Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zaktualizowano: 28 września 2025
Ale nie to jest straszne. Straszne jest, że on to spadanie chwil słyszy i czuje. Każda chwila zdaje się żelaznym ciężarem, który na wieko jego trumny spada i dzwoni.
Niedolę biednych czuje kraj dzisiaj wielkiem bo zbiorowem sercem swoich wybrańców zaradzić jej też winien ich wielkim, zbiorowym rozumem!
16 października. Drobny deszczyk kropi bezustanku. Cały dom spowity w gęstą mgłę; to się podnosi, to opada, ukazując łąkę i trzęsawisko. W pałacu i na dworze smutno. Baronet przebywa reakcyę po wczorajszem podnieceniu. Ja sam czuję dziwny niepokój, widzę niemal zbliżające się niebezpieczeństwo, a jest tem groźniejsze, iż nie potrafimy go określić. Powodów do obawy nie braknie.
Złożyli mię kochankowie W grobie na wznak, jak w alkowie, Nie szczędzili mi w mych mękach Ni ostatniej na sen rady, Ni pieśni, ni miodnych trunków, A na nogach i na rękach Dotąd jeszcze czuję ślady Anielskich pocałunków! Pokój mym cieniom. To nie stu rycerzy, lecz sto trupów leży! Nie sto trupów leży, jeno stu rycerzy!
W każdej dawnéj, szlachetnéj, potężnéj rodzinie Jest wieść o jakimś krwawym lub zdradzieckim czym. Po którym zemsta spływa na dziedziców w spadku: W Polsce pierwszy raz słyszę o takim wypadku. Czuję że we mnie mężnych krew Horeszków płynie! Wiem co winienem sławie i mojéj rodzinie, Tak! muszę zerwać wszelkie s Soplicą układy, Choćby do pistoletów przyszło lub do szpady!
Tak długom błądził na życia pogrzebie, Nie znałem duszy, coby mnie pojęła Anim jej szukał, aż spotkałem ciebie, Równie samotną, żądza mnie zdjęła Jeszcze raz w życiu spojrzeć w twarz anioła: Jeszcze raz w życiu, nim zamknę powieki, Nim darń cmentarzy dotknie mego czoła Wyrzec do ciebie: „Teraz i na wieki.” Znów czuję węża, który mnie oplata Znów czuję Boga, który mnie porywa Sen śmierci znika, a w obszarach świata.
Zechciała? Ola przeciera czoło dłonią i czuje, jak krew młoda igra jej w żyłach nieposłuszna, jak pragnienie poziome, zmysłowego użycia, rozkoszy nieprzeparte, silne ją samą ogarnia wszechpotężnie. Idzie coraz wolniej, coraz bardziej pogrążona cała w myślach i wewnętrznej walce. Doszedłszy do końca alei, Ola zawraca machinalnie, kierując się ku domowi.
Kupiłem bukiet białych róż i narcyzów i poszedłem do niej; mieszka teraz przy ulicy des Feuillantines, na wprost klasztoru. Widzę z ulicy, że jest światło w pokoju, ale przyćmione; paliło się tylko na kominku. Pukam do drzwi; otwierają mi. Naturalnie, Turski jest u niej. Witając się z nimi czuję, że mają dłonie wilgotne i ciepłe.
Przecież zawsze ja chodziłam po sprawunki. Czy ty?... Nic więcej? KARSKI. Ja nie mogę patrzeć, jak ty się tu niszczysz, bez tchu przebiegasz te sześć pięter. Przecież to ciebie z nóg zupełnie zbija. Zofia spostrzega, że zostały jej w ręku pieniądze, których Karski zapomniał. Może to ja się łudzę? Nie, nie, to się czuje.
Oby nam ten wonny Miłości pączek przyniósł kwiat niepłonny! Bądź zdrów! i zaśnij z tak błogim spokojem, Jaki, z twej łaski, czuję w sercu mojem. *Romeo.* Także mam odejść niezaspokojony? *Julia.* Jakiegoż więcej chcesz zaspokojenia? *Romeo.* Zamiany twoich zapewnień za moje. *Julia.* Jużem ci dała je, nimeś zażądał; Radabym jednak one mieć na powrót. *Romeo.* Chciałażbyś cofnąć je? Dlaczego? luba!
Słowo Dnia
Inni Szukają