United States or Mayotte ? Vote for the TOP Country of the Week !
Έπειτα ήρχισε ν' αναγινώσκη: «Ήμουν εις το Ταϊγάνι τον τελευταίον χειμώνα, κλεισμένος, χωρίς δουλειά, χωρίς πεντάρα. Ας είνε καλά ο φίλος μου ο καπετάν-Καλόγερος οπού μ' έτρεφε και με συνετήρει. Εμβήκαμε εις ένα τραχτήρι — καφενείον να πούμε — να ζεσταθούμεν. Ήμουν ξεμέθυστος, ομολογώ, πατέρα μου, εξομολογούμαι την πτώσιν μου, ωσάν ένας δεύτερος Άσωτος υιός.
Μα καλαφάτηδες με το ίδιο τόνομα ήτανε κι' άλλοι. Για να τον βρης έπρεπε να γυρέψης τον Γιάννη τον Μακαρίτη. Να πούμε την αλήθεια, δεν τούμοιαζε καθόλου για μακαρίτης. Ολοστρόγγυλος, καλοθρεμμένος, ροδοκόκκινος, με κάτι μάτια γεμάτα φωτιά και πονηρία ήτανε ζωντανός απ' τους πιο ζωντανούς.
Πώς ό,τι μας έμεινε δικό μας σιγά σιγά ταποσκυβαλίζουμε· εξόν αν είναι τούρκικο, καθώς είναι να πούμε ταγαλίκι, η στενοκεφαλιά, και το πείσμα. Άκου τώρα, να δης. Τη γλώσσα μας, την πετάξαμε. Τα τραγούδια μας, τα πετάξαμε. Τους χορούς μας, τους αρνηθήκαμε. Τα τουφέκια μας, αν μένουν ακόμα σ' αυτά τα μέρη, ο λόγος είναι που δεν έλειψαν οι λαγοί.
Ποία δικαιώματα; Ας έβγαζε ταις μπολλέτταις του να ταις διαβάσουν! Κ' οι δύο, τάχα, ας πούμε, γράμματα δεν ήξευραν, αλλ' ήτον ο παπ' Αγγελής εκεί, ν' άχουμε την ευχή του, πού θα ταις εδιάβαζε... Η δουλειά του ήτον να διαβάζη — Αλλ' όχι! δεν παρεχώρει τα πρωτεία.
Μην ξεχνούμε όμως πως αποκάτω από το Ρωμαϊκό τον οργανισμό έχουμε άμετρες Πολιτείες, η καθεμιά με τους νόμους της και με τα συστήματά της, ανεξάρτητες η μια της άλλης, και σα να πούμε δεματιασμένες από την κεντρική την κυβέρνηση. Είδος Ενωμένες Πολιτείες. Άμα ως τόσο ένας πολίτης δεχότανε να γίνη Συγκλητικός, έχανε κάθε δεσμό με τη δική του την Πολιτεία· γινότανε δηλαδή Ρωμαίος σωστός.
Έτσι θα σιαχτεί, μ' αυτόν τον αγώνα, και ο χαραχτήρας τους, όσο παίρνει. Περισσότερα εδώ γι' αυτό το ζήτημα δεν ταιριάζει να πούμε.
Μην έχοντας καλλίτερο τρόπο, ας πούμε τουλάχιστο πρώτα μερικά για το διπρόσωπο και τριπρόσωπο ιστορικό μας, να ξέρη ο αναγνώστης ως πού μπορεί να τις παραδέχεται τις αλλόκοτες ιστορίες του. Γεννήθηκε ο Προκόπιος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης στα 490. Έκαμε στην αρχή δικηγόρος στην πατρίδα του· από κει έγινε γραμματικός του στρατηγού του Βελισαρίου, και κατόπι έλαβε κι άλλα αξιώματα.
Ωςτόσο ποιος δεν παρατήρησε ή δε βρέθηκε σε θέση να παρατηρήση τι χοντρά, τι βάρβαρα, τι χυδαία κάθε γλώσσα μας παρασταίνει όσα νοιώθει η αθρώπινη καρδιά; Όπως για να πούμε τα χρώματα, έτσι για να πούμε και τα αιστήματα, δεν έχουμε παρά φτωχές κακορίζικες λέξες.
Ο μεγάλος μου ο πεθερός μου έλεγε κ' έλεγε συχνά πως δεν πρέπει κανείς ποτέ ναπαντάη, σα γράφουνε για μας άτοπα ή μπόσικα λόγια όσοι δεν έχουν άλλη δουλειά. Έλεγε όμως πως κι αφτοί θέλουν απάντηση, όταν άξαφνα σε κατηγορήσουνε για τον πατριωτισμό σου. Δεν πρέπει να τους αφίνουμε να λένε· πρέπει κάτι να πούμε και μεις.
Μα αν τον λυπάται σου η καρδιά και σούναι αγαπημένος, έχεις χρυσάφι εσύ πολύ, χαλκό 'χεις στην καλύβα, έχεις φαριά και πρόβατα και χεροδέξες σκλάβες· 550 πάρε απ' αφτά και δώσ' του, αν θες, και πιο μεγάλο δώρο τώρα εδώ ομπρός μας, κι' όλοι μας θενά σου πούμε γιάσου· μα τη φοράδα εγώ όχι! αυτή δεν την αφίνω· ειδέ έλα, ας δοκιμάσει όπιος τολμάει και βλέπει πώς την παίρνουν.»
Λέξη Της Ημέρας