United States or China ? Vote for the TOP Country of the Week !
Σάτυρος είμαι· σ' όλα γελάω. Τον ίδιο Μώμο δεν τον ψηφάω. Μακρόθεν στάκα· μη με πειράξης. Τι σε δαγκάνω, και θα φωνάξης. Ένας κάπιος μια φορά, Μου είπε· φίλε Σάτυρε· Τη γλώσσα σου καμπόσο Να κόντευες, ως τόσο. Και με μούτρα σοβαρά Τέντωσε το δάχτυλο, Ως μέτρο να διορίση Στη φρόνιμη του κρίσι.
Δυο τιναξιές τους έχει και τους ξεφεύγει. Χύνεται μέσα στο μύλο και πετρόνει γερά την πόρτα. Πετάει την αλευρωμένη σεγκούνα του, αδράχνει το καρυοφύλλι του, χύνει κάμποσο μολύβι και μπαρούτι στο σελάχι του, καβαλλάει ψηλά το δοκάρι της στέγης και τρυπόνει αποπίσω από τον φεγγίτη. Οι τούρκοι χύθηκαν να ρίξουν την πόρτα του μύλου. Βρήκαν στο περιβόλι ένα τσεκούρι και ρίχτηκαν.
Ίσως όμως η πρώτη αφορμή που τους σημάδεψε κάπως καθαρά αυτό το φυσικό χωρισμό είταν η τύχη του Χρυσοστόμου, επειδή κι ο ποντίφης ο Ιννοκέντιος συγκάλεσε Σύνοδο στην Ιταλία νακυρώση τον ξεθρονισμό του Ιωάννη, και να ζητήση Σύνοδο γενική στη Θεσσαλονίκη, κι ο Ονώριος, ακούγοντας του ποντίφη τα λόγια, έγραψε του Αρκαδίου κάμποσο θυμωμένα, και τέλος έστειλε τέσσερεις επισκόπους κι άλλους κληρικούς στην Κωσταντινούπολη με μηνύματα και με νέα γράμματα, παρακινώντας τον αδερφό του να ξαναφέρη το Χρυσόστομο πίσω.
Δεν τους πρόφταινε σιτάρι και προμήθειες ο Αυτοκράτορας, που τους φέρθηκε τότες κάμποσο φιλάνθρωπα. Οι αρχηγοί του όμως, άφησε που τους κακομεταχειρίζουνταν, τους ξέγδυναν κιόλας. Μια λίτρα ψωμί, ένας σκλάβος· μια λίτρα κρέας, άλλο τόσο μάλαμα. Ώσπου κατάντησαν οι δύστυχοι οι Γότθοι να πουλούν τα παιδιά τους σκλάβους — σταλήθεια, κι όχι πια μεταφορικά — για ένα κομμάτι ψωμί.
Είδος Ορφικά και κάμποσο σκοτεινά· μα πάντα καλλίτερα φιλολογικά έργα από τα χριστιανικά στιχουργήματα. Είτανε φτερουγιάσματα φαντασίας κι όχι απλή κατάνυξη. Σπούδαξε ο Πρόκλος στην Αθήνα και δίδαξε εκεί μάλιστα. Την είδαμε την Αθήνα πολλές φορές στην ιστορία απάνω. Τα φιλολογικά της συστατικά δεν είτανε και να τα ζουλέψης.
Μας φέρνει λοιπόν κι αυτό στην ίδια την πηγή, στον Εγωισμό. Άλλος. Είναι λογάς, φωνακλάς, σοφιστής. Θαναλυθούν αυτά κάμποσο στην ιστορία απάνω, που είναι και προπατορικά ετούτα. Ας αναφερθή όμως ένα πράμα εδώ· πως τις μεγάλες τις φωνές, τα πολλά τα λόγια, και τις ατέλειωτες σοφιστείες τις έχει πρόχειρες ο φταιξιάρης, και πάντα ο φταιξιάρης.
Θυμούμαι μια φορά που ήρθε να μου κάνη βίζιτα στη Βιχτώρια — εκεί κατέβηκα — κι άλλη μια φορά που πήγα σπίτι του, στο γραφείο του κάτω· και τις δυο φορές καθήσαμε πολλή ώρα μαζί και μιλήσαμε κάμποσο, για πολλά πράματα, εννοείται και για τη γλώσσα.
Πρόσμενα πως θα είταν και του Βικέλα. Του έπρεπε, αφού είναι Συριανός. Κάμποσο θα μ' άρεζε νάβλεπα το Βικέλα μαρμαρένιο, με τα μεγάλα τα πανωβράκκια σαν του Μιαούλη, με το καππότο, με το γελέκι και το καζακί, με το ζουνάρι, τις κάρτσες και τα παππούτσια, να βαστά το κανοκιάλι στο ένα του το χέρι και με τάλλο να βαστά τη λαγουδέρα.
Κατασκεπάστηκε η πόλη στολίσματα θρησκευτικά και βασιλικά, σταυρούς, λάβαρα, κολώνες, αγάλματα, σε δρόμους, σε φόρους, σε ναούς, σε παλάτια. Κι όχι η καθαυτό η πόλη μονάχα, παρά και τα ξώχωρα, και μάλιστα κάμποσο μακρινά. Η εκκλησιά των Αγίων Αποστόλων, εκεί που θάφτουνται κ' οι Αυτοκράτοροι, είταν έξω από τον αρχικό το γύρο της Πόλης.
Τι; Θα τους κατηγορήσουμε τώρα; Οι μικροπολίτες είναι δικοί μας, ας είναι και δασκάλοι. Μήπως δεν έχει κάθε έθνος τους δικούς του; Εγώ τους γνώρισα τους μικροπολίτες και τους αγαπώ. Κάμποσο διασκέδασα μαζί τους. Είχαν αλήθεια πολλή χάρη και νοστιμάδα. Πόσο βάσταξε η Μικρόπολη, δεν το ξέρω να σας το πω.
Λέξη Της Ημέρας