Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 november 2025
"Het zal haar spijten, Liesje," sprak de kranke vrouw en reikte haar de hand; "misschien vindt gij haar nog in het park. Groet uwe ouders en tante van mij!" "Ik dank u, genadige vrouw," antwoordde Lise, en na de anderen gegroet te hebben, vertrok zij. De donkere oogen der oude dame fonkelden met een onbeschrijfelijke uitdrukking van haat.
"Dus is het toch zoo! Tegen liefde en dood is geen kruid gewassen." Zij had er een voorgevoel van gehad, toen Liesje zoo haastig het huis verliet; zij was haar nageijld; maar wie kan met vijf-en-zestig jaren nog loopen, als een jong lichtvoetig ding; zij kwam te laat! te laat! Het arme kind was met open armen in haar eigen ongeluk geloopen. "Liesje!" riep zij op een verwijtenden toon.
"Ehe...... èhe...... het poppenschoentje...... èhe." "Je moogt mijn pop hebben als we thuis komen", aldus het zachte oudste zusje. "Moeder zal net zoo een paar nieuwe schoentjes morgen voor Liesje's pop koopen", tracht Moeder te kalmeeren. "Er is zooveel ander leuk speelgoed in den tuin," troost het tweede meisje. Niets, niets brengt maar eenige verandering. Liesje blijft onbedaarlijk drenzen.
Ik schoof maar zoo'n beetje heen-en-weer, en Liesje was ook anders. En ze wou haar huwelyk uitstellen, maar Koremans was er kwaad om, en haar vryer ook. Ik geloof dat-i me niet lyden mocht... zeker om die weddingschap. Hier zweeg Jansen 'n oogenblik: en 't scheen wel of z'n gedachten minder vroolyk waren dan naar gewoonte. Misschien "schoven ze maar zoo'n beetje heen-en-weer, zonder veel plezier."
Alles op de tafel toonde duidelijk aan, dat men hier ontbeten had. Liesje waagde het niet, verder te gaan. De oude dame sloeg de oogen op en bemerkte haar; zij schrikte zoodanig, dat zij een sierlijken schotel van de tafel stootte, die kletterend op den grond viel. "Hoe onbescheiden, ons zoo te verschrikken!"
"Mama, Army blijft weder onverantwoordelijk lang in grootmama's kamer; wij zullen er wel weder niet toe komen, naar den molen te gaan en het wordt daartoe toch hoog tijd; Army heeft slechts acht dagen verlof, en daarvan zijn er reeds vier om. Vandaag had hij mij bepaald beloofd, mede te gaan; wat moet Liesje wel denken, dat hij daar nog in 't geheel niet geweest is?"
Misschien dacht-i dat ik hem zou meebrengen, en dat zou ik ook misschien wel eens gedaan hebben, want Kruger was m'n beste vrind, en hij hield bijna net zooveel van Liesje als ik. O, heel veel! In dat "bijna net zooveel" ligt een wereld!
Daar binnen hoorde men de oude dame op en neder loopen en telkens, als zij de deur naderde, zag Liesje angstig de kamer rond, of zij ook eene plek vond om zich te verschuilen. Op eens vernamen zij Blanka's stem, vriendelijk en welluidend als immer. "Grootmoedertje," vleide zij, "ik heb een verzoek aan u; ik had het Army opgedragen, maar hij heeft het zeker vergeten, die ondeugd.
Een algemeen gelach volgde, maar Louise bleef onverbiddelijk. Zij stuurde de twee kinderen de kamer uit, riep aan de trap: "Juffrouw, komt u Liesje en Tom halen?" en deed toen de deur dicht. "Hè Lou, hoe wreed!" zei Emma medelijdend. "Nu ja, maar die kinderen blijven vandaag veel te laat op en als we hen nu nog langer hier hadden gehouden, waren ze hoe langer hoe lastiger geworden.
Grootmama keek snel op. "Waarom wordt je zoo graag Roodkapje genoemd?" vroeg ze. Elsje antwoordde niet dadelijk. Toen zei ze: "Het herinnert me zoo prettig aan vroeger." "Waarom ben jij Roodkapje?" vroeg Liesje met groote oogen. "Omdat zij soms boodschappen gaat doen met een heel aardig, rood wollen kapje op," zei Frits. "En waarom zet je het dan nu nooit op?" vroeg Liesje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek