Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Maar de wind dreef hen weder terug. Een kaper naderde. Was er niet een schip in nood? Zeker zou het rijke schatten aan boord dragen. Het was van een Hollander. De storm lachte. Recht-aan zeilden de roovers op de buit toe. Hahahaha als zij dichtbij waren, sloeg de wind de twee vaartuigen vaneen, en nooit kwamen ze weder tezamen.
En toen zij vernamen, dat de vangst voorspoedig was geweest, meesmuilden zij in hun ruwen baard en wreven zich de handen van genoegen bij de gedachte aan de poets, die zij den Overste gingen spelen. En Jan Slob lachte luidkeels en trommelde genoeglijk met zijne vingers op zijn dikken buik. Hij had schik in de zaak.
"Heeft de juffrouw u dan tòch weggejaagd?" "Nee, alleen maar op rantsoen gesteld," lachte Else, "we hadden nog honger, en zijn daarom nog even 'n ommelet komen eten." "O, dus u bent al klaar; 'n paar vrienden van me wilden graag aan u voorgesteld worden, ook om 'n verzoek.... zoudt u dat goed vinden?" "Uitstekend," zei Else verward, terwijl Go ging betalen.
Hij heeft schatten van geld en hij is zoo slecht als je het maar hebben kunt. Hij is niet de man dien ik zoek, antwoordde hij, en ik heb zijn geld niet noodig. De man, dien ik hebben moet, zal nu een veertig jaar zijn. Deze is nog een jongen. Goddank! zijn bloed kleeft niet aan mijn handen. De vrouw lachte bitter. Nog een jongen! grijnsde zij.
Toen Civo den kreeft zoo ernstig hoorde praten, lachte hij niet meer, maar luisterde met genoegen naar hem. Daarvoor, Civo! ben ik u dank verschuldigd, vervolgde de kreeft, en vroeg of laat zal ik het u vergelden. 't Is niet noodig, zeide Civo, ik deed het enkel om den tijd te dooden. Maar, hernam de kreeft, 't is niet hetzelfde hoe men den tijd doodt.
«Het boek kan wel heel mooi zijn,» zei Rudy, «maar de keurig gekleede mijnheer, die het je gegeven heeft, staat mij niet aan.» «Hij zag er net uit als een meelzak zonder meel!» zei de molenaar, en lachte om zijn eigen aardigheid. Ook Rudy lachte en zei, dat hij er juist zoo over dacht. De neef.
De dame achter de toonbank lachte eens. Ik boog mij dieper over de courant, die ik met bevende handen vasthield. "Natuurlijk loopt dat op een huwelijk uit", hernam juffrouw Gabin. "Ik heb echter, dat kan ik u verzekeren, niets gezien, dat minder netjes was. De kleine beweende haar echtgenoot en de jonge man gedroeg zich in alles bescheiden en beleefd. Gisteren zijn zij vertrokken.
Zij richtte zich eensklaps overeind, als een spook dat uit den grond rijst, stiet met beide armen de soldaten van zich, ging recht op mijnheer Madeleine toe, voordat men haar kon tegenhouden, staarde hem strak aan, en riep als waanzinnig: "Ha, zijt gij mijnheer de maire?" Toen lachte zij luide en spoog hem in 't gezicht.
Tafelgesprekken en liefdekout; de eerste zijn evenmin weder te geven als de tweede; liefdekout is een wolk, tafelgesprekken zijn dampen. Fameuil en Dahlia neurieden; Tholomyès dronk, Zephine lachte, Fantine glimlachte; Listolier blies op een houten kindertrompetje, dat hij te Saint-Cloud had gekocht. Favourite lonkte teederlijk Blachevelle toe en zeide: "O Blachevelle, hoe bemin ik u!"
"Ik ben het," zeide ze, "de vrouw, wier leven gij verwoest hebt." Milverton lachte, maar vrees deed zijn stem trillen: "Gij waart zoo onhandelbaar," zeide hij. "Waarom hebt gij mij ook tot het uiterste gedreven? Ik verzeker u, dat ik zelfs geen vlieg kwaad zal doen, maar ieder heeft zijn zaken en wat kon ik anders doen? Ik stelde de som binnen uw bereik. U wildet niet betalen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek