Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Z'n voorspelling kwam uit. Telkens als-ie 'r over las, keek-ie z'n vrouw en z'n dochter aan, knipte met de oogen en sprak: "Jawel! Nou zie je hoe anderen met mìjn veeren strijken! Over vijftig jaar is de heele vaart onder water, heb je geen schipbreuken meer, kan 't stormen zoo hard as 't wil, wordt niemand meer zeeziek...." "'k Wou dat wij zoo'n boot hadden, pa," droomde Amélie verlekkerd.
Opstaande, schikte zij voor den spiegel heur hoed, droogde voorzichtig met den zakdoek haar voile af, plooide hare brides. Zoo, nu zullen ze het niet zien, zeide zij. Laten we maar naar binnen gaan. Ik ben weêr kalm. Je bent een lieve meid ... Zij gingen in de kleine kamer. Kom meisjes, we moeten naar huis! sprak Amélie met eene, nog wat vreemde stem.
Die houden dus van hunzelven als ze van hun kinderen houden. Maar Jules! riep Amélie. Je praat altijd veel te tranchant! Je weet, dat ik daar niet van hoû! Je bent veel te jong om zoo te praten! Je doet net of je alles weet! De jongen zweeg. En ik zeg juist altijd, dat we nooit iets weten ... We weten nooit iets, vindt je ook niet, Cecile? Ik ten minste, ik weet nooit iets, nooit ...
't Licht der kaars, zacht-zwabberend vlammetje, wieglend op 'r adem-beweeg, zwol schaduwen langs 't behang, schaduwen tegen 't plafond, schaduwen op de witte bedgordijnen. 't Huis was één pijnigende stilte. Meneer, mevrouw, juffrouw Amélie, Kobus alles sliep. In de benedengang tikte de klok, zwaar van klepel-gang.
Amelie brengt haar gitaar mee. Tot van middag!" Er gebeurde dien dag iets in 't huishouden van mijn oom, dat nog nooit gebeurd was: het etensuur werd verzet; ook al ten gevalle van neef Hildebrand, die ondanks zijn kamerjapon nogal een witten voet bij oom kreeg; en toen wij verzadigd waren, ging Pieter, onder vele vermaningen van toch vooral voorzichtig te zijn, Koosje, en ik Christientje afhalen.
Jules, Jules! vermaande Amélie, omdat ze dacht, dat ze dat zoo doen moest. Jules drong Quaerts, greep zijne beide handen, dwong hem als een bedorven kind. En Quaerts lachte maar. Door Jules' drukte gleden eenige boeken van het tafeltje. Maar Jules dan toch! riep Amélie. Quaerts raapte de boeken op, terwijl Jules door bleef dwingen.
En dan is het zulk een lieve gedachte, dat Mama en Grootmama 't kleintje in de wieg zien, waarbij Koning Willem III zoo gaarne stond om naar zijn eenig dochtertje te kijken.« »Dat zal je wel aan het rechte eind hebben, Amélie,« veronderstelde mijnheer; »Prins Hendrik heeft althans net gedaan bij de aangifte van dit Prinsesje als Z. M. bij die van het Zijne.« »Zoo? Hoe dan, Henk?« »Na Hr.
"O ja," riep Amelie, "dat is lief; ik ken niets aangenamers dan drijven." "Ja!" zei ik, "en dan zullen we alle weelden vereenigen; wij zullen zien wat er in ons mandje overbleef, en wat er in uw gitaardoos is." "Dat is heerlijk!" riepen de dames. "Ja, Amelie, je moet zingen en spelen." "Ja maar, weet je wat," zei Dolf, "ik zal ook zingen, hoorje! Ik ken heerlijke liedjes.
Hij had z'n enkel verzwikt, lei languit op den beganen grond van 't kerkhof. "God zij gedankt," zei Pieter Zwaluw, aanzienlijk opgelucht: "'r liggen 'r hier in minder goede conditie," en met 'n opgeruimdheid die 'm de pijn bijna deed vergeten, floot-ie omhoog om zijn vrouw en Amélie te waarschuwen dat-ie behouden gearriveerd was. Ze hoorden 'm niet. "Vrouw!
"Ik ben niet van plan te gaan," zeide Mimi en vroeg, toen ze zag, dat Amélie bezig was toilet te maken, of zij naar het bal ging. "Ja", antwoordde de ander. "Met Rodolphe?" "Ja, hij zal me vanavond op twintig pas van het huis wachten."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek