Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
En terwijl buiten de storm kwaadaardig loeide en daverde, begonnen ze paisibel te happen, ma slaperig pa en Amélie met oorlogzuchtige, felle gemoederen. Zoolang de storm aanhield, bleven ze 's avonds huiselijk fantaseeren. Eerst den volgenden Vrijdagavond hernamen ze hun tocht.
"Lieve hemel," zei Amélie ad rem in den hémel: "als 't 'n erge brand is en de lucht zoo roodgekleurd wordt als laatst bij Van Galen, toen de hooiberg in brand stond, dan kunnen we niet thuis komen, dan ziet 't heele dorp ons.... Eenig. Eenig".... "Ik laat me vallen," steunde mevrouw, blij dat ze 'n uitvlucht had bij de vlucht die te lang duurde.
"Wèlke menschen?" , snauwde meneer. En ineens schaterde Amélie 't uit. D
Alleen op 'n stoel, luguber-verlaten, snel te hoop geworpen, puilden de rokken, de rokken van mevrouw en juffrouw Amélie, de rokken die ze den vorigen avond hadden gedragen, toen ze naar bèd gingen. "O, Kobus" , hakkelde Chris, náár lang de driè klinkers rekkend: "Ze binne d'r niet! En de rokke, de rokke...." "Zou je ophoue met je gebler!" , zei hij, grimmig: "doe de deur toe!"
"En als 'k nou vijf en twintig meter bóven z'n dak, maar toch òp z'n terrein ben," hield de gastheer aan, heelemaal nerveus door 't ooggeknipper van mevrouw en van Amélie die bang waren dat-ie zich zou verpraten, dat-ie 't ongelooflijk zolder-geheim zou verklappen: "als 'k dertig, veertig meter bòven z'n park...."
En Cecile was zeer nieuwsgierig om haarzelve. Wat zoû zij voelen? Minstens toch belangstelling; dit kon ze zich niet ontkennen. Zij stelde belang in hem, om wat haar heugde, dat Jules gezegd had, dat Amélie had gezegd. Zij voelde reeds, dat achter dien sportman een ander school, dien zij zocht te kennen. Waarom, wat kon het haar schelen?
Deze kleine voet en fijne enkel maakten, benevens hare handjes, de voornaamste schoonheden van de magere Amelie uit, die een lang bleek gezicht had, met groote groenachtige zwemmerige oogen, welke zij evenwel, of omdat zij bijziende was, of omdat zij het schijnen wilde, zoo dicht toekneep dat men wedden zou dat zij niets zag.
Dat zou ongekend lang geduurd hebben, hadde Amélie niet bakvischachtig-onhandig 't slèchtste woord voor de situatie gekozen. "Nee die is éénig," zei ze perplex.
Dagelijks ging mademoiselle Amélie nu onder een of ander voorwendsel naar Rodolphe, die, men kon het draaien hoe men wilde, steeds weer over Mimi begon. "Zij is erg vroolijk," antwoordde de vriendin, "en schijnt zich al heel weinig van haar toestand aan te trekken.
Maar het warrelde haar te veel: een caleidoscoop van héel recente herinneringetjes: de kinderen, Quaerts, Emerson, Jules, Suzette, Amélie.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek