Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Toen lachte zij. Die Jules! sprak ze. Hij kan zoo aardig opgewonden zijn. Anna en Suzette, verlegen over de scène solden wat met de jongens, over de platen heen. Cecile sprak alleen tot Amélie. Maar deze sidderde nog in hare zenuwen. Hoe kan je toch die kuren van Jules nog excuzeeren! sprak ze met eene stem, die hokte.
En Amélie, die van hem sprak ... Maar ze wist niets ... Wat is er in hem, wat schuilt er achter hem; zijn lichtschaduw? Waarom kwam hij hier? Waarom voel ik toch antipathie voor hem? Voel ik die antipathie wel? Ik kan niet in zijn eigen oogen zien ... Ze had dat gaarne eens gedaan; ze had gaarne zeker willen zijn van die antipathie of: niet zeker ... Een van beiden.
"Half twaalf," zeide mevrouw triestig: "op 'n begrafenis hebben we vandaag géén kans meer." "Nee," heimweede Amélie. Nooit, nooit werd 't later dan elf, om vóór koffie binnen te zijn. Verkleumd door den wind en door-regend, hurkten ze bij mekaar, om beurten over de tinnen kijkend.
Amélie was ook opgestaan; ze schikte de muziek op de piano recht, altijd ordenend de zaken in hare kamers en dadelijk weêr vergetend, waar zij ze borg, opruimende alleen met hare vingers, en zijzelve altijd weg, in het vage ... Anna, trek ook eens een kaart, als rentrant! riep Dolf uit de andere kamer. De beide zusters bleven alleen, met Jules.
Je voelt de ziel van een viool zoo trillen in zijn kast. En dan, alleen maar zoo een paar snaren, die alles zingen. O, een viool, een viool! Jules ... begon Amélie. En o, tante, een harp! Een harp, zoo tusschen je beenen, een harp, die je omhelst met je beide armen, een harp is net een engel met lange gouden haren ... O, ik heb nog nooit op een harp gespeeld! Jules, schei uit! riep Amélie schel.
Zij zag strak voor zich uit: plotselinge, onweêrhoudbare tranen vulden, in eens, beide hare oogen, en vielen neêr in haar schoot. Amy, wat is er? vroeg Cecile lief. Maar Amélie was opgestaan, opdat de meisjes, nog spelende met de kinderen, hare tranen niet zouden zien.
Het is altijd of ik een grens voor me zie ... Zij snikte hevig; een regen van tranen dreef over haar gelaat. Cecile's oogen ook werden vochtig; ze hield van hare zuster, ze had medelijden met haar. Amélie was slechts tien jaar ouder dan zijzelve, en ze had al iets van eene oude vrouw, dor, schraal, grijzend reeds aan hare slapen, onder de getrokken voile van haar kapothoed.
"Dat zal niet gaan," zeide Mimi; "ik woon bij Amélie, en daar haar man bij haar is, kan ik niet naar huis gaan, vòòr hij weg is." "Luister eens," zeide nu de dichter tot haar; "ik heb je door bemiddeling van mademoiselle Amélie een voorstel laten doen; heeft ze dat overgebracht?"
"Wat 'n leuk idee," droomde Amélie: "als wij 't maar meemaken we heeten net zoo aardig Zwaluw. Typisch, hè, pa als ze zouen zeggen de Zwaluws zijn 'n toertje an 't maken in de wolken...." "Nou Piet, dáár doe ik niet aan mee," zei mevrouw zeer voorbarig.
Amélie, die 't geval éénig, om te zoenen vond, die wel den heelen nacht had willen trainen, gedragen op de vleuglen van geestdrift en ambitie, liet pa vloeken en ma blazen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek