Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 3 Μαΐου 2025
Το βλέπω πάλε το γράψιμό του, που φτάνει να το διώ κι ανατριχιάζω. Μου γράφει εμένα. Πως αγαπά τάχα! — την Ελένη. Πως είναι σα χαμένος, και γιατί δε θέλουμε νάρχεται πια σπίτι; Πως τρελλαίνεται και δεν τολμά να μιλήση, μα πως τώρα έκαμε πια απόφαση, τα ξέτασε, τα ζύγιασε, τάβαλε όλα σε τάξη.
Μα τι κρύο που θάνε να ψυχομαχάς μέσ' στα μάρμαρα! Το συλλογιέμαι μονάχα κι ανατριχιάζω. ... — Ε συ αποκεί· του φώναξε ο Κουτρουμπής αυστηρά· πάψε πια τις γρουσουζές σου. Είνε τρόπος, λέω, και το σπίτι να ξεγονατίσης και τα μάρμαρα να φυλάξης. Κεφάλι χρειάζεται, κεφάλι και τίποτ' άλλο. — Μωρέ πώς φαίνεσαι πως δεν είσαι Μορφόπουλος! του φώναξε άλλος απέκει.
ΜΠΕΛΙΝΑ Αχ! αγάπη μου, μην αναφέρης τέτοια πράγματα, σε παρακαλώ· δεν μπορώ να υποφέρω τέτοια σκέψι. Και μόνο η λέξι διαθήκη με κάνει ν' ανατριχιάζω από τη λύπη. ΑΡΓΓΑΝ Σου είχα πει να συνεννοηθής γι' αυτό με το συμβολαιογράφο σου. ΜΠΕΛΙΝΑ Μέσα είνε· τον έφερα μαζί μου. ΑΡΓΓΑΝ Πες του νάρθη, αγάπη μου.
Ησυχία, γαλήνη με περεχύνει. Γίνουμαι σαν τους ολύμπιους θεούς. Δεν το λέω για μένα μόνο, και δίχως περηφάνεια το λέω· το λέω για όλους μας εμάς που γράφουμε τη γλώσσα του λαού και χτίζουμε στην Ελλάδα την εθνική φιλολογία. Έχουμε ολύμπια δώματα σαν τους θεούς. Αιώνια παλάτια. Μάρμαρο η κάθε λέξη. Τη γράφω κι ανατριχιάζω — Ό τι πω, είναι για τους αιώνες. Ρωμαίικα να γράψω, λειτουργώ.
Να κ' η Κλεισούρα η 'ξακουστή 'ς τα πόδια μου προστά μου Βλέπω απ' απάνω, απ' την κορφή, τον τρίσβαθο βυθό της, Κι' ανατριχιάζω ολάκερος, λυγώνεται η καρδιά μου. Παρέκει ένα 'ρημόκλησο φαίνεται 'ς το πλευρό της, Θαμμένο μέσ' τα χώματα και καταχαλασμένο. Ποιος ξέρει ποιος το χάλασε, ποιο χέρι αφωρισμένο!
Κι άλλα φώτα! φώτα! Εμπρός να ζήτε. Ειδεμή, εγώ σε ησυχάζω! ΤΥΒΑΛΤΗΣ Βιάζομαι να κρατηθώ· πλην ο θυμός με πνίγει, κι από την στενοχώριαν μου ανατριχιάζω όλος. Ας τραβηχθώ. Όμως αυτός εδώ ο ερχομός του, και αν του φαίνεται γλυκός, εις πίκραν θα γυρίση.
Πολεμάει να γλυτώση την αρχόντισσα, μα πού να προφτάξη, που θέλει μέρες και μέρες να πάη και νάρθη! . . Ανατριχιάζω, καημένη, και δε συμμαζεύουμαι από την τρεμούλα. Και τέτοιο σκοτάδι! Φέρ' ένα φανάρι από μέσα να καθίσουμε στο κατώφλι αυτουδά! Α μας χρειαστούνε, η Γαρουφαλιά θανοίξη το παραθύρι και θα φωνάξη. Πού ύπνος πια τέτοιες ώρες! Πιπ.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν