Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 19 Σεπτεμβρίου 2025
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο ΜΑΡΤΕΛΑΟΣ εγεννήθη εν Ζακύνθω εξ ευγενών γονέων, καταγεγραμμένων εν τη χρυσή βίβλω, Αντωνίου Μαρτελάου ιερέως και Άννης Σουμμάκη. Κατεβάλομεν πάσαν προσπάθειαν όπως εύρωμεν το βαπτιστικόν του Αντωνίου εν τω ενταύθα Αρχειοφυλλακείω, αλλά μας εστάθη αδύνατον.
— Επικαλούμαι την βοήθειάν σου, Βάαλ, και σου φέρω την αθλιότητά μου, τα δάκρυά μου, την αγάπην μου, — επίσης φέρω και νέα τα οποία περισυνέλεξα προς χάριν σου. Γνωρίζω πού μένει η θεία Λίγεια, θα σου δείξω, αυθέντα, τον δρομίσκον και την οικίαν . . . . — Πού; — Εις του Λίνου, του πρεσβυτέρου των χριστιανών ιερέως.
Άλλως διέκρινε καλώς την φωνήν του ιερέως, του ενορίτου των, όστις τόσας λειτουργίας και τόσους αγιασμούς είχε τελέσει εις ευχήν της θείας Μυγδαλίτσας. Έκαμνε να σηκωθή, έκαμνε να φωνάξη· κάτι τι μέσα εις το στήθος της ανέβαινεν έως εις τον λαιμόν, ως να ήθελε να την πνίξη.
Πενήντα ή εκατόν άνδρες και παιδιά — συνήθως είχον παραφάγη καί παραπίη — εκοιμώντο έξω, ανάμεσα στους σχοίνους, και οκτώ ή δώδεκα γυναίκες, και τρεις γέροι, εις τα στασίδια ή στας πλάκας του ναού εκοιμώντο καθήμενοι. Ενίοτε ηκούετο το ρογχάλισμα του ιερέως μέσα απ' το Άι-Βήμα.
Η μελωδία του ιερέως ακουσθείσα έξω εις την μικράν πλατείαν παρεκίνησε πολλούς να έμβουν εις τον Ναόν· και ήτο μια χαρά να βλέπης τους νησιώτας με τόσην κατάνυξιν να ίστανται ενώπιον της Εικόνος του Αγίου των θαλασσών παρακολουθούντες την γλυκείαν του ιερέως ψαλμωδίαν με δάκρυα.
Κάθε άστρον, το οποίον προέκυπτεν από την ράχην, εξελάμβανον ως την λαμπάδα του ιερέως και ανεκραύγαζον και ανεπήδων οι νεώτεροι μετά χαράς: — Για το· εφάνηκε! — Αμ' πού ακόμη!. . — Θ' ασπρίση το μάτι σου για να το ιδής;. . Κ' επειράζοντο μεταξύ των και διηγούντο ευάρεστα ανέκδοτα και οι γεροντότεροι παραμύθια διά να περάση ο καιρός. — Για το, για το! εκειό ένε! εφώναξε τις αίφνης περιχαρής.
Από την οικίαν του ιερέως μέχρι της εκκλησίας η στενή λιθόστρωτος οδός ανέβαινεν ελικοειδώς, ο δε ήλιος, ακτινοβολών κατά κάθετον, αποκαθίστα κατά την ώραν εκείνην την ανάβασιν κοπιωδεστέραν του συνήθους.
Η θειά το Μαθηνώ, γηραιά ευλαβής κατά τους μεν, ψευτομετάνισσα κατά τους δε, ενάρετος γυνή, αποβλέπουσα προς το κτίριον τούτο μετά στεναγμού είπεν: — Ημείς τρώμε, κορίτσια· να έχουν τάχα κ' οι φτωχοί, να φάνε! — Τρών' οι πεθαμένοι, θειά Μαθηνώ, είπε το Αγλαώ, η δωδεκαέτις παιδίσκη του ιερέως.
Πόσον αγαπητό έκαμναν το σπίτι του ιερέως, πόσον δροσερό! και πόσο λαμπροί ήσαν οι κλάδοι! και η ανάμνηση μέχρι των αγαθών ιερέων, οι οποίοι προ τόσων ετών τας εφύτευσαν! Ο διδάσκαλος μας ωνόμαζε συχνά το όνομα ενός εξ αυτών, το οποίον είχεν ακούσει από τον πάππον του· λέγεται ότι ήτο καλός άνθρωπος, και η μνήμη του μου ήταν πάντα ιερά κάτω από τα δένδρα.
Η πρώτη έγεινε διά το ανύπαρκτον όνομα Αχλαδία, άρα ήτο ως να μη έγεινε και το βρέφος δεν εβαπτίσθη επομένως εις το όνομα του Πατρός. Αφού δε ούτω ο Τερερές έδειξε την θεολογικήν υπεροχήν του και την αμάθειαν του ιερέως, εξέφρασε και τον φόβον ότι, όταν ο δεσπότης θα εμάνθανε τα γενόμενα, το πράγμα θα είχε διά τον παπά συνεπείας.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν