Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Nu kwam ook de heer des huizes, en hielp zijne vrouw in den wagen. Liesje en tante volgden. De eerste zag er in het luchtige, witte kleed met blauwe linten lieftalliger uit dan ooit; tante droeg een zwart zijden japon en hield, nevens gezangboek en zakdoek, frissche bloemen in de hand; ook Lise had een paar rozeknopjes in de hand. Doortje deed het portier dicht.
"En dan.... en dan....!" riep Doortje, bevende van kwaadheid, dewijl de onbezonnen knaap haar opnieuw zocht te vatten: "Geen één, zeg ik oe al woar ie de keuning. Wie mein ie da'j veur hebt....?" "Maar ik meen het zoo best lieve Doortje," sprak Alfred weder: "Ik zei je immers dat ik het goed met je meen. Waarom wil je me niet hooren? Laat me nu toch even van je lief gezelschap profiteeren."
"Dat is de oude Thomas uit de pastorie," zeide tante en opende de deur. Het was zoo; daar stond de oude, kromme man, met de van regen druipende muts in de hand, en Doortje riep tante toe: "Ach, hoor eens aan, Kareltje van Dominé is gestorven, zoo even; wat spijt mij dat!" "Karel?" vroeg Liesje en stond eensklaps nevens den ouden man; "Karel?"
Hierop volgde er van den oude een, dikwerf door Frerik afgebroken verhaal van 't geen er na zijn vertrek, met Bart en 't geld, bij den b'ron, met Doortje, en 's middags met de tabak gebeurd was, zoodat, toen hij ten slotte nogmaals de vraag uitte: "Wat zal 't einde wêzen....?" hij den kleinzoon vragend bleef aanstaren, en de kleinzoon hem.
Hie luusterde.... hie luusterde.... moar wat er gesproken wier, verstoan kos ie 't niet. Eindelijk.... 't was, asof er gestoeid wier.... Stil!.... doar velt wat Heur!.... "Loat los, of 'k schraauw!" klinkt Doortjes stem. Gefluuster. Nog èns de stem van Doortje, wat zachter: "Wat denk ie wel?" Weer gefluuster. 'en Roar geluud. 'en Vremde stem: "Heks!" 't Toesloan van 'n deur. Stilte.
Alleen Liesje scheen van dat alles niets te merken; wel was zij altijd vriendelijk en aardig jegens den leerling haars vaders en zette de groote struiken vergeet-mij-niet, die hij haar nu en dan medebracht, dadelijk in schoon water, maar overigens kon niemand iets van de liefde bespeuren, welke men volstrekt wilde dat zij hem zou toedragen, welke moeite Mina en Doortje zich daartoe ook gaven.
De herhaling der beide laatste regels, zoo ontegenzeggelijk roerend, zoowel door het melancholische hunner beteekenis als door het wegsleepende van muziek en voordracht, ze hebben zulk een indruk op de hoorders gemaakt, dat zelfs Doortje niet lacht, en Flitz wellicht niet wetende wat hij doet insgelijks als betooverd, met de heeren instemt, die in een uitbundig Bravo! bravo! losbarsten.
Wat de oude ook doen kon, maar terstond gaan kon hij onmogelijk, en de knecht vertrok met het, door Wessels bevende geuite antwoord, dat ie, as 't moar êfkes meuglik was t' oavend kommen zou. De dag verliep; de hitte bleef aanhouden, en nadat Wessels God om sterkte gebeden, en met behulp van Doortje, de beste spullen had aangetrokken, begaf hij zich, door Doortjes broeder ondersteund, op reis.
En Alfred van zijne blauw- en bontheid in het gelaat en van zijn gele oogen is niets meer te zien, en juist heden heeft Doortje gehoord dat de jonker met 'en mooie freule uut stad geet trouwen, 'en heele mooie, die geld genog voor twintig riepeerden het. Stil het begint aandoenlijk: 't Is negen uur in den avond. Gerrit zit met z'n Griet en z'n zeun Gijs bij 't vuur, en zeggen met hun drieën niets.
Alfred, ofschoon kreunende van pijn, zocht, door deze toespraak tot bedaren gebracht, op de been te komen; en juist wilde Doortje, die den lompenbos inmiddels had opgeraapt, den weg naar huis inslaan, toen de woorden: "Door! Door! bin ie 't?" uit Freriks mond, haar van verrassing deden trillen. Frerik, de beminde, de goede Frerik, was terug; in zijne armen lag het hem trouw gebleven Doortje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek