetje keek strak voor zich en zei niets. "Niet ver, zie je. Ik zou graag zoo dikwijls mogelijk mijn ouders bezoeken." Jannetje bleef zwijgen. "Z'n ouders!" dacht ze, "mij niet!" "Ik kan..." zei Gerrit plotseling met harde stem, "ik meen, de meester in Bunschoten is dood."
Natuurlijk verdween zijn plan om vader en moeder Huiskamp een bezoek te brengen als sneeuw voor de zon. Met enkele stappen had hij het meisje ingehaald. "Goeden middag, Jannetje! Hoe gaat het?"
"Ja, 't zijn wel droevige tijden," sprak een van de andere vrienden, die in het vertrek waren. "Waar moet dat alles nog op uitloopen!" "Toch kan ik er mij in verheugen," zei Jannetje, "hoe vreemd je 't misschien vinden zult, dat onze jongen onder zulke omstandigheden in de gemeente des Heeren ingelijfd is."
Maar 's middags liep ze "even" bij Beukman aan, en toen ze een uur later weer naar huis ging, wist Klaas Beukman dat hij 's avonds aan de broeders en zusters mocht mededeelen, dat Jannetje Huiskamp zich bij hen aangesloten had. Driekwart eeuw geleden was het verzenden per post van een brief een duur ding, waar gewone menschen alleen toe overgingen wanneer het beslist noodig was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek