Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 21 Μαΐου 2025
Ποιος θα τα φυλάξει; Έλληνες ελεεινοί, μήπως θα τα φυλάξετε σεις; Χωρίς πίστη, ακούω και μουρμουρίζει στ' αυτί μου μια φωνή: «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική μας θάναι» Ήμουν στην πλώρη και φυσούσε υγρασία στο πρόσωπό μου ο πρωινός αέρας. Κάτι Τούρκοι πίσω μου, κοίταζαν.
Φαίνεται πως κ' εδώ κάμποσο βασανίστηκαν οι ντόπιοι με τους αλύπητους φόρους τους. Αυτοί είναι οι καρποί της μεγάλης ιδέας του Ιουστινιανού, που καταπιάστηκε να ξαναστηλώση το Ρωμαϊκό Κράτος με είκοσι χρόνωνε γιγαντένιους αγώνες και σε καιρούς που παρουσιάστηκαν πολύ σοβαρώτερες ανάγκες και πολύ μεγαλήτεροι κίντυνοι στην Ανατολή, καθώς τώρα τώρα θα δούμε.
Επειδή αν κι ο διάδοχος του Ιοβιανού, ο Βάλεντας, τον ξόρισε πάλι, γλήγορα όμως τον ανάγκασε η ορθόδοξη Ρωμιοσύνη και τον ξανάφερε, και τον άφησε να ζήση ειρηνικά ως το τέλος του. Ξαναείδε λοιπόν άσπρη μέρα ο Χριστιανισμός από τον Ιοβιανό. Άνοιξαν πάλε οι Εκκλησιές, και οι αρχαιολάτρηδες ξούρισαν κι αυτοί τα γένεια τους για να φαίνουνται πιο ταιριαστοί με τους καιρούς.
Στερνά, με χρόνια, με καιρούς, εξάνοιξε μια μέρα Πέρα 'ς άκρη τ' ουρανού, 'ς ενού βουνού κορφούλα, Βουνού ψηλού και μακρινού, μέσ' σε γαλάζια αντάρα Χτίριο ψηλό κι' ολόλευκο, σαν στοιχειμένον πύργον, 'Σάν ερημόκκλησο παληό, σα ερημικό παλάτι.
Πόσαι πυράγραι είχον κατά καιρούς σφεγδονισθή κατά της κεφαλής του, πόσα ματσούκια είχον θραυσθή κατά της ράχεώς του, και πόσαι χύτραι ζέοντος ύδατος είχον χυθή επί το παχύ του τρίχωμα!
Ο καπετάν Λαλεχός, ο πατέρας της, δεν καταλάβαινε από γυναίκειους καϋμούς. — Αμ' σπίτι είνε αυτό, για καράβι; μουρμούρισε. Τέτοιες φουρτούνες ούτε στο πέλαγο τις απάντησα, πενήντα χρόνων καπετάνιος. Καλοτάξιδο όμως. Με όλους τους καιρούς ταξιδεύει. Πάντα πρίμα, δόξα νάχη ο Θεός. Κ' έστρηβε ο καπετάν Λαλεχός τις αλογότριχες κ' έβγαιναν οργιές- οργιές οι πετονιές.
Αν αι εικόνες αύται δεν είνε πλέον όλαι ομοιώματα, εγράφησαν όμως πάσαι, — τούτο δύναται να βεβαιώση ο γράψας — εξ ηρέμου και απαθούς παρατηρήσεως· τούτο δε, ελπίζει, θέλουσιν αναγνωρίσει όσοι διατηρούσιν έτι εν τη μνήμη αυτών τους καιρούς και τα πράγματα, εις α αι προκείμεναι σελίδες αναφέρονται.
Όπου ταμπούρια άλλους καιρούς και μετερίζια εσκάφταν Κ' εσαλαγούσαν Λιαπουργιάν, αρματωλοί οι Σουλιώτες, Τώρα, βοσκοί, 'στα ράχια τους τσάρκους και στρούγγες χτίνουν Και σαλαγάνε γιδερά.
Αυτού που πας, πολέμαρχε, κι' αυτού που κατεβαίνεις, Πόσοι παλιοί σου σύντροφοι, θρεφτάρια του πολέμου, Να σ' αρωτήσουν καρτερούν για το καϋμένο Σούλι! Να μη δειλιάσης!..... Να το ειπής, ότι είνε σκλάβο ακόμα! «Νυκτών' η Παραμονή, αγαπημένε μου. Άλλους καιρούς, — θυμάσαι, — τα στενά και τα σταυροδρόμια μας εγιόμοζαν κόσμον από 'δω από την πόλη και από τα χωριά όξω.
Τότες του λέει η δέσποινα, η μαρμαρόλαιμη Ήρα «μα αλήθια τώρα αφτό το λες, γιε σεβαστέ του Κρόνου; 440 Άντρα θνητόνε, από καιρούς σημαδεφτό της μοίρας, θες πάλι απ' τον κακόκραχτο να λεφτερώσεις χάρο; Κάν' το· όμως μερικοί θεοί, σ' το λέω, θα πικραθούμε. Τώρα ένα λόγο θα σου πω και πρόσεξε ν' ακούσεις.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν