United States or Mongolia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Άγριο και κρύο φαίνουνταν το χωριό. Και το σπίτι ακόμα πιο άγριο. Τα φύλλα της κυδωνιάς σκορπισμένα μες στην αυλή, οι βασιλικοί και τα λούλουδα ξεσποριασμένα στις γλάστρες, στις οροφές να ξεφωνίζουν οι κάργες, κι ο Ιμάμης να ψάλλη «αξαμναμάζι» στο μιναρέ.
Κάμπος βαθύς και δεντροσκέπαστος, βουνά παρακείθε αραδιασμένα σαν κύματα γιγαντένια, από τα δεξά γάλα η θάλασσα με δυο ρημονήσια παράπλευρα στη στεριά, δίπλα στακρογιάλι τόμορφο το χωριό, που φέγγανε τα σπίτια του σα γλάστρες με τα λουλούδια, και τέλος καταμεσίς στα σπίτια εκείνα — παράξενο θάμα! — βράχος που στεκότανε σαν κολοσσός δίχως ταίρι, ουρανόγγιχτος κολοσσός, μήτε τέχνη μήτε συμμετρία, κι ως τόσο μεγαλείο που σέκαμνε καί τονε σεβούσουνα.
Μάρτυρας ο Παυσανίας, που με τα μάτια του τα είδε και τα ιστόρησε. Ως και τα πλούσια λοιπόν εκείνα δώρα που μας έσπειραν οι Ρωμαίοι, ως κ' οι καλοτυχιές που μας έφεραν οι καλλίτεροι τους, δεν ανθίζανε στρωμένες απ' άκρη σάκρη της χώρας, παρά σαν ξένα λούλουδα φυτρωμένα σε μαρμάρινες γλάστρες εδώ και κει.
Ξένες κ' οι γλάστρες, ξένη κ' η κοπριά τους και δανεισμένη, επειδή ο τόπος μήτ' εμπόριο δε φαίνεται να είχε της προκοπής, μήτε βιομηχανία ριζωμένη, μήτ' άλλη πόρεψη, εξόν από τα χαρίσματα και τα δανεικά των ξένων, που οι πιώτεροί τους έθρεφαν και πάχαιναν τους ψευτόσοφους και παράλλυτους μέσα στην Αθήνα και μέσα στην Κόρινθο. 5 Αεροκοπανίσματα
Όλην την ώρα το πρόσωπό της είναι σοβαρό, μα κ' ευτυχισμένο και φωτεινό και πρι να σηκωθή, φιλεί το χώμα κάτω από τα πόδια της κ' έπειτα στέκει και ρίχνει μια ματιά στο μνήμα. Ολάκερο δάσος από φυτά ανθεί σε γλάστρες γύρω στο μνήμα και νωπά λουλούδια είναι απάνω στο ύψωμα.
Έλεγε λοιπόν, κ' η μακαρίτισσα συφωνούσε, να μάθω εγώ καλά τα γράμματα, να βγω ύστερα πραματευτής, και σα γυρίσω, ν' αγοράσω άλλα δυο χτήματα που είτανε φόβος να περάσουνε σε τούρκικα χέρια. Κ' έτσι να ριζώσω και γω στο Μεσοβούνι, να καμαρώνη κ' η γριά τα δυο της παιδιά νοικοκοιρεμένα. Όλη αυτή την ώρα η Αννούλα πότιζε γλάστρες, και τραγουδούσε. Εκεί απάνω, ακούμε μεγάλο βοητό.
Γλάστρες μαρμάρινες με τα μισοζώντανα μέσα βλαστάρια, στημένες εκεί που άλλοτες φουντώνανε δέντρα θεόρατα κι ουρανόγγιχτα. Τέτοια είταν η ατμόσφαιρα του Ελληνισμού, τέτοια η κράση του, τότες που φάνηκε στη χώρα ένας, που αν όχι Ρωμαίος, είχε όμως γενναιοφροσύνη Ρωμαίου. Έλληνας είτανε, μα δεν μπορούσε πια νάχη κ' ενός Περικλή μεγαλοδύναμο νου, καθώς είχε την καλλιτεχνική του δοξομανία.
Λέξη Της Ημέρας