Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 16 Ιουνίου 2025
Εις τα προηγούμενα λοιπόν είπαμεν ότι δύο είναι τα μέρη της ψυχής, δηλαδή το λογικόν και το άλογον. Και τόρα ας εξετάσωμεν κατά τον ίδιον τρόπον. Και ας παραδεχθώμεν ως βάσιν ότι δύο είναι τα λογικά, έν μεν εκείνο με το οποίον εννοούμεν εκείνα εκ των όντων όσων η αρχή δεν είναι δυνατόν να έχη άλλως πως, έν δε εκείνο με το οποίον εννοούμεν τα ενδεχόμενα.
Φαίνεται δε ότι και αύται εγένοντο μετά πολλάς γενεάς ύστερον των Τρωικών και συνέκειντο εξ ολίγων μεν τριήρων, το πλείστον δε εκ πεντηκοντόρων και πλοίων μακρών ως εκείνα τα οποία είχον κατά την πολιορκίαν.
Παρ' τους έναν έναν, πες πια και τόνομά τους, δείξε στον Πέτρο πως μιλεί για όσα μήτε είδε στόνειρό του, δείξε στον Πάβλο πως είναι σοφιστής και με πονηριά παιδιακήσια, καμώνεται πως είπες εκείνα, που δε λες· μέτρησε τα λάθη του να χαμηλώση τη μύτη, βάλε μέσα προσωπικότητες και βρισιές. Έτσι χαίρουνται τουλάχιστο οι δασκάλοι. Αφτά μόνο γυρέβουν. Ακόμη δεν το κατάλαβες; Τι αθώος που είσαι!
'Σ τον Ήλιον η μακρόπεπλη εχύθη Λαμπετία μηνύτρα ότι του εσφάξαμεν εμείς ταις αγελάδες• 375 χολώθη εκείνος κ' έλεγεν εμπρός των αθανάτων• «Δία πατέρα, μάκαρες θεοί, 'που πάντοτ' είσθε, τους ασεβείς πατάξετε συντρόφους του Οδυσσέα, 'που μ' άρπαξαν και μώσφαξαν τα βώδια• και εις εκείνα χαιρόμουν ως ανέβαινα 'ς τον κάταστρον αιθέρα, 380 και ως πάλιν έγερνα εις την γην από τα ουράνια μέρη. και αν για τα βώδια πλερωμήν, ως πρέπει, δεν μου δώσουν, 'ς τον Άδη θε να καταιβώ και των νεκρών θα λάμπω».
Ποτέ εις την ζωήν του δεν απήντησε καμπίσον και τοιούτον λεβέντην! Επί της επαναστάσεως ουδείς απ' εκείνα τα μέρη διέπρεψεν εις ανδρείαν και πολεμικήν ορμήν.
Δύο ολοκλήρους μήνας έμεινα εις του Καρόλου την αυλήν ότε δε κορεσθείσα συμποσίων, χειρασπασμών και θορύβου απεχαιρέτησα τα φιλόξενα εκείνα ανάκτορα, αυτός ο Αυτοκράτωρ εκράτησε της όνου μου τον χαλινόν, η αυτοκράτειρα και αι ηγεμονίδες με καθικέτευον μετά δακρύων να μείνω, ο δε Ροβέρτος απέσπα τας τρίχας υπό της απελπισίας.
Ο σπόρος που έπεσε μέσα στάγιό του χώμα, — που το βλέπεις κιόλας απλωμένο μπρος στα ψυχικά σου τα μάτια, — είτανε σπόρος γερός. Μα του καιρού εκείνου οι δουλευτάδες δεν ένοιωθαν από ψιλά κοσκινίσματα. Τονε σπείρανε λοιπόν καθώς βρέθηκε απάνω σ' εκείνα τα δοξασμένα βουνά. Απόμεινε μέσα κι ο σπόρος των τούρκικων αγκαθιών.
Ενθυμούμενος τα παλαιά εκείνα χρόνια, δεν έπαυε να οικτείρη την παρούσαν κατάστασιν του σχολείου, όπου όλα τα παιδιά ήταν μικρά, όλο σμαρίδα, όλο αθερίνα.
Και τον ώθησεν έξω, ρίψασα προς αυτόν φωτεινόν βλέμμα απ' εκείνα τα σπάνια που εκφράζουν συγχρόνως ευχήν και προσδοκίαν, φόβον μέγαν και θάρρος ακατάβλητον, ανδρικήν ρώμην και θείαν θέλησιν. Η Μαλάμω ήτο Σουλιωτοπούλα, γυνή παλληκάρι.
ΠΕΤ. Αυτό το ξέρω καλά, διότι έμεινα νηστικός όλην την ημέραν έως αργά την νύκτα που ήλθες πιομένος και μου έφερες εκείνα τα πέντε κουκιά, τα οποία δεν είνε πολύ πλούσιον δείπνον δι' ένα πετεινόν ο οποίος υπήρξεν αθλητής και ηγωνίσθη όχι αδόξως εις τους Ολυμπιακούς αγώνας.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν