Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Zeurig tekkerde de regen, de bladeren benee beritslend, 't toren-plat smijdig verslijkend. De uren kropen. 't Was 'n dag, zoo oneindig, zoo noest-lang, dat ze vermoeid insliepen, meneer languit ronkend, mevrouw zittend tegen de borstwering, Amélie hangend over de tinnen. Toen ze ontwaakten, was 't nòg dag, bijna scheemring.
"Nee," bitste mevrouw; "'k dank je voor je donker".... "'t Is me eenige lichtvoorraad," sprak hij nadenkend; "anders zitten we morgennacht zonder iets" ... "Mòrgennacht?" schrikte mevrouw. "Mòrgennacht?", zei ook Amélie, 'n weinig angstig. "Natuurlijk," zei meneer: "'t Kan best twee, drie dagen duren. We zullen op rantsoen moeten leven. Wat is 'r nog?"
»Neen, niet als ik er niets van begrijp, wel als de dominé uit den Bijbel preekt, dan is 't mooi.« »Ze preken altijd uit den Bijbel, jongen, maar je bedoelt zeker over een geschiedenis;« zeide zijn Grootmama. »Was het prachtig op de raout, Amélie?« vervolgde de oude dame. »Ja, Mama.
"En als de Engelschen vliegmachines in Atjeh binnensmokkelen," droomde Amélie.
Meneer, mevrouw, juffrouw Amélie, Jans, Kobus: iedereen wist, dat
En daar noch mama noch papa op dat tijdstip als facheux troisième konden meepeddelen en een saamvliegend paartje ook in de wòlken over de tong ging, volgde bijzonder snel de bruiloft. O, het geluk van Mevrouw Zwaluw, toen Amélie haar na maanden op het dak, in het oor fluisterde: "Mama ik hoop moeder te worden ...." "Wat maak je ons blij," snikte mevrouw.
Haar wensch geschiedde, en wij waren in een oogenblik bij de hemelsblauwe bloemekens, waarvan de vraag was. Amelie plukte ze allen op een na af, en deelde ze aan al de leden van het gezelschap uit, zoodat wij in een oogenblik ieder met zulk een levend albumblaadje in ceintuur of knoopsgat pronkten.
Zij kon die tranen niet tegenhouden, ze stroomden neêr, en zij haastte zich weg, naar den aangrenzenden salon, een groot vertrek, waar Cecile nooit zat. Wat is er, Amy? Vroeg Cecile, die haar gevolgd was. Zij sloeg haar arm om Amélie heen, ze deed haar zitten, drukte Amélie's hoofd tegen haar schouder. Weet ik, wat er is! snikte Amélie.
Omstreeks tien uren kom ik te Mutautu, het belangrijkste vlek van het eiland en de residentie van de koningin Amélie. De kerk, aan Onze-Lieve-Vrouwe gewijd, is van steen opgetrokken en verrijst niet verre van den oever; de voornaamste huizen van het dorp staan ter wederzijde en vormen een onregelmatig pleintje. Ik zet mij in de schaduw op het gras neder en haal mijn dejeuner voor den dag.
Tegenwoordig is de zegepraal der kerk verzekerd: de prinses, die reeds in hare jeugd tot den Heiland bekeerd werd, regeert thans als koningin Amélie over den archipel: haar vroom gemoed is nog steeds met banden van liefde en eerbied verbonden aan den man, wien zij de hoogste weldaad haars levens dankt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek