Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
Tholomyès hernam: "Quirites, gentlemen, caballeros, waarde vrienden! Wilt ge geen prikkel voelen, het huwelijk ontberen en de liefde tarten?
Dat is zoo duidelijk als iets." "In dat geval," hernam Favourite, "de dood aan Blachevelle en leve Tholomyès!" "Leve Tholomyès!" riepen Dahlia en Zephine. En ze schaterden 't uit van lachen. Fantine lachte met de anderen mee. Toen zij, een uur later, haar kamer was binnengetreden, huilde ze.
Listolier en Fameuil, die in een discussie over hun professoren verdiept waren, verklaarden aan Fantine het verschil, dat er tusschen den heer Delvincourt en den heer Blondeau bestond. Blachevelle scheen opzettelijk geschapen, om des Zondags de shawl van Favourite op den arm te dragen. Tholomyès volgde als de meester der groep.
Na de bezichtiging van dezen heester, zei Tholomyès: Ik geef ezels! en na met een ezelverhuurder accoord te hebben gemaakt, keerden zij langs Vanvres en Issy terug. Het park te Issy, een nationaal eigendom, destijds in 't bezit van een zekeren Bourguin, stond toevallig open.
Toen dacht zij aan Tholomyès, die voor zijn kind de schouders ophaalde en zich het onschuldig wezen niet ernstig aantrok; en toen werd haar hart somber voor dien man. Maar wat moest zij beginnen? Zij wist niet meer, tot wien zich te wenden. Zij had een misstap begaan; maar in den grond van haar hart was zij, gelijk men zich herinnert, kuisch en deugdzaam.
Op zekeren dag nam Tholomyès de drie anderen ter zijde, maakte een gewichtig gebaar en zeide: "Sinds nu bijna een jaar vragen Fantine, Dahlia, Zephine en Favourite ons om een verrassing. Wij hebben ze haar plechtig beloofd. Zij spreken er ons dagelijks om aan, vooral mij.
Het rumoer der voorbijgangers hoorende, keerden de vroolijke toehoorders van Tholomyès het hoofd om, ten einde te zien wat er gaande was, en Tholomyès maakte hiervan gebruik om zijn toespraak met dit droefgeestig vers te eindigen: Het behoorde tot die wereld, waar koetsen en karren In hetzelfde lot deelen, En als knol heeft het geleefd, zoo lang een knol leeft: Den tijd van een morgen,
Hoewel zij aan Tholomyès niets had geweigerd zooals men maar al te spoedig zien zal had haar gezicht, als zij in rust was, een bij uitnemendheid maagdelijke uitdrukking; in sommige oogenblikken vertoonde zij eensklaps een zweem van ernstige, strenge waardigheid, en niets was zonderlinger en treffender dan haar vroolijkheid zoo ijlings te zien verdwijnen, en haar dartelheid, zonder eenigen overgang, voor ernstig gepeins te zien plaats maken.
"Ik heb liever dat mijn bord een spiegel is," zei Favourite. Blachevelle ging voort: "Zie de messen. De heften zijn van zilver bij Bombarda, en van been bij Edon. Zilver is toch meer waard dan been." "Behalve voor hen, die een zilveren kin hebben," merkte Tholomyès op. Op dat oogenblik hield hij zijn blik op den dom der Invaliden gericht, welke uit de vensters van Bombarda zichtbaar was.
Toen sprak Tholomyès zachter, en 't geen hij op een geheimzinnige wijze zeide, scheen zoo grappig, dat de vier monden tegelijkertijd in een luid schaterend gelach uitbarstten, en Blachevelle uitriep: "Dat is een heerlijk denkbeeld!" Zij kwamen bij een estaminet vol rook, traden er binnen en het overige hunner conferentie verloor zich in de duisternis.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek